«Κρίση απαξίωσης, κρίση απονομιμοποίησης, κρίση αμφισβήτησης και απόρριψης του θεσμικού πλαισίου και του πολιτικού συστήματος. Τα φαινόμενα αυτά είναι υπαρκτά, δεν απέχουν από την κρατούσα σήμερα κοινωνική αντίληψη και διεθνώς και στην Ευρώπη και στην χώρα μας…».
Αυτά είπε πρόσφατα σε ομιλία του ο Κώστας Καραμανλής, μετά απο 15 σχεδόν χρόνια πλήρους αφωνίας.
Και δικαιούμαστε να ρωτήσουμε. Υπάρχει δηλαδή σήμερα μεγαλύτερη «κρίση» από αυτήν της περιόδου 2015-2019 ;
Όταν πρώην στενός συνεργάτης του ίδιου του Καραμανλή-που καταδικάστηκε αργότερα, ομόφωνα, για παράβαση καθήκοντος-ανέλαβε τότε αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Τσίπρα και κατηγορήθηκε ότι έστησε παραμαγαζο, απειλώντας εισαγγελείς ότι «δεν θα προλάβουν να κάνουν Χριστούγεννα» ;
Ή όταν επιχειρήθηκε απροκάλυπτα η φίμωση μη αρεστών καναλιών και εφημερίδων;
Ή όταν στήθηκε η υπόθεση Νοβαρτις;
Ή όταν πρόεδρος του Αρείου Πάγου, λίγες μόνο μέρες αφ’ ότου αφυπηρέτησε, ανέλαβε σύμβουλος του Τσίπρα;
Ή όταν, μια μόλις βδομάδα πριν τις εκλογές του ’19, άλλαξε ο ποινικός κώδικας και πολλά κακουργήματα, όπως αυτά στο Μάτι, έγιναν ξαφνικά πλημμελήματα και πολλοί άνθρωποι του Σύριζα έπεσαν στα μαλακά;
Αλλά τότε-και όλως περιέργως- δεν είδαμε ανάλογες «ανησυχίες».
Λυπούμαστε λοιπόν που δεν θα συμφωνήσουμε με τον πρώην πρωθυπουργό.
Γιατί τι να πεί τότε και η Γαλλία που άλλαξε 5 πρωθυπουργούς στα τελευταία 2 χρόνια και εξακολουθεί παρ´όλα αυτά να βρίσκεται στο μέσον μιας τέλειας καταιγίδας κι ένα βήμα πριν το ΔΝΤ;
Τι να πεί τότε και η Ισπανία που συγκλονίζεται από τα σκάνδαλα διαφθοράς και που μέχρι και ο πρώην βασιλιάς της Χουάν Κάρλος, φυγαδεύτηκε και ζεί πλέον μόνιμα στο Αμπού Ντάμπι για να μην πάει φυλακή για παρόμοιες «αγαθοεργίες» ;
Τι να πει και η Γερμανία στην οποία καλπάζει η ακροδεξιά και η οποία ετοιμάζεται για μέτρα λιτότητας με τον καγκελάριο Μέρτς να λέει οτι «ζούσαν για χρόνια πάνω απ´τις δυνατότητές τους»;
Τι να πεί και το Βέλγιο όπου Φλαμανδοί και Βαλώνοι δεν λένε ούτε καλημέρα μεταξύ τους και κάθε εξάμηνο ανεβοκατεβαίνουν κυβερνήσεις;
Τι να πουν και στη Σουηδία που έχασαν το παιχνίδι του μεταναστευτικού και καταγράφουν πλέον τα μεγαλύτερα ποσοστά εγκληματικότητας στην Ευρώπη;
Όλα αυτά λοιπόν συμβαίνουν στην Ευρώπη.
Και η φτωχή Ελλάδα, παρίας και ζήτουλας της Ευρώπης μέχρι πριν λίγα χρόνια, πετυχαίνει την ταχύτερη απομείωση χρέους στην ευρωπαϊκή ένωση, καταγράφει πλεονάσματα, δανείζεται απ´τις αγορές φτηνότερα κι από τη Γαλλία, φέρνει επενδύσεις, κάνει ρεκόρ στα έσοδα απο τον τουρισμό και τις εξαγωγές, μειώνει την ανεργία, ψηφιοποιεί τις υπηρεσίες του κράτους, φτιάχνει δρόμους, λιμάνια, αεροδρόμια, σχολεία, νοσοκομεία, ισχυροποιεί τις ένοπλες δυνάμεις διαθέτοντας ήδη τεράστια δύναμη πυρός, αναβαθμίζεται γεωπολιτικά, ετοιμάζεται για εξορύξεις.
Είναι λοιπόν όλα τέλεια στην Ελλάδα ; Ασφαλώς όχι.
Κι εμάς μας δημιούργησε ερωτηματικά η υπόθεση των υποκλοπών, κι εμείς συγκλονιστήκαμε με τα Τέμπη, κι εμάς δεν μας άρεσε η όζουσα ιστορία του ΟΠΕΚΕΠΕ.
Αλλά αυτά δεν συνιστούν ακριβώς «κρίση», παρά χρόνιες μόνο παθογένειες του κράτους.
Και σύμφωνοι, υπάρχουν όντως πράγματα για τα οποία μπορεί κανείς να κάνει κριτική στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, όπως διάφορες επιμέρους αστοχίες, ατολμία και φοβικότητα. Αλλά εξ όσων γνωρίζουμε, ουδείς υποσχέθηκε να μας κάνει Ελβετία σε 6 μόλις χρόνια. Και ούτε ήταν η Ελλάδα καλύτερη στα χρόνια του Κώστα Καραμανλή. Ζούσε αντιθέτως σε μια κατάσταση αφασίας, που οδήγησε σ’ έναν πρωτοφανή δημοσιονομικό εκτροχιασμό που μας έβαλε σε περιπέτειες.
Κι όλα αυτά τη στιγμή που ο ίδιος ο Καραμανλής σπατάλησε το πολιτικό του κεφάλαιο, έχοντας κερδίσει άνετα δυο εκλογικές αναμετρήσεις.
Αν υπάρχει κάποια κρίση θεσμική ή κρίση του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, αυτή αφορά κατα βάση στην αντιπολίτευση. Που είναι ανίκανη να διαμορφώσει μιά σοβαρή εναλλακτική πρόταση εξουσίας και αναλώνεται σε διχαστική και τοξική ρητορική, προσπαθώντας να καλύψει έτσι κραυγαλέα κενά, ορατά όμως ακόμα και στους πιο αδαείς.
Ας συμφωνήσουμε λοιπόν σ’ αυτό και ας πάμε παρακατω. Γιατί το «πολύ το κύριε ελέησον, το βαριέται κι ο παπάς».
