Η κυβέρνηση Μητσοτάκη μπήκε αισίως στον έβδομο χρόνο της θητείας της.
Και παρά τα προβλήματα, εξακολουθεί να επικρατεί στο πολιτικό σκηνικό αν και όχι πλέον με όρους πλήρους κυριαρχίας όπως συνέβαινε μερικά χρόνια πριν.
Ο χρόνος άφησε σημάδια φθοράς αλλά αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες.
Λάθη ασφαλώς και υπήρξαν. Και ολιγωρίες και καθυστερήσεις. Και άστοχες δηλώσεις κάποιων υπουργών κατά καιρούς. Αλλά δεν έχει εφευρεθεί ακόμα ούτε μια αλάνθαστη κυβέρνηση ούτε ένας αλάνθαστος πρωθυπουργός.
Η ακρίβεια που επιμένει, το πρόβλημα στέγης, τα μπρος-πίσω με την πανεπιστημιακή αστυνομία, ο νόμος για τις διαδηλώσεις που ψηφίστηκε μεν εν χορδαίς και οργάνοις αλλά δεν εφαρμόστηκε σχεδόν ποτέ, οι Ρουβίκωνες που αφέθηκαν ανενόχλητοι να τρομοκρατούν κόσμο και να απονέμουν δικαιοσύνη όπως αυτοί την εννοούν, κάποιες κακές επιλογές προσώπων, το νωθρό ξεκίνημα της δεύτερης τετραετίας, η κραυγαλέα επικοινωνιακή ολιγωρία στο θέμα των Τεμπών που επέτρεψε σε εξωφρενικές θεωρίες συνωμοσίας να θεριέψουν και να γίνουν κτήμα μεγάλου μέρους της κοινωνίας, το θέμα του ΟΠΕΚΕΠΕ όπου μια σειρά υπουργών και ανώτατων αξιωματούχων ολιγώρησαν επίσης ανεπίτρεπτα επί σειρά ετών, ακόμα και το εισιτήριο- αποφυγή όπου έγιναν ελάχιστα πράγματα για να καταπολεμηθεί, είναι μερικά μόνο απ’ αυτά που πολύς κόσμος καταλογίζει στην παρούσα κυβέρνηση.
Από την άλλη μεριά βεβαίως, έγινε και γίνεται έργο. Και μάλιστα έργο σημαντικό.
Ξεκινώντας απ’ την αρχή και με τα πιο σημαντικά, να αναφέρουμε την επιτυχή διαχείριση της πανδημίας και το υποδειγματικό εμβολιαστικό πρόγραμμα, την ψηφιοποίηση μιας σειράς υπηρεσιών του κράτους, το νοικοκύρεμα στην οικονομία με τη μείωση -ρεκόρ της ανεργίας και του χρέους, την πάταξη της φοροδιαφυγής, τις μεγάλες ξένες επενδύσεις, την ταχύτερη απονομή των συντάξεων, το νέο Κτηματολόγιο, τον νέο δικαστικό χάρτη, τον νέο Ποινικό Κώδικα, τις μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία με τα μη κρατικά ΑΕΙ, την ελάχιστη βάση εισαγωγής, τα αγγλόφωνα τμήματα, τις συμπράξεις ελληνικών με ξένα πανεπιστήμια, τις μεταρρυθμίσεις στην Υγεία με την αναβάθμιση των κτηριακών υποδομών 90 νοσοκομείων και 156 κέντρων υγείας, τα προγράμματα προληπτικής ιατρικής, τον υπερδιπλασιασμο των ΜΕΘ, τα απογευματινά χειρουργεία, τα μεγάλα δημόσια έργα με το Μετρό Θεσσαλονίκης & τον Fly over, τη νέα εθνική Πατρών -Πύργου, τον Ε65, την Αμβρακία Οδό, τη Γραμμή 4 του Μετρό Αθήνας, το νέο αεροδρόμιο στο Καστέλι, τον ΒΟΑΚ κλπ, την ενίσχυση της Πολιτικής Προστασίας σε επίγεια και εναέρια μέσα με το πρόγραμμα Αιγίς, την ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων με τα Ραφάλ, τις Belharra, τα αναβαθμισμένα F-16 Viper και σε λίγα χρόνια από τώρα και με τα F-35, τον εξορθολογισμό του κόστους με το κλείσιμο άχρηστων στρατοπέδων και πολλά άλλα.
