Αυτονόητες οι αντιδράσεις στην ιδέα του υπουργού Δημόσιας Τάξης να οριοθετηθεί χώρος για δημοσιογράφους στις διαδηλώσεις. Πρακτικώς είναι αδύνατο, γιατί οι διαδηλώσεις δεν είναι συνεντεύξεις τύπου ή εκδηλώσεις πρωτοκόλλου, όπου οι συμμετέχοντες και οι παρατηρητές έχουν καθορισμένες θέσεις.
Το μέτωπο μιας διαδήλωσης μέσα στην ένταση, την αναταραχή, το τρεχαλητό, το ξύλο, τις επιθέσεις και αντεπιθέσεις, αλλάζει. Συχνά διασπάται, τα μέτωπα γίνονται περισσότερα, μεταφέρονται γεωγραφικά, και οι δημοσιογράφοι διασπείρονται. Βρίσκονται μέσα σε αυτά, όντας εκτεθειμένοι και «αναλώσιμοι». Η δουλειά τους είναι. Πολλές φορές έχουμε εισπράξει γκλοπιές από την αστυνομία και πέτρες από τους μπάχαλους. Τα καλά του «επαγγέλματος ρεπόρτερ».
Θεωρούμε ότι η πρόθεση Χρυσοχοΐδη ήταν καλοπροαίρετη αν και φαεινή. Όπως είπε στο Μega, έχει δεχθεί καταγγελίες, κυρίως από ξένους δημοσιογράφους, «που τους έδειραν, ξυλοκοπήθηκαν και ζητούσαν προστασία». Κακώς τη ζητούσαν. Ο δημοσιογράφος είναι για να παρατηρήσει και να καταγράψει, εκτεθειμένος χωρίς να δικαιούται προστασίας (αρκεί βέβαια να μην γυαλίζει το μάτι των υφισταμένων του υπουργού όταν τους βλέπουν, και εστιάζουν σε αυτούς).
Απλώς έδωσε δικαίωμα στους κατήγορους που τον περίμεναν με το δάχτυλο στην σκανδάλη. Σαν το μέλος του ΕΣΡ ας πούμε, τον κ. Πλειό που έγραψε πως «πρόκειται για θεσμοθέτηση της παραβίασης της ελευθερίας του Τύπου και ιδιαίτερα της ελεύθερης πρόσβασης των δημοσιογράφων στα γεγονότα. Αυτό ούτε ο Ορμπάν δεν το τόλμησε»!
Παρότι οι διαδηλώσεις, τα επεισόδια, η αναταραχή, οι τραυματισμοί, το ξύλο, τα χημικά, τα δακρυγόνα, οι φωτιές, δεν κρύβονται, λόγω ιδιότητας θα αποδεχτούμε καταχρηστικά τις καταγγελίες, έστω και αν θεωρούμε ότι από μια πλευρά του πολιτικού συστήματος υπήρξε πολιτική υπερεκμετάλλευση.
Τις πιο στεντόρειες διαμαρτυρίες προβάλλουν εκείνοι που δέχτηκαν υποτακτικά την απόφαση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, μετά το πρώτο ξάφνιασμά της, να απομακρυνθούν οι δημοσιογράφοι από την Ειδομένη χιλιόμετρα μακριά, για να μην βλέπουν την διαχείριση που έκανε στο θέμα των μεταναστών. Ενημερώνονταν αρμοδίως…
Το δέχτηκαν ασμένως και τα συνδικαλιστικά όργανα των δημοσιογράφων. Ήταν φαίνεται απασχολημένοι να διερευνούν ποιοι δημοσιογράφοι ήταν υπέρ του «ναι» στο δημοψήφισμα. Άλλωστε η κυβέρνηση ήταν αριστερή, άρα… του λαού, πως ήταν δυνατόν να φιμώνει; Είχε εκ των προτέρων άφεση αμαρτιών.
Την ίδια άφεση αμαρτιών είχε ο ΣΥΡΙΖΑ και για τη Μόρια. Η κυβέρνησή του απαγόρευσε στους δημοσιογράφους να εισέρχονται στον χώρο. Ο δημοσιογραφικός κόσμος το δέχτηκε με υποτακτική αιδημοσύνη, σαν κάτι αυτονόητο, χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία. Έτσι μαθαίναμε τις συνθήκες των μεταναστών σε ένα ελληνικό νησί, από τα ρεπορτάζ, και τις αποκαλύψεις των ξένων ΜΜΕ.
Όσο για τις διαδηλώσεις, είναι γνωστό ότι τα ΜΑΤ ίδια είναι με όλες τις κυβερνήσεις (θα τα καταργούσε ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά ξεχάστηκε). Τους ίδιους ηγήτορες έχουν, την ίδια εκπαίδευση για μάχες «εκ του συστάδην» υφίστανται. Ενδεχομένως ενίοτε να βαράνε σκόπιμα τους δημοσιογράφους όταν τους βλέπουν μπροστά τους. Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι μέσα στον αχό της «μάχης σώμα με σώμα» δεν έχουν τον χρόνο να ταυτοποιήσουν ποιος είναι ποιος. Βέβαια αυτό θα μπορούσε να ισχύει για τους ρεπόρτερ με το μπλοκάκι. Οι φωτορεπόρτερ με τις τεράστιες κάμερες είναι εμφανέστατοι. Να το δει η ηγεσία.
Τα νέα μέτρα για τις διαδηλώσεις θα κριθούν στην πράξη. Η επιτυχία δεν είναι δεδομένη. Εξηγούμε: Όλοι θεωρούμε αυτονόητο ότι είναι βάσανο για εκατομμύρια Αθηναίους που διέρχονται από το κέντρο, όσο και άδικο και καταστροφικό για τα καταστήματα της περιοχής, να φρακάρει το Σύνταγμα και να αποκόβονται οι γύρω δρόμοι, για μια διαδήλωση εκατό ατόμων. Αλλά όταν επιχειρηθεί να απωθηθούν στη μία λωρίδα, θα αρχίσουν οι κατηγορίες για την σκληρότητα της «ακροδεξιάς κυβέρνησης».
Σε μια πόλη που τους καλούς προμνημονιακούς καιρούς είχε στο κέντρο της περί τις 900 διαδηλώσεις τον χρόνο (!), η τέτοια συμπεριφορά αποτελεί πλέον κουλτούρα με λάμψη αγωνιστικής χροιάς. Ήδη σε αρκετό κόσμο έχει περάσει η άποψη της αντιπολίτευσης, ότι η κυβέρνηση θέλει να απαγορεύσει τις διαδηλώσεις!
Τουλάχιστον από τα νέα μέτρα, και ας σοκάρει στο πρώτο άκουσμα, θα μείνει το θετικό, η καταγραφή των γεγονότων θεσμοθετημένα με αστυνομική κάμερα. Θετικό και για τις δυο πλευρές. Στα ΜΑΤ θα λειτουργήσει ως χαλινός αυτοσυγκράτησης, να μην ξεσαλώνουν δείχνοντας υπερβάλλοντα ζήλο, αφού θα γνωρίζουν ότι οι κινήσεις τους καταγράφονται.
Στο επίπεδο των διαδηλωτών, θα αποδεικνύονται γεγονότα τα οποία δεν είναι πάντα αυτονόητα. Σε κάθε περίπτωση θα υπάρξει αλήθεια και για τις δυο πλευρές, και η αλήθεια βοηθά στην αντικειμενικότητα, την ωρίμανση, και την απόρριψη διαχρονικών μύθων.
