Του Αλέξανδρου Διαμάντη
Όλα όσα έλαβαν χώρα την κυρίως την Πέμπτη, αλλά και την Παρασκευή στη Βουλή με την περίφημη τροπολογία για την ΣΕΚΑΠ απέδειξαν ότι η Βουλή (και αυτή την κοινοβουλευτική περίοδο) είναι κατώτερη των περιστάσεων και κινδυνεύει να εξελιχθεί σε κάτι ακόμα χειρότερο. Όχι μόνο επειδή εγκρίθηκε μια ρύθμιση φωτογραφική (που απαγορεύεται από το Σύνταγμα), αλλά διότι ο Κανονισμός της Βουλής έγινε εκ νέου κουρελόχαρτο.
Πριν κανείς θεωρήσει τυπολατρική την παραπάνω φράση ας συνοψίσουμε τι συνέβη: Ένας βουλευτής κατέθεσε μια εκπρόθεσμη βουλευτική τροπολογία, ο Υπουργός την δέχτηκε βασιζόμενος στην αιτιολογική έκθεση(!), αντιπρόεδρος της Βουλής έσπευσε να κλείσει την διαδικασία άρον - άρον ενώ νωρίτερα η αντιπολίτευση είχε ξεκαθαρίσει ότι θα καταθέσει αίτημα για ονομαστική ψηφοφορία, άλλος αντιπρόεδρος της Βουλής δεν μπορούσε να επιβάλλει την τάξη, υπηρεσιακός παράγοντας έκλεισε(!) τα μικρόφωνα και μια μέρα αργότερα ο Πρόεδρος της Βουλής τον «κάλυψε» πλήρως, χωρίς να «ανοίξει ρουθούνι και τέλος κάπου χάθηκαν δέκα ψήφοι, και έτσι το σωστό αποτέλεσμα ανακοινώθηκε στους κοινοβουλευτικούς συντάκτες (που ανακάλυψαν το λάθος) μια ώρα αργότερα από το Γραφείο της Βουλής! Όλα αυτά μέσα σε μόλις δύο μέρες!
Μάλιστα, την ώρα που στην Ολομέλεια γινόταν χαμός, ο Νίκος Βούτσης ερχόταν στα γραφεία των κοινοβουλευτικών συντακτών υπενθυμίζοντας ότι προχωρά η αναθεώρηση του Κανονισμού. Ενός Κανονισμού, που μολονότι σωστά θεωρείται απαρχαιωμένος, δεν εφαρμόζεται σχεδόν ποτέ, παρά μονάχα εκεί που συμφέρει την εκάστοτε ηγεσία ή κυβέρνηση.
Τα επίσημα στοιχεία που κατέθεσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στον Νίκο Βούτση είναι ενδεικτικά και αποτυπώνουν πλήρως την κατάσταση:
«Οι δεκτές Βουλευτικές Τροπολογίες των κοινοβουλευτικών περιόδων ΙΣΤ΄ (05/02/2015 - 28/08/2015) και ΙΖ΄ (03/10/2015 - Μάρτιο 2017) φτάνουν το 2,41 και 1,15 ανά Νόμο, πολλαπλάσιες δηλαδή των αντίστοιχων μεγεθών 0,08 και 0,99 που αφορούν στις ΙΓ΄ (14/10/2009 – 11/04/2012) και ΙΕ΄ (17/06/2012 – 31/12/2014) κοινοβουλευτικές περιόδους.
Με άλλα λόγια εκ των 64 νόμων από τον Ιούνιο του 2016, οι δώδεκα (12) είναι κυρώσεις διεθνών συμβάσεων. Στα 94 άρθρα των κυρώσεων αυτών, το 41% είναι τροπολογίες (39 από 94). Μάλιστα, υπενθυμίζεται ότι το 69% των υπουργικών τροπολογιών που κατατέθηκαν το 2016 ήταν εκπρόθεσμες και μάλιστα πολλές από αυτές κατατέθηκαν σε Κυρώσεις Συμφωνιών, δεν τυγχάνουν της ίδιας κοινοβουλευτικής επεξεργασίας και διαλόγου με τα υπόλοιπα νομοσχέδια. Τα ποσοστά των εν λόγω τροπολογιών σε σχέση με τα άρθρα των συμβάσεων έφτασαν το 2016 στο 35% ενώ το 2017 είναι ήδη στο 19%. Τα αντίστοιχα ποσοστά του 2013 και 2014, σε σύνολο 93 κυρώσεων διεθνών συμβάσεων, ήταν 6% και 2,5% αντίστοιχα».
Το μαχαίρι και το καρπούζι είναι στα χέρια του Νίκου Βούτση
Τα στοιχεία αλλά και η γενικότερη άσχημη λειτουργία της Βουλής είναι γνωστά στον Πρόεδρο αυτής Νίκο Βούτση. Ο ίδιος επιρρίπτει την ευθύνη στα Μνημόνια, που απαιτούν όντως μια πιο… fast track νομοθέτηση, ωστόσο τα μέτρα δεν έρχονται κυρίως με τροπολογίες. Εκεί μπορεί κανείς να βρει από… ρουσφέτι μέχρι μια πραγματικά ευνοϊκή (με την καλή έννοια) και σημαντική ρύθμιση, αλλά δυστυχώς κανόνα αποτελεί το ρουσφέτι.
Σίγουρα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ο πρώτος ή ο μόνος που εφαρμόζει μια τέτοια τακτική. Αλλά όταν η πρώτη φράση του Αλέξη Τσίπρα από το βήμα της Βουλής ήταν «είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος», τότε κανείς μπορεί με μεγαλύτερη συνέπεια να ασκήσει κριτική. Την οποία ο κ. Βούτσης οφείλει να την ακούσει και όχι να καταγγέλλει πως και οι προηγούμενοι έκαναν τα ίδια, γιατί μάλλον ο ΣΥΡΙΖΑ τα κάνει… χειρότερα!
