Ενώ η «Νέα Αριστερά» διασπασθείσα από τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει επέλθει σε στάδιο ανυπαρξίας, στο εσωτερικό της επωάζεται μια νέα διάσπαση. Το πιστοποίησε με ανάρτησή του ο πρόεδρος Αλέξης Χαρίτσης. Στην Κ.Ε. της Κυριακής απορρίφθηκε η πρότασή του για τη δημιουργία ενός «Λαϊκού Μετώπου» αντίστοιχου με εκείνο της Γαλλίας που συγκροτήθηκε για να αντιμετωπίσει την επέλαση Λεπέν.
Η άρνηση των συντρόφων του, του Γραμματέα Γαβριήλ Σακελλαρίδη, των Ευκλείδη Τσακαλώτου, Νίκου Φίλη κ.α. δεν προέρχεται από ρεαλιστική αποτίμηση για το άτοπον του στόχου. Δεν θεωρούν πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο της Λεπέν. Αντιθέτως, προσδίδουν στο «καθεστώς Μητσοτάκη» συναφή χαρακτηριστικά»!
Η επωαζόμενη διάσπαση πηγάζει από την σκληροπυρηνική ιδεολογική απολυτότητα. Η πρόταση του προέδρου Χαρίτση, οδηγούσε σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και καταληκτικά με τον Αλέξη Τσίπρα, ενώ ήλπιζε να συμπεριλάβει και το ΠΑΣΟΚ.
Η πρόταση του Γραμματέα Σακελλαρίδη, κλείνει το μάτι στην αντι-συστημική Αριστερά, ήτοι στον Βαρουφάκη, τον Λαφαζάνη, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τους αναρχοαυτόνομους και τους ανένταχτους αριστερούς. Πολύ θα ήθελαν και στο ΚΚΕ, αλλά δεν τους θέλει.
Η διάσπαση δεν είναι κάτι πρωτότυπο και πρωτόγνωρο για την Αριστερά. Αποτελεί γενέθλια πράξη της, ενσωματωμένη στο DNA της. Η ιστορία της είναι σχεδόν ταυτόσημη με την ιστορία των διασπάσεών της. Πρέπει όμως να της αναγνωριστεί ότι διασπάται γιατί παίρνει σοβαρά τις ιδέες της.
Καθ’ υπερβολή λέγεται χιουμοριστικά, ότι εάν δυο αριστεροί κάνουν κόμμα, σύντομα θα διασπαστούν. Την κατάσταση διακωμωδούσε και ο Ηλίας Ηλιού, ως βουλευτής της ΕΔΑ στα πρώιμα χρόνια τη μεταπολίτευσης. Έλεγε με χιούμορ και πόζα στο καφενείο της Βουλής: «Μόνο η ΕΔΑ δεν θα διασπαστεί». Και δείχνοντας τον εαυτό του έλεγε με πόζα: « Εγώ δεν διασπώμαι» ( φυσικά αφού ήταν ο μόνος βουλευτής της).
Επί τροχάδην να πούμε ότι η Αριστερά γεννήθηκε με τη βιομηχανική κοινωνία. Πήρε το όνομά της από τη γαλλική επανάσταση, όταν στην αριστερή πλευρά των εδράνων της συντακτικής συνέλευσης κάθονταν εκείνοι που επιζητούσαν κοινωνική ισότητα. Αυτή η γεωγραφική κατανομή των εδράνων, εμπεριείχε και τον σπόρο της διαφωνίας. Αφορούσε αυτούς που δεν ικανοποιούνταν από την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, αλλά εξέφραζαν διαφορετικές γνώμες για τους δρόμους και τους τρόπους που θα ακολουθούσαν για να την αλλάξουν.
Απ’ αρχής, στα 1800 τόσα, χωρίστηκαν σε μαρξιστές και αναρχικούς. Στη συνέχεια χωρίστηκαν σε κομμουνιστές (λενινιστές, τροτσκιστές, κ.α. ) και σοσιαλδημοκράτες. Στη συνέχεια οι κομμουνιστές χωρίστηκαν σε σταλινικούς και τροτσκιστές. Και με τον Τρότσκι να δολοφονείται στο Μεξικό από έναν απεσταλμένο φονιά του Στάλιν.
Μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο νέα διάκριση επήλθε. Από τη μια οι ορθόδοξοι κομμουνιστές και από την άλλη οι δυτικοί αναθεωρητές, που επεξεργάζονταν θεωρίες του ευρωκομουνισμού, δηλαδή δημοκρατικό και ειρηνικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό, μέσω της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Αλλά δεν ήταν η μόνη διαίρεση. Στο κόκκινο στερέωμα πρόβαλε και η Κίνα με τον Μάο, που ίδρυσε διαφορετικό ρεύμα κομμουνιστικής σκέψης, τον Μαοϊσμό. Και ως ατομικές αποκλίσεις ο Εμβέρ Χότζα της Αλβανίας και ο Πολ Ποτ της Καμπότζης, με τους Ερυθρούς Χμερ και την ανείπωτη φρίκη που σκόρπισαν: τα εκατομμύρια των πολιτών που εξέλειψε για να δημιουργήσει το «νέο τύπο του κομουνιστή ανθρώπου».
Αλλά και οι αναθεωρητές της Δύσης, που έδωσαν ελπίδες και κωδικογραφήθηκαν ως «Νέα Αριστερά» (από κει εμπνεύστηκε τον τίτλο η δική μας σπαρασσόμενη), πέραν της ομόθυμης καταδίκης του «υπαρκτού Σοσιαλισμού» δεν απέκτησαν ενιαία αντίληψη για τον κόσμο που ήθελαν και το δέον γενέσθαι.
Κάποιοι στράφηκαν στην πολιτική οικολογία, άλλοι βλέποντας το αδιέξοδο, στη Σοσιαλδημοκρατία, και ελάχιστοι στις ένοπλες οργανώσεις όπως η γερμανική RAF (γνωστή σε μας ως Ομάδα Μπάαντερ - Μάινχοφ), και οι Ιταλικές Ερυθρές ταξιαρχίες (Αυτοί κι αν βίωσαν το αδιέξοδο και την ήττα. Με τη δράση τους ενίσχυσαν την αστυνομική δομή των κρατών όπου έδρασαν).
Σήμερα η Αριστερά είναι ένα δέντρο με πολλά αδύνατα κλαδιά. Σοσιαλδημοκράτες που αναζητούν νέο λόγο ύπαρξης, οικολόγοι ριζοσπάστες, δικαιωματιστές, κινήματα ταυτότητας, woke κουλτούρα.
Η κοινοβουλευτική Δεξιά, έχει και αυτή τις διαιρέσεις της. Συντηρητική Δεξιά, φιλελεύθερη, νεοφιλελεύθερη, λαϊκιστική. Αλλά πολύ λιγότερες σε αριθμό και ένταση, καθώς η λογική της προσέγγιση είναι πραγματιστική και δεν κινείται από το πάθος να αλλάξει ριζικά τον κόσμο. Αφορούν στην καλύτερη - κατά τη γνώμη εκάστου ρεύματος - διαχείριση της υπάρχουσας κατάστασης.
Στην ιστορική περίοδο που διανύουμε έχει το πάνω χέρι.
