«Τελευταία φορά που έγραψα δημοσίως για τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο ήταν στις 21 Φεβρουαρίου του 2019» αναφέρει, μεταξύ άλλων, ο Αλέξανδρος Σκούρας, πρόεδρος του ΚΕΦΙΜ σε ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ακολουθεί το post του κ.Σκούρα
«Τελευταία φορά που έγραψα δημοσίως για τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο ήταν στις 21 Φεβρουαρίου του 2019, λίγο μετά τον τότε - πρόσκαιρο όπως αποδείχθηκε - αποκλεισμό του από τα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας εξαιτίας του τουίτ του για τα τανκς και την ΕΡΤ.
Έκτοτε, ο Κωνσταντίνος έκανε διάφορες άλλες δηλώσεις, κάνοντας πολλούς απ’ όσοι τον ξέρουμε προσωπικά να αναρωτιόμαστε αν όντως τα πιστεύει όσα λέει, αν τα λέει μόνο για να προσελκύσει δημοσιότητα και ψήφους, ή αν είναι τόσο απρόσεκτος στις διατυπώσεις του που άλλα εννοεί και άλλα καταλαβαίνουμε όσοι τον ακούμε.
Ιδιαίτερα την επιφύλαξη του τρίτου σεναρίου την αισθανόμουν και λίγο ως ηθική υποχρέωση απέναντι στον φίλο μου που έβλεπα η δημόσια εικόνα του να απέχει πολύ από τις συζητήσεις που κάναμε λίγα χρόνια πριν όταν πρωτογνωριστήκαμε.
Εντέλει, οι δηλώσεις αυτές πλήθυναν και ο Κωνσταντίνος άρχισε να υπερασπίζεται ενεργά τις πιο ακραίες, κατά τη γνώμη μου, ερμηνείες τους, ήρθε και η πρόσκαιρη συνεργασία με Τζήμερο και Κρανιδιώτη και το πράγμα έδεσε.
Και έδεσε ακόμη περισσότερο, όταν άρχισε δημοσίως να υποστηρίζει πολιτικούς όπως ο Όρμπαν και η Μελόνι. Με τις πρόσφατες δηλώσεις του υπέρ του Βίκτορ Όρμπαν, ο Κωνσταντίνος συντάχθηκε δημόσια με εκείνες τις δυνάμεις που ορίζουν ως κύριο εχθρό και πολιτικό αντίπαλο τη φιλελεύθερη δημοκρατία και αντιπροτείνουν μία άλλη μορφή διακυβέρνησης, την αντιφιλελεύθερη χριστιανική δημοκρατία (illiberal democracy / christian democracy).
Την ώρα λοιπόν που η φιλελεύθερη δημοκρατία στην Ευρώπη βάλλεται τόσο εξωγενώς όσο και εκ των ένδον, ο Κωνσταντίνος επέλεξε να συνταχθεί δημοσίως και ανοιχτά, με όχημα το νέο του συντηρητικό κόμμα «Πατρίδα», με ανθρώπους που προτείνουν – και εφαρμόζουν – πολιτικές που βρίσκονται εκτός του πλαισίου της: την υπονόμευση της διάκρισης των εξουσιών, την καταστολή της ελευθερίας του λόγου, τη μισαλλοδοξία, την υποταγή των θεσμών σε ένα αυταρχικό σχέδιο ελέγχου των «αρμών της εξουσίας» από τα δεξιά.
Μα, ορισμένοι λένε, ο Μπογδάνος, ο Όρμπαν και οι λοιποί «τα λένε καλά στην οικονομία». Ε, δεν αρκεί! Η χαμηλή φορολογία λίγη σημασία έχει από μόνη της, μέσα σε ένα αυταρχικό κράτος που καταπατά ελευθερίες και δικαιώματα.
Προσωπικά, πιστεύω ότι ιδιαίτερα σήμερα, χρειαζόμαστε ακριβώς το αντίθετο: μια ευρεία κοινωνική και πολιτική συμμαχία, ένα μέτωπο που παρά τις ουσιαστικές διαφορές ως προς τα επιμέρους, θα συμφωνεί ως προς το ότι οι προτάσεις και οι πολιτικές για την επίλυση των υπαρκτών και συχνά πιεστικών ζητημάτων χρειάζεται να διατυπώνονται εντός του αυστηρού πλαισίου της φιλελεύθερης δημοκρατίας: να ενισχύουν και όχι να αποδυναμώνουν τη διάκριση των εξουσιών, να ενισχύουν τη λογοδοσία της εξουσίας προς τους πολίτες, να κατοχυρώνουν αποτελεσματικότερα την ελευθερία του λόγου και τα υπόλοιπα ατομικά δικαιώματα, να απορρίπτουν τον λαϊκισμό, τη δημαγωγία και το αυταρχικό κλείσιμο της κοινωνίας.
Είμαι κλασικός φιλελεύθερος, πράγμα που σημαίνει ότι ενστερνίζομαι βαθιά ολόκληρο το φιλελεύθερο πακέτο ιδεών, προτάσεων και πολιτικών για την κοινωνία και την οικονομία.
Αναγνωρίζω ταυτόχρονα ότι απέναντι στον ύπουλο πόλεμο που δέχεται σήμερα η φιλελεύθερη δημοκρατία στη Δύση – με τους εχθρούς της προφανώς να αξιοποιούν υπαρκτά προβλήματα, παραβλέψεις και τυφλά σημεία – υπάρχει κοινό πεδίο δράσης ημών των φιλελευθέρων τόσο με τους συντηρητικούς όσο και με τους κεντροαριστερούς που πιστεύουν στην αξία της καλύτερης πολιτειακής μορφής οργάνωσης που έχει επινοήσει μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα.
Ο Κωνσταντίνος όμως επιλέγοντας συμμάχους και αναφορές συντάσσεται σε ένα διαφορετικό και αντίρροπο μέτωπο που επιδιώκει λιγότερη ελευθερία, λιγότερη δημοκρατία και περισσότερο εξαναγκασμό και έλεγχο.
Ένα μέτωπο που δήθεν βλέπει τον εαυτό του ως αμύντορα της Δύσης, όμως απορρίπτει από αυτήν ιδιαίτερα θετικά στοιχεία που της δίνουν ταυτότητα, νόημα και προοπτική.
Αναλογιζόμενος τη συνεργασία μας στο παρελθόν και τη φιλία μας, λυπάμαι πολύ γι’ αυτό. Όμως πλέον, δυστυχώς, δεν είναι θέμα ερμηνείας».
