Μπορεί η παρούσα κυβέρνηση να μην διαπρέπει ακριβώς στην επικοινωνία -γι’ αυτό άλλωστε βγήκε για το θέμα και διευκρινιστική ανακοίνωση- μπορεί να έδειξε πολύ αργά αντανακλαστικά, ο Μητσοτάκης πάντως, προσπαθώντας να ξεμπλέξει το κουβάρι των συναρμοδιοτήτων, είπε το αυτονόητο.
Ότι φέρνει διάταξη με βάση την οποία η φύλαξη και προστασία του Άγνωστου Στρατιώτη είναι πλέον ευθύνη του υπουργείου Άμυνας και η επιβολή της τάξης, αν ποτέ χρειαστεί, παραμένει ευθύνη της αστυνομίας. Κι ότι ο χώρος αυτός δεν πρέπει να βεβηλώνεται με πορείες, απεργίες πείνας και λοιπές επαναστατικές πράξεις.
Δόξα τω θεώ, Δημοκρατία έχουμε, όποιος θέλει μπορεί να διαδηλώσει όπου αλλού θέλει υπό ορισμένες φυσικά προϋποθέσεις.
Και ο θόρυβος που ξεσηκώθηκε είναι πραγματικά ακατανόητος. «Μύδρους», διαβάζω, «εξαπέλυσαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης», μιλώντας για «σκοτεινές εποχές», και «αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις».
Γιατί ως γνωστόν, άμα δεν στήσεις τσαντίρι στον Άγνωστο, δημοκρατία δεν έχεις.
Το κατά τα’ άλλα θεσμικό ΠΑΣΟΚ δια του Κατρίνη, απευθύνει αυστηρό ερώτημα στον πρωθυπουργό ρωτώντας τον «αν αντιλαμβάνεται τί σημαίνει αυτό και τι επιπτώσεις έχει…», ο Δούκας μιλάει για «τραμποποίηση των πάντων», «ντροπή» χαρακτηρίζει την απόφαση ο Χαριτσης «μνημείο αυταρχισμού» την βρίσκει ο Σύριζα και «απάνθρωπη και κτηνώδη» την κυριακάτικη αναφορά του Μητσοτάκη. Ενώ για «απόφαση που δημιουργεί σοβαρά ερωτηματικά» κάνει λόγο το ΚΚΕ. Τέλος, ο Βελόπουλος τα βάζει με τους Μένουμε Ευρώπη, που κατά την άποψή του, 10 χρόνια πριν, «βεβήλωσαν» και αυτοί το μνημείο. Και άρα «δεν δικαιούνται δια να ομιλούν».
Απ' όλα τα παραπάνω, αξίζει κανείς να σταθεί ιδιαίτερα στις ανακοινώσεις του Σύριζα.
Οι άνθρωποι που έκαναν μόκο στις αδιανόητες δηλώσεις Καμμένου το 2015, ότι «ο στρατός εγγυάται την εσωτερική ασφάλεια», εμφανίζονται τώρα λαλίστατοι μιλώντας για «μνημεία αυταρχισμού» και άλλες τέτοιες ανοησίες.
Αλλά βλέπεις, τότε ο Καμμένος ήταν ο απαραίτητος εταίρος γιατί χωρίς αυτόν, κυβέρνηση δεν έβλεπαν στον αιώνα τον άπαντα. Και στον Σύριζα έκαναν τα στραβά μάτια σε κάτι τέτοιες χαριτωμενιές, βαφτίζοντας τον Καμμένο «κεντρώο πατριώτη», όπως οι μοναχοί στον Μεσαίωνα βάφτιζαν το κρέας, ψάρι.
Δύο πάντως συμπεράσματα βγάζει κανείς απ' αυτή την ιστορία.
Το πρώτο είναι ότι η διαστροφή των εννοιών στην Ελλάδα έχει περάσει σε επίπεδο μη αναστρέψιμης παράνοιας. Η Ελλάδα πρέπει να είναι η μοναδική χώρα του πολιτισμένου κόσμου όπου, οι καταλήψεις και οι βανδαλισμοί θεωρούνται «ακτιβισμός», η αυτονόητη εφαρμογή των νόμων θεωρείται «καταστολή», άτομα του κοινωνικού περιθωρίου με συστηματικά παραβατική συμπεριφορά θεωρούνται «αγωνιστές», «διωκόμενοι» ή και «πολιτικοί κρατούμενοι» και οτιδήποτε γενικά παραπέμπει σε κανόνες συντεταγμένης πολιτείας θεωρείται «αυταρχισμός».
Όλα τα παραπάνω, απότοκος της καθολικής ιδεολογικής επικράτησης της Αριστεράς μετά τη Μεταπολίτευση.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι η πολιτική ζωή της χώρας, έχει κατρακυλήσει τόσο χαμηλά που έπιασε πάτο. Δεν συμβαίνει ασφαλώς μόνο στην Ελλάδα αυτό. Αλλά στην έκταση που συμβαίνει εδώ, είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό. Και 51 χρόνια ολόκληρα μετά τη Μεταπολίτευση, και 10 χρόνια έπειτα από μια οικονομική κρίση που γονάτισε τη χώρα, θα’ πρεπε να έχουμε πλέον μια ώριμη δημοκρατία. Το γεγονός ότι δεν έχουμε, σημαίνει ότι αποτύχαμε συνολικά, και ως κράτος και ως κοινωνία. Και ότι χάσαμε το μέτρο. Ας ελπίσουμε να μην το πληρώσουμε ακριβά.
