Η παραδοξολογία είναι αναπόσπαστο κομμάτι του δημόσιου λόγου. Και οι αντιφάσεις. Ακόμα και το παράλογο. Όλα αυτά απλώς δείχνουν μια ανεπάρκεια στη συγκρότηση του. Η υποκρισία όμως αποτελεί μια ηθική στάση που επικαλύπτει τα πάντα. Το ήθος στην εκφορά του λόγου ορίζει τον τρόπο της αντιμετώπισής του.
Εδώ και καιρό διάφοροι δημοσιολογούντες αμφισβητούν το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Δεν επισημαίνουν τις υπαρκτές δυσλειτουργίες του που αφορούν και κυβερνητικά πεπραγμένα. Ουσιαστικά μιλούν για κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών. Παρακολουθώ ανελλιπώς την πολιτική κατάσταση από το 1974 και μετά, και θυμάμαι πως πάντα κάποιο κόμμα ή κάποιοι «περίεργοι» δεν έβλεπαν την τομή που αποτέλεσε η Μεταπολίτευση. Και δεν αναφέρομαι στο δημαγωγικό περί «αλλαγής νατοϊκής φρουράς».
Είναι λογικό σε μια δημοκρατία να ακούγονται τα πάντα, ακόμα και ακρότητες.
Σήμερα, εκτός από τους ηλίθιους που διαδηλώνουν πως «η χούντα δεν τελείωσε το 73», έχουμε και αυτούς που δεν μπορούν να διανοηθούν το ενδεχόμενο ο Μητσοτάκης να είναι ξανά πρωθυπουργός μέχρι το 2031. Τρελαίνονται. Αρρωσταίνουν όταν βλέπουν στις δημοσκοπήσεις να προηγείται η Νέα Δημοκρατία και αρχίζουν να παραλογίζονται, ερμηνεύοντας τους αριθμούς όπως τους βολεύει. Επειδή όλο αυτό το σκηνικό δεν το αντέχουν, μιλούν πλέον για χούντα Μητσοτάκη. Όταν το άκουσα για πρώτη φορά, ήταν κάτι μεταξύ σοβαρού και αστείου. Σήμερα το λένε στα σοβαρά. Το εννοούν.
Επειδή όμως οι περισσότεροι γνωριζόμαστε - και όσους δεν ξέρουμε εύκολα μπορούμε να μάθουμε προς τα πού γέρνουν - αίφνης διαπίστωσα ότι όλοι αυτοί που αμφισβητούν το πολίτευμα μας είναι συγχρόνως και «ρωσόφιλοι με πολιτικά ή με κανονική στολή». Οι πρώτοι, για να τηρούν τα προσχήματα, ασχολούνται μόνον με το τι γίνεται στο εσωτερικό της Ουκρανίας.
Δείχνουν να αγνοούν πως εκεί υπάρχει ένας εισβολέας και όταν αναφέρονται στις πολεμικές επιχειρήσεις το κάνουν για να δείξουν την, από στιγμή σε στιγμή, κατάρρευση των Ουκρανών. Αυτοί είναι οι ρωσόφιλοι με πολιτικά. Οι άλλοι, οι κανονικοί, προβάλλουν τον Ντούγκιν.
Λοιπόν, όλοι αυτοί οι θαυμαστές ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος που εκπαραθυρώνει στην κυριολεξία τους ενοχλητικούς, μιλούν στα σοβαρά για χούντα Μητσοτάκη. Μιλούν για «ένα σάπιο καθεστώς» που για να πέσει χρειάζεται «μια νέα Εθνεγερσία». Αυτά γράφουν και το ανησυχητικό είναι πως τα πιστεύουν.
Το δίλημμα είναι αν θα τους πάρουμε στο «ψιλό» ή αν θα ασχοληθούμε σοβαρά μαζί τους. Αν θα τους εντάξουμε στην κατηγορία των πολιτών που έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα, άρα θα πρέπει να τους δείξουμε τη συμπάθειά μας ή αν θα τους κατατάξουμε στην ευρύτατη κατηγορία των υπονομευτών, όχι μόνον του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, αλλά και του γεωπολιτικού προσανατολισμού της πατρίδας μας. Σε αυτή την περίπτωση ο αγώνας θα πρέπει να είναι αμείλικτος, καθώς πλέον αποτελούν συνειδητά την 5η φάλαγγα.
Διότι η Ιστορία έχει μόνον μια σωστή πλευρά.
