Αυτή η πολύ συχνά επαναλαμβανόμενη επιμονή του Δούκα, να απαιτεί δηλαδή να δεσμευτεί το όλον ΠΑΣΟΚ ότι δεν θα συνεργαστεί ποτέ με τη Νέα Δημοκρατία, και μάλιστα να αποτυπωθεί αυτό και ως συνεδριακή θέση, εκτός από κουραστική, καταντάει τελικά να γίνεται εμμονική. Πολύ δε περισσότερο που η απαίτηση συμπληρώνεται και με το «όσες εκλογές κι αν χρειαστούν».
Κατ’ αρχήν -και εξ όσων γνωρίζουμε- ουδείς μέχρι τώρα από τη Νέα Δημοκρατία, έχει κάνει κάποια πρόταση συνεργασίας. Ούτε στον Δούκα, ούτε στο ΠΑΣΟΚ, ούτε στον παπά της ενορίας. Άρα προς τι η άρνηση;
Δεύτερον, πώς μπορεί να προδικάσει κανείς το τί θα πει το εκλογικό σώμα σε 1,5 χρόνο από τώρα; και πώς μπορεί κανείς να αποκλείσει συνεργασίες εκ των προτέρων όταν δεν γνωρίζει τον ακριβή συσχετισμό των δυνάμεων;
Τρίτον, τι ακριβώς σημαίνει αυτό το «όσες εκλογές κι αν χρειαστούν»;
Αντέχουν η χώρα και η οικονομία μια κατάσταση παρατεταμένης ακυβερνησίας; το ξαναείδαμε το έργο και το 1989-90 αλλά και το 2012. Και η αλήθεια είναι ότι δε μας άρεσε καθόλου. Δεν έχουμε βεβαίως καμιά αμφιβολία ότι αν ήταν ο Δούκας αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, ούτε η συγκυβέρνηση του 2012-2014 θα είχε γίνει ποτέ. Με ό,τι κι αν θα σήμαινε αυτό για τη χώρα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ο δήμαρχος δεν είναι ο μόνος.
Μια καθόλου ευκαταφρόνητη μερίδα του πολιτικού προσωπικού του ΠΑΣΟΚ, ξορκίζει επίσης όσο μπορεί την περίοδο αυτή, της κυβέρνησης δηλαδή συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία. Τη θεωρούν βασικά ως μια απολύτως επώδυνη εμπειρία που έχει καταγραφεί στο συλλογικό τους υποσυνείδητο καθώς το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ, στις πρώτες ιδίως εκλογές του 2015, κατέγραψε ιστορικό χαμηλό, τέτοιο που παραλίγο μάλιστα να το αφήσει και εκτός Βουλής.
Αλλά δεν έφταιγε φυσικά η συγκυβέρνηση καθ’ εαυτή. Στις πρώτες εκλογές του 2015, κατέβηκε ως γνωστόν με δικό του κόμμα ο Γ. Παπανδρέου, και παρά το γεγονός ότι δεν μπήκε ο ίδιος στη Βουλή, στέρησε εν τούτοις από το πρώην ( και πλέον και νυν) κόμμα του ένα κρίσιμο ποσοστό. Αλλά αυτό στο ΠΑΣΟΚ, καμώνονται πολλοί πως δεν το θυμούνται. Και προσπαθούν να το διαγράψουν σαν να μην συνέβη ποτέ.
Πρόσφατα, η Κατερίνα Μπατζελή, πρώην βουλευτής και υπουργός των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ αλλά και πολιτική φίλη του Δούκα, δήλωσε απολύτως σοβαρά ότι «ο λόγος που δεν ανεβαίνει το ΠΑΣΟΚ είναι ότι δεν είναι αρκετά κινηματικό».
Αντί δηλαδή να προβληματιστούν που η διείσδυσή τους στο Κέντρο είναι μικρή, αντί να βρουν τρόπους να αυξήσουν την επιρροή τους πείθοντας ότι μπορούν να είναι μια σοβαρή κυβέρνηση, αποδίδουν τα προβλήματά τους στην έλλειψη κινηματικότητας.
Και μπορεί μεν η Μπατζελή να έχει πλέον διαγραφεί, εκφράζει εν τούτοις τάσεις και σκέψεις που ασπάζονται αρκετοί στο σημερινό ΠΑΣΟΚ και που δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει.
Ενώ και το ΠΑΣΟΚ, με επίσημη ανακοίνωσή του με την ευκαιρία της εκδήλωσης του Τσίπρα, τον κατηγορεί ως “υπαίτιο” των δυο νικών Μητσοτάκη το ’19 και το ’23. Λες και δεν απέσπασε ο Τσίπρας ένα υψηλότατο 32% το ’19 ή λες και δεν επιβραβεύτηκε ο Μητσοτάκης το ’23 για την εξαιρετική πρώτη τετραετία παρά τις αντιξοότητες.
Δεν ξέρω αν όλα τα παραπάνω οφείλονται σε έλλειψη κρίσεως, σε συνειδητή παραποίηση των γεγονότων ή είναι απλά εμμονές.
Η ουσία πάντως είναι ότι αν συνεχίσουν έτσι, πιο πιθανό είναι να κουνήσουν μαντήλι οι ίδιοι παρά να κουνηθούν οι βελόνες. Και τότε δεν θα τους φταίει ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Μητσοτάκης, ούτε οι βελόνες.