Μπορεί πολλά από τα παραπάνω να θεωρούνται από πολλούς λίγα η έστω ελλιπή. Αυτονόητα πάντως δεν ήταν σε καμία περίπτωση.
Και άντε λοιπόν πες ότι καταφέρνουν και ρίχνουν κάποτε τον Μητσοτάκη.
Και αναλαμβάνει τις τύχες της χώρας ένας συνασπισμός κομμάτων της λεγόμενης «προοδευτικής» αντιπολίτευσης, εκτός πια κι αν βγει το ΠΑΣΟΚ αυτοδύναμο, πράγμα όμως μάλλον χλωμό με τα τωρινά δεδομένα.
Κατ’ αρχήν τι εχέγγυα αξιοπιστίας και αποτελεσματικότητας θα είχε ένα τέτοιο σχήμα όπου οι μισοί δεν λένε καλημέρα στους άλλους μισούς;
Εδώ μέχρι πριν λίγο καιρό οι Συριζαίοι αποκαλούσαν την Αχτσιόγλου και τον Χαρίτση, «αποστάτες» και απαιτούσαν τις έδρες πίσω. Άσχετα τώρα αν λόγω δημοσκοπικής ένδειας σκοπεύουν και πάλι να τα βρουν μεταξύ τους.
Και δεν συζητάμε καν για Κωνσταντοπούλου και Βαρουφάκη που θεωρούν όλους σχεδόν τους υπόλοιπους προδότες και εξωνημένους. Η τον Κασσελάκη που έχει μηνύσει τον μισό Σύριζα και λέει τα χειρότερα λόγια για το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη.
Και τι αλλαγές και μεταρρυθμίσεις θα προσδοκούσε ο κόσμος από μια τέτοια κυβέρνηση Φρανγκεστάιν;
Εδώ ο Σύριζα μετά τα Ραφάλ και τις στρατιωτικές δαπάνες, έφτασε να καταψηφίσει ακόμα και τις δωρεές του Ιδρύματος Νιάρχος για τα 3 νέα υπερσύγχρονα νοσοκομεία αλλά και τη δωρεά του Ιδρύματος Ωνάση για το νέο Μεταμοσχευτικό Κέντρο.
Ενώ το πιο «υπεύθυνο» ΠΑΣΟΚ, καταψήφισε την επιστολική ψήφο για τις ευρωεκλογές, την εξυγίανση των Ναυπηγείων, τα μη κρατικά ΑΕΙ, ακόμα και τα απογευματινά χειρουργεία στο ΕΣΥ.
Σοβαρή εναλλακτική δεν διαφαίνεται προσώρας στον ορίζοντα ούτε κατά διάνοια.
Δια ταύτα λοιπόν Μητσοτάκης.
Όχι φυσικά με λευκή επιταγή. Αλλά πάντα με κριτική στήριξη.
Στήριξη για ό,τι γίνεται σωστά και κριτική-ακόμα και ανελέητη- για τα λάθη και τα κακώς κείμενα.
Κι επειδή ο Μητσοτάκης δεν σκοπεύει προφανώς να κυβερνά για πάντα, όταν και αν εμφανιστεί κάποιος νέος πολιτικός που εμπνεύσει και πείσει ότι μπορεί ν ’αποδειχθεί αποτελεσματικότερος διαχειριστής, εδώ θα είμαστε για να στηρίξουμε και πάλι.
