«Το ΠΑΣΟΚ θα κάνει την έκπληξη και θα κερδίσει τις εκλογές», δήλωσε πρόσφατα ο Νίκος Ανδρουλάκης. Και συμπλήρωσε :
«Ο Τσίπρας είναι η αιτία που ο Μητσοτάκης πήρε 41%».
Η αισιοδοξία δεν είναι κακό πράγμα, απεναντίας. Αρκεί όμως να στηρίζεται σε κάποια δεδομένα. Και τα τρέχοντα δεδομένα δεν τα λες και πολύ ενθαρρυντικά για το ΠΑΣΟΚ. Με ένα Σύριζα σε αποδρομή, με μια Αριστερά σπαρασσόμενη και με μια αναμφισβήτητη κυβερνητική φθορά μετά από 6,5 χρόνια στην εξουσία, το ΠΑΣΟΚ καταγράφει φτωχές επιδόσεις που μόνο “ρεύμα” δεν δημιουργούν. Κι αυτό όταν κανείς ακόμα δεν μπορεί να εκτιμήσει το τι θα συμβεί όταν ο Τσίπρας κάνει κόμμα με στροφή προς το Κέντρο, όπως φημολογείται.
Φαίνεται πάντως απίθανο, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, άνθρωπος με τόσο μεγάλη πολιτική εμπειρία, να είναι τόσο εκτός πραγματικότητας. Εκτός αν οι δηλώσεις αυτές στοχεύουν κυρίως στο εσωτερικό του κόμματός του ενόψει μάλιστα και του συνεδρίου που ο ίδιος δείχνει να φοβάται. Ήδη οι πρώτες προειδοποιητικές βολές έχουν πέσει εδώ και καιρό. Πότε με τις “βελόνες” του Γερουλάνου που δεν κουνιούνται , πότε με την εικόνα του προέδρου που “έχει κάποια ζητήματα”, όπως είπε η Διαμαντοπούλου, πότε με τον Δούκα που πυροβολεί συνεχώς και κατά ριπάς.
Αυτό που στην πραγματικότητα λένε όλοι διακριτικά, είναι ακριβώς αυτό που ο κόσμος το’χει τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι. Ότι δηλαδή ο Ανδρουλάκης δεν τραβάει. Και δεν τραβάει γιατί δεν πείθει. Και δεν πείθει γιατί δεν εμπνέει και δεν έχει ξεκάθαρη στρατηγική. Αν εξαιρέσει κανείς το διάστημα αμέσως μετά την επανεκλογή του όπου το ΠΑΣΟΚ παρουσίασε μια πρόσκαιρη δημοσκοπική άνοδο, ο κανόνας εδώ και καιρό είναι η στασιμότητα.
Και ένας λόγος γι’ αυτό, είναι επειδή το ΠΑΣΟΚ παρουσιάζει απώλεια προσανατολισμού. Όταν μιλάει κανείς για συμπράξεις με αυτήν την Αριστερά που έχουμε σήμερα, δυσφημείται κι ο ίδιος. Γιατί πώς θα πείσεις ότι θα φτιάξεις κυβέρνηση με ανθρώπους που δεν λεν καλημέρα μεταξύ τους και τραβολογιούνται στα δικαστήρια ; Και αν υποθέσουμε ότι τα καταφέρνεις, τι σόι κυβέρνηση θα είναι αυτή ; Με τι στόχους; Kαι με τι όραμα για τη χώρα ;
Άλλος λόγος είναι το κεντρώο ακροατήριο. Λέγεται συχνά ότι το Κέντρο κερδίζει τις εκλογές. Κι αυτό περιέχει μεγάλη δόση αλήθειας. Είναι άλλωστε κάτι που κατάφερε ο Μητσοτάκης και το ’19 και το ’23. Σε τι βαθμό λοιπόν πείθει αυτό το ακροατήριο ο Ανδρουλάκης όταν καταψηφίζει πχ την εξυγίανση των Ναυπηγείων, τα μη κρατικά ΑΕΙ, τα απογευματινά χειρουργεία, την επιστολική ψήφο ;
Άλλος επίσης λόγος είναι το πολιτικό προσωπικό. Που κακά τα ψέματα, και με ελάχιστες εξαιρέσεις, το τωρινό προσωπικό του ΠΑΣΟΚ δεν το λες και πρώτης ποιότητας.
Στην εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, υπήρχαν προσωπικότητες και άνθρωποι με άποψη. Η Μελίνα Μερκούρη πχ που είπε κάποτε ευθαρσώς στον Παπανδρέου ότι “Πρόεδρε δεν αρέσουμε πια”. Και όταν το είπε αυτό, το ΠΑΣΟΚ κατέγραφε 35αρια και 40αρια. Στην ύστερη περίοδο, υπήρχαν επίσης και 5-6 λεγόμενοι “πρωθυπουργήσιμοι”. Πολιτικοί του διαμετρήματος ενός Σημίτη, ενός Πάγκαλου, ενός Κακλαμάνη, ενός Αρσένη, μιας Βάσως Παπανδρέου. Η σύγκριση με το σήμερα προκαλεί θλίψη.
Και πάμε εν τάχει στο δεύτερο σχόλιο. Ότι “φταίει ο Τσίπρας που ο Μητσοτάκης πήρε 41%”. Αν το εννοεί ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, λυπάμαι αλλά πρόκειται για εντελώς ρηχή ανάλυση των γεγονότων.
Γιατί αν πράγματι δεχτούμε ότι το 41% των εκλογών του ’19 ήταν ψήφος προσδοκίας, το διπλό 41% των εκλογών του ’23, δεν μπορεί παρά να ήταν ψήφος επιβράβευσης. Αλλά και εν πάση περιπτώσει, ο Τσίπρας στις εκλογές του ’19 κάθε άλλο παρά τιμωρήθηκε. Πήρε απεναντίας ένα υψηλότατο 32%, τρεις μόλις μονάδες κάτω απ’ αυτό του ’15.
Κλείνοντας να πούμε ότι ο Μητσοτάκης έβαλε μεν ψηλά τον πήχη, διεκδικώντας τρίτη θητεία το ’27 αλλά δεν θα τον κατηγορήσει και κανείς αν δεν το πετύχει καθώς με μια οκταετή θητεία δεν θα’ χει ν’ αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Ένα πάντως είναι σίγουρο, ότι σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας, τα διλήμματα θα τα’ χει κυρίως το ΠΑΣΟΚ. Και θα χρειαστεί πολύ ταλέντο και πολύ μαεστρία για να τα διαχειριστεί αν δεν θέλει να ‘χει την τύχη του Σύριζα.
