Οι φίλοι μου με λένε πρόβατο. Από το Προβιάς. Δεν είναι πολύ κουλ παρατσούκλι αν σκεφτεί κανείς ότι έχουμε συνδέσει τα πρόβατα με τη χαζομάρα ή στην καλύτερη περίπτωση με την αφέλεια, την ανοησία. Τα πρόβατα, θεωρητικά, στερούνται πρωτοβουλίας, θάρρους, γενναιότητας, σπιρτάδας.
Όμως, όπως μου λέει ένας καλός μου φίλος, το πρόβατο παίρνει το όνομά του από τον συνδυασμό των λέξεων προ και βαίνω. Δηλαδή, είναι ένα πλάσμα που πεισματικά προχωρά. Μπροστά. Γενναία. Αποφασιστικά. Χωρίς δισταγμό. Όπως προσπαθώ να προχωράω και εγώ. Για αυτό και αποδέχτηκα την πρόταση του δημάρχου της Αθήνας να είμαι στην ομάδα των υποψήφιων δημοτικών συμβούλων για την επόμενη θητεία του.
Αυτό το πρώτο βήμα, το αρχικό «ναι», οδήγησε σε πολλά επόμενα βήματα. Και ιδιαίτερα κουραστικά. Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές είμαστε στις τρεις εβδομάδες πριν από τις εκλογές της 8ης Οκτωβρίου. Επειδή αποφάσισα ότι δεν θέλω να πάω ως πρόβατο σε σφαγή (seewhatIdidhere?) έχω αφιερώσει στην εκστρατεία μου πολλή ενέργεια, πολύ χρόνο και πολύ μυαλό. Αλλά και καρδιά. Θέλω.
Θέλω να εκλεγώ. Το λέω έτσι, απλά, ξεκάθαρα. Ίσως όχι και τόσο «πολιτικά», αλλά, είπαμε, θέλω να ανατρέψω τα πράγματα. Θέλω να δείξω ότι ένα πρόβατο μπορεί να είναι γενναίο, τολμηρό. Να επικοινωνεί με θάρρος και με απόλυτη ειλικρίνεια. Και, να, αυτό είναι ένα πράγμα που θα ήθελα να κάνω για την Αθήνα: να αυξήσω τον μέσο όσο ειλικρινών διαλόγων και αλληλεπιδράσεων μεταξύ μας.
Ένα δεύτερο πράγμα που θα ήθελα να κάνω, είναι να μην αισθάνεται κανένας Αθηναίος μαύρο πρόβατο. Είτε είναι φτωχός, είτε είναι ψυχικά πάσχοντας, είτε είναι σε κακή φάση της ζωής του, είτε είναι πληγωμένος, θα ήθελα να αισθάνεται αυτήν την πόλη ως τόπο ασφαλή, οικείο, φιλικό. Είμαι τυχερός, διότι ο δήμαρχος ήδη υλοποιεί ένα πρόγραμμα για τους λιγότερο τυχερούς από εμάς, οπότε σίγουρα εκεί θα υπάρχουν θέσεις για να προσφέρω με όποιο τρόπο. Ο κόσμος μας αλλάζει. Η αλληλεγγύη είναι η μόνη οδός μπροστά. Και η πόλη μας πρέπει να είναι καμβάς αλληλεγγύης.
