Αρχίζει η εβδομάδα όπου τα βλέμματα θα στραφούν στο προεκλογικό μπαλκόνι που τύποις λέγεται «Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης». Μια έκθεση που ξεκίνησε το 1926 με τη φιλοδοξία να ενσωματώσει και να αναδείξει τον εμπορικό και βιομηχανικό σφυγμό της χώρας, προβάλλοντας τα ελληνικά προϊόντα σε ξένες χώρες.
Μια έκθεση που ακόμη και τώρα, στον καιρό του διαδικτύου, θα έπρεπε να αποτελεί βιτρίνα έκθεσης νέων καινοτόμων τεχνολογικών προϊόντων της ελληνικής παραγωγικότητας, και παράλληλα να αποτελεί φόρουμ που θα υποβοηθούσε τις επαφές της ελληνικής με τη διεθνή επιχειρηματική κοινότητα.
Αντιθέτως, η έκθεση έχει αλλοιωθεί από χρόνια, κατεκτημένη και αλλοτριωμένη από την υπερπολιτικοποίηση και πολιτική κενολογία.
Εδώ κάθε Πρωθυπουργός αναμένεται να βγάλει το κουνέλι από το καπέλο ελπίζοντας να δελεάσει το πανελλήνιο με νέες προσφορές, σε μια προσπάθεια ανανέωσης της εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του και την κυβέρνησή του. Η έκθεση έχει μετατραπεί σε έκθεση δώρων στον λαό – τα Χριστούγεννα των ενηλίκων.
Συνήθως, βέβαια, οι υποσχέσεις που εκτοξεύονται μετατρέπονται σε «μαύρη τρύπα» που απορροφά και απαξιώνει τους πολιτικούς, για τις υποσχέσεις που μεγάθυμα και ανέξοδα έδωσαν.
Εδώ, για να περιοριστούμε στην τελευταία ταραχώδη 15ετία, ο Γιώργος Παπανδρέου είπε το περίφημο «Λεφτά υπάρχουν» που τόσο ενθουσίασε αλλά τόσο το πλήρωσε στη συνέχεια.
Εδώ ο Αντώνης Σαμαράς ως αρχηγός της αντιπολίτευσης είχε εξαγγείλει τη «Συμφωνία Αλήθειας» υποσχόμενος χαμηλότερους φόρους. Το τι έγινε υλοποιώντας το μνημόνιο, το είδαμε. Η αθέτηση των μεγαλόσχημων επεστράφη ως πολιτικό κόστος.
Εδώ το 2014 ο Αλέξης Τσίπρας έζησε μέρες περιούσιας δόξας με το περίφημο «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». Αυτό του έδωσε την πρωθυπουργία καθώς με πολιτική ρώμη υποσχόταν το σκίσιμο των μνημονίων, την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, τη λεόντειο αύξηση των κοινωνικών παροχών, κ.α. Τα αποτελέσματα τα είδαμε και τα πλήρωσε.
Αλλά δεν ήταν μόνο τα κόμματα που αλλοίωσαν τον χαρακτήρα της έκθεσης. Στα χρόνια του ύστερου ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα, η έκθεση έγινε και πεδίο έμπρακτης προπαγάνδας των υπουργών. Οργανισμοί που δεν παρήγαγαν προϊόντα γιατί δεν ήταν αυτή η δουλειά τους, άρα δεν είχαν θέση στην έκθεση, εμφανίζονταν με τεράστια περίπτερα.
Η παρουσία τους θεωρείτο – και ίσως ακόμη να θεωρείται – «επιβεβλημένη», προκειμένου να τύχουν της προσοχής του ηγέτη κατά την περιήγησή του στον χώρο. Τελικά, ούτε ο ηγέτης ούτε ο λαός εντυπωσιάζονταν από τα προπαγανδιστικά «περίπτερα». Απλώς και αυτά πιστοποιούσαν τον εκφυλισμό της έκθεσης.
Εδώ επίσης και η αντιπολίτευση θα απαξιώσει έως την κλίμακα του μηδενισμού τα εξαγγελθέντα από τον πρωθυπουργό κατά την πρώτη Κυριακή. Και θα υπερακοντίσει τα μέτρα του με δικές της υποσχέσεις, συνήθως ανεφάρμοστες.
Παράλληλα, εδώ και τα συνδικάτα θα κάνουν ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής. Θ’ ακουστούν συνθήματα περί ανυποχώρητου αλλά δίκαιου αγώνα, θα γίνουν ίσως και κάποιες συγκρούσεις με την Αστυνομία, για να επιβεβαιωθεί η μαχητικότητα. Και στο τέλος όλοι θα επιστρέψουν στη βάση τους, με την ικανοποίηση ότι επιτέλεσαν το καθήκον τους.
Οι πολιτικοί βεβαίως θα έχουν και την αγωνία των μετρήσεων. Πόσο «έγραψαν» με την παρουσία τους, πόσο πειστικά ήταν όσα ανακοίνωσαν και πόσο βοήθησαν τη δημοσκοπική τους εικόνα.
Εδώ ακόμη και ο Αλέξης Τσίπρας! Δεν θα έχει άμεση παρουσία στη ΔΕΘ αλλά θα μιλήσει σε συνέδριο επ’ ευκαιρία της ΔΕΘ. Σαν τον… δολοφόνο που επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος (όπου έγκλημα η εξαγγελία του προγράμματος Θεσσαλονίκης), θα μιλήσει στο συνέδριο του Economist, μια ημέρα πριν από την επίσημη έναρξη της Έκθεσης.
Προφανώς αδιάφορος για τη λαϊκή φράση «δεν μιλάνε για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου, θα κλείσει τη διημερίδα με κεντρική ομιλία του η οποία θα απαντά στο ερώτημα αν η Ελλάδα έχει μάθει από τα λάθη του παρελθόντος. Βεβαίως, θα αναπτύξει σε γενικές γραμμές (και χωρίς να ανοίξει τα χαρτιά του σχετικά με το νέο κόμμα), και το… οραματικό του πλαίσιο!
Όπερ η παρουσία και μόνο του δίνει την απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα. Η Ελλάδα δεν έχει μάθει από τα λάθη της...
