Η συνεχιζόμενη αναταραχή για τα Τέμπη, που είναι κατά μεγάλο μέρος της τεχνητή και υποκινούμενη, φθείρει ασφαλώς την κυβέρνηση και αυτή ασφαλώς ήταν η στόχευση εξαρχής.
Γιατί τα υπόλοιπα για την απόδοση δικαιοσύνης και τη δικαίωση των ψυχών των νεκρών, τα ακούμε βερεσέ.
Αν πραγματικά ήθελαν κάποιοι να αποδοθεί δικαιοσύνη, δεν θα μοίραζαν εξώδικα πέρα-δώθε ούτε θα υπέβαλλαν υπομνήματα κάθε λίγο και λιγάκι για να ξανανοίξει η ανάκριση, να καθυστερήσει η δίκη και να παραγραφούν κάποια αδικήματα.
Και ναι μεν οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, όμως το ακόμα πιο ανησυχητικό είναι ότι όλο αυτό φθείρει όλο ανεξαιρέτως το πολιτικό σύστημα αλλά φθείρει κυρίως τους θεσμούς. Και αυτή η φθορά κινδυνεύει σε λίγο καιρό να γίνει ανεπανόρθωτη και μη αναστρέψιμη.
Ήδη 7 στους 10 δηλώνουν ότι δεν εμπιστεύονται πια τη Δικαιοσύνη. Τρομακτικό εύρημα για πολιτισμένη ευρωπαϊκή χώρα και βραδυφλεγής βόμβα στα θεμέλια του κράτους και της κοινωνίας.
Και γι’ αυτό δεν βλέπω να μιλάει κανείς και σίγουρα όχι τα κατά τ’ άλλα λαλίστατα κόμματα της αντιπολίτευσης. Προέχει προφανώς να πέσει ο Μητσοτάκης με κάθε κόστος. Ακόμα κι αν η πατρίδα γίνει στάχτη και μπούρμπερη.
Τα ίδιο έργο το ξαναζήσαμε 15 χρόνια πριν με την πτώχευση και τα μνημόνια. Και το έργο δεν μας άρεσε καθόλου. Γιατί παραλίγο να πετάξει τη χώρα εκτός Ευρώπης και πολιτισμένου κόσμου. Αλλά και γιατί γέννησε πολιτικά τέρατα, για τα οποία νομίσαμε ότι είχαν κάνει τον κύκλο τους και ότι είχαν πεταχτεί πλέον στα σκουπίδια της Ιστορίας.
Φαίνεται, όμως, ότι λαθέψαμε και ότι με κάποιες υπόγειες κοινωνικές διεργασίες, η τερατογένεση συνεχίστηκε. Και ο λεγόμενος αντισυστημισμός έχασε το ’19 απλώς μια μάχη και όχι τον πόλεμο.
Και αυτή τη φορά με πρόσχημα τα Τέμπη, επανήλθε δριμύτερος, πιο αποκρουστικός και πιο αποφασισμένος από κάθε άλλη φορά. Και η Χρυσή Αυγή διαλύθηκε μεν αλλά το πνεύμα της ζει και βασιλεύει. Έστω και με αριστερό μανδύα και με «προοδευτικό» πρόσημο αυτή τη φορά.
Γιατί τι άλλο μπορεί να σημαίνουν οι απειλές ότι «θα μπουκάρουμε εκεί μέσα-εννοώντας στη Βουλή-για να φύγει η σαπίλα»; `Η η απαίτηση «να εκτελεστούν μερικοί -από τους θεωρούμενους ως ενόχους- για να μην τους ταΐζουμε κιόλας»;
«Ή ότι ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός της χώρας είναι “αρουραίος” με τον οποίο “θα τα πούμε μόνο στα δικαστήρια”»; «Ή ότι το 41% “ήταν προϊόν νοθείας”»;
«Ή οι συνεχείς επιθέσεις και λοιδορίες εναντίον δικαστικών λειτουργών όταν οι αποφάσεις τους δεν συμπλέουν με το “κοινό περι δικαίου αίσθημα”»;
Δεν έχει σημασία από ποιόν η ποιους ακούστηκαν όλα αυτά. Σημασία έχει ότι ακούστηκαν. Και πολλοί τα επιδοκίμασαν. Και δεν τα καταδίκασαν παρά ελάχιστοι. Η Δικαιοσύνη βάλλεται εδώ και καιρό. Και βάλλεται σφοδρά και κατα ριπας. Το πολιτικό σύστημα απαξιώνεται επίσης.
Δημιουργούνται έτσι οι ιδανικές συνθήκες για ν’ αρχίσει να επωάζεται το αυγό του φιδιού. Και τα φίδια έχουν την κακή συνήθεια να δαγκώνουν πρώτα τα χέρια που τα ταΐζουν. Και τότε θα είναι πολύ αργά για δάκρυα. Ακόμα και για κροκοδείλια.