Αφού βοηθήσουμε τα απολωλότα και τα μαύρα πρόβατα όπως μπορούμε καλύτερα, τότε ας αρχίσουμε να ασχολούμαστε με άλλες ιδέες. Είμαι συγγραφέας, μου αρέσουν πολύ οι ιστορίες, ειδικά αυτές που γράφονται αλλά και κρύβονται στα δωμάτια, στους δρόμους, στα πάρκα της πόλης. Θα ήθελα, λοιπόν, να συνδέσω ακόμη περισσότερο την Αθήνα μας και την ιδιαίτερη ταυτότητά της, (ένας φίλος μου, βιβλιοπώλης στο Παγκράτι, ο Άλκης, λέει πως «η Αθήνα είναι μια παλαιά αστή πανέμορφη και μοντέρνα») με την τέχνη της γραφής και την εξίσου υπέροχη τέχνη της ανάγνωσης. Οπότε, μερικές σκέψεις και πρώτες ιδέες είναι και αυτές: Πως μπορούμε να βοηθήσουμε τους γονείς της Αθήνας να εμπνεύσουν στα παιδιά αγάπη για τις ιστορίες, το διάβασμα, το γράψιμο; Πώς μπορούμε να αξιοποιήσουμε το γράψιμο για να αποτυπώσουμε τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της πόλης, αλλά και για να δημιουργήσουμε αίσθηση κοινότητας ακόμη πιο ισχυρή στους κατοίκους της. Πως θα κάνουμε την πόλη μας ακόμη πιο δεκτική στο βιβλίο;
Ίσως σε κάποιους όλα αυτά να ακούγονται κάπως γενικόλογα. Δεν είναι. Υπάρχουν συγκεκριμένες μέθοδοι και τρόποι να πετύχουμε στόχους – αρκεί να είμαστε πρόβατα, δηλαδή να προχωράμε μπροστά, να προβαίνουμε, προς συγκεκριμένα ζητούμενα. Αρκεί να έχουμε θέσει στόχο.
Και τώρα, θα μου επιτρέψετε να γίνω λίγο πιο φιλόδοξος. Έχω ένα ακόμη όνειρο – στόχο. Την προάσπιση της ψυχικής υγείας. Η ψυχική υγεία ως έννοια περιλαμβάνει ένα κοπάδι (ναι, το έκανα πάλι…) από τομείς και από πτυχές. Είναι πολύ μεγάλο πράγμα, σαν την σωτηρία της ψυχής. Και, κάτι σημαντικό, υγεία δεν είναι μόνο η απουσία ασθένειας. Οπότε, αναρωτιέμαι: Πως μπορεί αυτή η πόλη να στηρίζει την ψυχική υγεία των κατοίκων της; Πως μπορεί να τους φροντίζει; Θα μπορούσε, λόγου χάρη, να κάνει πιο εύκολη την πρόσβαση στην ψυχοθεραπεία; Θα μπορούσε να οργανώνει εργαστήρια καλής αναπνοής/διαλογισμού στα πάρκα; Θα μπορούσε να έχει ένα ιατρείο ύπνου, που είναι τόσο σημαντικός; Θα μπορούσε, σε μια άλλη κατεύθυνση, να βοηθά στην ένταξη στην κοινότητα ανθρώπων με ψυχικές ασθένειες;
Πίστευα πάντοτε πως οι καλές απαντήσεις είναι αποτέλεσμα καλών ερωτήσεων. Και με αυτό το πνεύμα θα ξεκινήσω την θητεία μου, αν όλα πάνε καλά, την 1η Ιανουαρίου 2024. Όχι πως μέχρι τότε θα κάθομαι, όχι πως θα μετράω πρόβατα ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Έχω να κάνω πολύ διάβασμα. Θέλω να μάθω τις διαδικασίες, τα συστήματα, ίσως και την ιστορία αυτού του υπέροχου, μεγάλου κόσμου που λέγεται αυτοδιοίκηση. Πως μπορείς να είσαι αποδοτικός αν δεν είσαι μελετηρός; Πως θα γνωρίζεις να ξεχωρίζεις τα πρόβατα από τα ερίφια; (να, να, το έκανα πάλι!).
Οι φίλοι μου με λένε πρόβατο. Από το Προβιάς. Αυτό θέλω να θυμάστε και εσείς όταν θα πάτε να ψηφίσετε την Κυριακή 8 Οκτωβρίου 2024. Ότι καμιά φορά οι μεγάλες αλλαγές μπορεί να ξεκινάνε από μια ανατροπή στο πως βλέπουμε ένα όμορφο, άκακο, ζώο.
Είμαι ο Βαγγέλης Προβιάς. Το πρόβατο. Και μαζί μπορούμε να νικήσουμε τον λύκο της αδιαφορίας, της απάθειας και της αποχής.
