Μέχρι και πριν μερικές εβδομάδες, ο Φάμελλος επικαλούνταν τις συνεδριακές αποφάσεις του Σύριζα, σύμφωνα με τις οποίες το κόμμα θα επεδίωκε προγραμματικές συγκλίσεις με τα άλλα «προοδευτικά» κόμματα προκειμένου να υπάρξει «προοδευτική διακυβέρνηση» και να απαλλαγεί έτσι η χώρα από τον μισητό Μητσοτάκη. Κι αυτό ανεξαρτήτως του τι θα έκανε ο Τσίπρας.
Όταν ο Τσίπρας παραιτήθηκε από βουλευτής και αποχώρησε από τον Σύριζα, μετά την πρώτη αμηχανία, η ρητορική τροποποιήθηκε ελαφρώς και έγινε «με τον Αλέξη έχουμε διαφορετική οπτική αλλά δεν είμαστε αντίπαλοι».
Τι μεσολάβησε και η Πολιτική Γραμματεία του Σύριζα αποφάσισε τώρα κατά πλειοψηφία, «συμπόρευση» με τον Αλέξη, αίροντας μονομιάς όλες τις επιφυλάξεις;
Μα όλες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις που δείχνουν τον Σύριζα σε ελεύθερη πτώση, τέτοια που να καθιστά αμφίβολη πλέον την είσοδό του στην επόμενη Βουλή. Αλλά και η σχεδόν βεβαιότητα ότι ο Τσίπρας ετοιμάζει νέο κόμμα για το οποίο οι πρώτες εκτιμήσεις δείχνουν ότι θα έχει πολύ μεγαλύτερη απήχηση από τον Σύριζα.
Προηγήθηκαν απέλπιδες προσπάθειες «συμπόρευσης» του Σύριζα και με τη Νέα Αριστερά των Χαρίτση, Αχτσιόγλου, Τσακαλώτου τους οποίους μέχρι και πέρυσι ο Σύριζα αποκαλούσε «αποστάτες» και τους καλούσε να δώσουν τις έδρες πίσω. Ξαφνικά ξεχάστηκαν όλα και οι «αποστάτες» ξανάγιναν «σύντροφοι» αλλά και καλοδεχούμενοι υποψήφιοι εταίροι σ’ ένα «προοδευτικό» σχήμα. Ώσπου κόπηκαν πάλι οι δεσμοί απότομα με την ομολογία Τσακαλώτου ότι το πρόγραμμα του Σύριζα στις εκλογές του ’23 δεν ήταν καν κοστολογημένο, πράγμα που εκτός απ’ τον Σύριζα έφερε αναταράξεις και στη Νέα Αριστερά καθώς υπεύθυνη τομεάρχης οικονομικών στις εκλογές του ’23, ήταν η Έφη Αχτσιόγλου, ομόσταβλη από πέρυσι του Τσακαλώτου.
Αλλά δεν βλέπει κανείς και λιγότερη απελπισία και στο ΠΑΣΟΚ. Μετά το προ μηνών «άνοιγμα» Γερουλάνου με το «όλοι χωράνε» σ ’ένα υποτίθεται «προοδευτικό σχήμα», ήρθε λάβρος και ο Καστανίδης και προχωρώντας μάλιστα κι ένα βήμα παραπέρα, μίλησε για «ενιαία πλουραλιστικά ψηφοδέλτια» των κομμάτων της αντιπολίτευσης, μην αποκλείοντας ούτε το ΚΚΕ. Γιατί τι άλλο εκτός από απελπισία σημαίνει η παραδοχή ότι κανείς μόνος του δεν μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη;
Τώρα βέβαια το πώς θα γίνουν τα «ενιαία πλουραλιστικά ψηφοδέλτια» σ’ ένα Επινέ αλά γκρέκα αλλά και οι «προγραμματικές συγκλίσεις» από ανθρώπους που δεν λένε ούτε καλημέρα μεταξύ τους, ή και το ποιος ή ποιοι θα ηγούνται του ενιαίου σχήματος, δεν εξηγήθηκε αλλά μην στεκόμαστε σε λεπτομέρειες.
Και μέσα σ ’όλη αυτήν την ατμόσφαιρα θολούρας, ήρθε και ο διορισμός και η παραίτηση του νέου διευθυντή του πολιτικού γραφείου του Ανδρουλάκη, όταν βγήκαν στη φόρα αναρτήσεις του με τις οποίες εκθείαζε Μητσοτάκη, Δένδια, Δημητριάδη αλλά και Ομάδα Αλήθειας. Περιστατικό που δείχνει και την προχειρότητα με την οποία παίρνονται πολλές αποφάσεις στο ΠΑΣΟΚ από την ηγετική του ομάδα. Και πώς θες να σε πάρει κάποιος στα σοβαρά όταν ενώ δεν μπορείς να βάλεις σε τάξη τα του οίκου σου, ισχυρίζεσαι ότι είσαι έτοιμος να αναλάβεις τη διακυβέρνηση της χώρας;
Τι έχουν λοιπόν τα έρημα και ψοφάνε και ο μεν Σύριζα πνέει τα λοίσθια ενώ η βελόνα του ΠΑΣΟΚ παραμένει πεισματικά ακούνητη;
Η απουσία ενός σοβαρού οράματος για τη χώρα και μιας πειστικής στρατηγικής, απέναντι στο αφήγημα Μητσοτάκη. Μια επίσης αχρείαστη οχλαγωγία αλλά και η τραγική ένδεια σε πολιτικό προσωπικό που γίνεται ολοένα και περισσότερο φανερή.
Ο κόσμος γκρινιάζει για πολλά αλλά παρά τις κίτρινες κάρτες, διατηρεί πρώτη και με διαφορά τη Νέα Δημοκρατία σε όλες τις μετρήσεις ενώ η διαφορά καταλληλόλητας του Μητσοτάκη για πρωθυπουργός, είναι χαοτική απ’ τους υπόλοιπους. Και ο λόγος είναι απλός. Ο Μητσοτάκης είναι ο μόνος που έχει ένα σχέδιο για τη χώρα. Και το σχέδιο αυτό είναι καλώς η κακώς, το μοναδικό προσώρας πάνω στο τραπέζι.
Και αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά, το δίλημμα στις επόμενες εκλογές θα είναι ένα σχέδιο με το οποίο μπορεί κανείς να συμφωνεί η να διαφωνεί, ή ένα μη σχέδιο το οποίο προτείνει μια αντιπολίτευση σε vertigo. Κι αν η υπόθεση είναι σωστή, ο Μητσοτάκης θα κερδίσει εύκολα ή δύσκολα και τρίτη τετραετία χωρίς καν οι άλλοι να το πάρουν χαμπάρι.
