Τα πρώτα χρόνια του αντιμνημονιακού «αγώνα» με την εκχειλίζουσα τοξικότητα είναι εδώ. Κραυγές, κατάρες, οργή, πάθος, μίσος, ενοχοποίηση του αντιπάλου. Και ας οδήγησαν σε λανθασμένες αποφάσεις που «βρήκαν τοίχο» και τις πληρώσαμε πολλαπλά.
Ο πατέρας ενός νέου που σκοτώθηκε στο τρομερό δυστύχημα των Τεμπών, αποφάσισε ξαφνικά, την ώρα που έκλεισε η υπόθεση, να κατασκηνώσει στον Άγνωστο Στρατιώτη και να κάνει απεργία πείνας με αίτημα την εκταφή της σορού του γιου του. Δικαιούται να το κάνει και δικαιούται την κατανόηση όλων μας, καθώς η απελπισία δεν φιλτράρεται από φίλτρα λογικής.
Εξυπακούεται δεν είναι ο πατέρας το θέμα, παρότι, ξαναλέμε, ότι εγείρει απορίες και υποψίες η πράξη του. Μόλις η ανακριτική ολοκληρώθηκε και διαβιβάστηκε στον πρόεδρο του εφετείου Λάρισας για να ορισθεί η δίκη, ανακοίνωσε ότι ξεκινάει απεργία πείνας και δίψας με το αίτημα της εκταφής του νεκρού.
Εν τω μεταξύ ο ίδιος είχε συμμετάσχει με dna στην πιστοποίηση του νεκρού. Παρόλα αυτά ο ίδιος είναι υπεράνω κριτικής, ακόμη και αν υπηρετεί πολιτικάντικες ανοίκειες σκοπιμότητες.
Γύρω του όμως συσπειρώνεται το σύνολο της αντιπολίτευσης, με διαβάθμιση έντασης. Πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει η Ζωή, που εκ του ρόλου της και ως δικηγόρου οικογενειών θυμάτων έχει άμεση προσέγγιση και επιρροή στους ενδιαφερόμενους.
Παράλληλα, η συμπεριφορά της ως δικηγόρου υπεράσπισης στην παλιά υπόθεση του «βιαστή με τις τυρόπιτες», έχει αποδείξει ότι δεν ορρωδεί προ ουδενός δεοντολογικού φραγμού, προκειμένου να επιτύχει τον σκοπό της.
Στην «αγανακτισμένη ομήγυρη υπεράσπισης του αιτήματος του απεργού πείνας συνωθείται ένα διακομματικό τόξο που περιλαμβάνει εκτός από τη Ζωή, την Ελληνική Λύση του Βελόπουλου, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, τη Νέα Αριστερά, το κόμμα του Κασσελάκη, το κόμμα του Βαρουφάκη, και με κάποια… συστολή το ΠΑΣΟΚ.
Σε αυτούς προστέθηκαν και οι φιλόδοξοι αρχηγοί υπό εκκόλαψιν κομμάτων, Αντώνης Σαμαράς και Αλέξης Τσίπρας. Και καλά ο Σαμαράς κατά την πρωθυπουργική του θητεία δεν αντιμετώπισε κάποιο θρηνητικό γεγονός ώστε να βρεθεί στη βάσανο της ταυτοποίησης θυμάτων.
Αλλά η συνήχηση Τσίπρα με το αίτημα του απεργού πατέρα αποτελεί πρόκληση. Δεν είναι μόνο η απαράδεκτη συμπεριφορά του τη φρικτή νύχτα της πυρκαγιάς στο Μάτι με την εκατόμβη θυμάτων. Τότε που το έπαιζε ανήξερος για τους λαμπαδιασμένους ανθρώπους και ρωτούσε πότε θα πετάξουν το πρωί τα καναντέρ.
Σύμφωνα να ανακοινώσεις του Συλλόγου συγγενών των θυμάτων της 23ης Ιουλίου 2018, υπήρξαν μη τακτοποιημένα τμήματα σορών που βρέθηκαν αργότερα σε ομαδικό τάφο στο κοιμητήριο της Νέας Μάκρης. Το γεγονός έχει προκαλέσει ερωτήματα σχετικά με τον αριθμό των νεκρών και την πλήρη ταυτοποίηση των θυμάτων.
Οπότε ο Τσίπρας θα έπρεπε να σεμνύεται περισσότερο από τους υπόλοιπους πολιτικούς και να μην κάνει δηλώσεις για «νομικίστικες δικαιολογίες της Δικαιοσύνης», ούτε προς την κυβέρνηση για «απόπειρα ταφής της αλήθειας». Οι άλλοι πολιτικοί - έχοντας άδικο ή δίκιο - μπορούν να το λένε. Ο ίδιος θα επεδείκνυε αυτογνωσία αν επέλεγε την σιωπή επί αυτού.
Οι δηλώσεις των πολιτικών διαχέονται σε ένα ευνοϊκό κοινωνικό τοπίο. Φαίνεται από τις αντιδράσεις στα social media και τις παρέες. Η απεργός πατέρας δεν έχει απλώς την κατανόηση της απόφασής του που πηγάζει από τον πόνο του. Αυτό θα ήταν ανθρώπινο.
Αντιθέτως, θεωρούν λογικό το αίτημα της εκταφής και συντάσσονται επιθετικά με αυτό. Η ιδιότητα του πονεμένου πατέρα ακυρώνει όλες τις λογικές ενστάσεις που μπορεί να εγερθούν. Και ου μόνο αλλά ενοχοποιείται η αντίσταση της λογικής. Αυτής που δεν δέχτηκε τον ψεκασμό των ξυλολίων, που όταν αποδείχθηκαν μούφα έγιναν προσφάτως νέο εύφλεκτο υλικό, το... Ινδένειο (!) (κατά τον Βελόπουλο).
Όσοι χρησιμοποιούν τη λογική δέχονται τον ίδιο με την προηγούμενη δεκαετία καταιγισμό απαξίωσης και προσβολής. Το ένα τμήμα της επιθετικότητας προέρχεται από εκείνους που προσεγγίζουν με εύκολο ακατέργαστο συναισθηματισμό το θέμα. Το άλλο, από τους κομματικούς ελεύθερους σκοπευτές του διαδικτύου που βρήκαν μια ακόμη ευκαιρία αντικυβερνητικής επένδυσης.
Είναι οι ίδιες δυνάμεις που κάποτε έβριζαν τους λογικούς ως γερμανοτσολιάδες. Τώρα τους χαρακτηρίζουν ως «υποτακτικούς του Κούλη», ασυναίσθητους, απάνθρωπους, βολεμένους, μίσθαρνα όργανα, ακόμη και… ραγιάδες (το «ραγιάδες» βέβαια είναι η μόνιμη βερσιόν. Το χρησιμοποιούσαν και τον καιρό του αντιμνημονίου).
Σαφώς η όλη υπόθεση παράγει πολιτικό αποτέλεσμα, κυρίως επ’ ωφελεία των πιο έξαλλων, όπως είναι η Ζωή. Η δικαστική διαδικασία με την παράθεση των γεγονότων, εικάζεται ότι θα το διαβρώσει. Γι’ αυτό έχουν κηρύξει πανστρατιά να την καθυστερήσουν.
