Τα χρήματα που έδωσε ο Τσίπρας, στη γαλλική εταιρία που του ετοίμασε το rebranding, προς το παρόν έπιασαν τόπο.
Συνεντεύξεις σε ξένα έντυπα περιωπής, δημιουργία Ινστιτούτου, ανεπίσημη διοχέτευση πληροφοριών και δημιουργία θορύβου για τη δημιουργία νέου κόμματος, και ανησυχία στην Κεντροαριστερά.
Παράλληλα υπογραφή βιβλίου για την προσωπική του αποκάθαρση από τα ανομήματα της αποτυχημένης διακυβερνήσεώς του, και απαξίωση της Βουλής στην οποία ως βουλευτής ήταν βουβό πρόσωπο.
Και τέλος πορεία προς τον λαό επ’ ευκαιρία της παρουσίασης του βιβλίου, με στόχο την κολακεία ότι τον «αφουγκράζεται», ότι η δύναμη των αλλαγών πηγάζει από αυτούς. Αρκεί βεβαίως να του παραχωρήσουν την ψήφος τους.
Ένας ιδεολόγος πολιτικός, και δη της Αριστεράς όπως διατείνεται, ή έστω του δημοκρατικού καπιταλισμού όπως μεταμορφώθηκε, πρώτα ενημερώνει τον λαό για τις ιδέες του και το πρόγραμμά του, ώστε να ζητήσει την στήριξή του. Ίσως τα εκθέσει στο βιβλίο του.
Είναι νομοτέλεια ότι τα νέα κόμματα για να στεριώσουν πρέπει να εκφράζουν κοινωνικές ανάγκες, αλλιώς μετατρέπονται σε διάττοντες, όπως μεταφράστηκαν τόσα θνησιγενή εγχειρήματα φιλόδοξων αρχηγών που τα φτερά της φιλοδοξίας τους τσακίστηκαν στην πρώτη πρόσκρουση με τη λαϊκή ψήφο.
Προς το παρόν με την συνέντευξή του στην ΕφΣυν, δεν εντοπίζεται πολιτικό σκεπτικό αλλά κάποια ευχολόγια πλήρη καλολογικών στοιχείων περί του σοκ εντιμότητας και δικαιοσύνης.
Σαφώς οι φιλοδοξίες του για προσωπική επαναφορά ενισχύθηκαν από τα αναιμικά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, και από την καχεκτική ακτινοβολία των ηγετών τους Ανδρουλάκη και Φάμελλου. Και σίγουρα η προσωπικότητά του είναι πιο έντονη από τους δύο. Ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ και τις διασπάσεις του, έχει άλλη βαρύτητα.
Ο ίδιος φιλοδοξεί να γίνει ο «πλανήτης» της κεντροαριστεράς που στην τροχιά του θα συντονιστούν φυγόκεντρες δυνάμεις άλλων κομμάτων. Διαφαίνεται ότι θα έχει μια κάποια επιτυχία ως προς αυτό, από δύο κατηγορίες πολιτικών προσώπων. Η πρώτη αφορά κάποιους, ή μάλλον αρκετούς, βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που διαβλέπουν ότι στο νυν κόμμα τους δεν θα έχουν στον ήλιο μοίρα.
Μαζί τους και ο πρόεδρος Φάμελλος που αντιμετωπίζει έντρομος το μέλλον του ψαλιδισμένου κόμματός του, και επιθυμεί να αποτελέσει δορυφόρο του συστήματος Τσίπρα, όχι ως πρόσωπο, αλλά συλλογικά ως κόμμα.
Η συνεργασία θα διατηρεί την οργανωτική αυτονομία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα ενταχθεί σε ένα ψηφοδέλτιο «Ομπρέλα» που θα δημιουργήσει ο πρώην πρωθυπουργός, χωρίς να έχει δημιουργήσει κόμμα!
Το τελευταίο εγείρει απορίες και ειρωνεία. Ο Αλέξης Τσίπρας, όση «μαγνητική βαρύτητα» και να έχει, όσο συμπαθής και να είναι σε τμήμα του κοινού, δεν είναι εκείνη η εμφατική, σαρωτική προσωπικότητα που θα μπορούσε να αποτελεί την συνιστώσα ενός ψηφοδελτίου πολιτικών δυνάμεων υπό την ηγεμονία του, χωρίς ο ίδιος να έχει κόμμα.
Και όμως σε αυτό προσανατολίζεται! Η δημιουργία κόμματος από την αρχή είναι οργανωτικό χαμαλίκι. Αντιθέτως η δημιουργία ψηφοδελτίου λίγο πριν τις εκλογές, ελπίζει ότι θα αποκτήσει δυναμική και με τη δύναμη των εντυπωσιακών συνθημάτων θα έλξει τη λαϊκή ψήφο, χωρίς να χρονοτριβεί σε απολογίες για το εικονικό πρόγραμμα που θα παρουσιάσει την τελευταία στιγμή.
Η άλλη κατηγορία που αλληθωρίζουν σε συνεργασία μαζί του είναι τα εκτός ΣΥΡΙΖΑ στελέχη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας, που αντικειμενικά υπονομεύει την πολιτική γραμμή περί αυτονομίας του ΠΑΣΟΚ που έχει χαράξει ο πρόεδρος (και ευεργέτης του) Νίκος Ανδρουλάκης.
Διαβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με τον Τσίπρα, αλλά με πλάγιο τρόπο δηλώνει πως δεν φοβάται τον διάλογο με τις προοδευτικές δυνάμεις. Και με έμφαση τονίζει: «Να κάνουμε διάλογο και με το κόμμα Τσίπρα». Με αυτόν που τους καθύβριζε…
Εντέλει χωρίς αμφιβολία ο Αλέξης, θα είναι πρωτότυπος. Αρχηγός ψηφοδελτίου χωρίς κόμμα, με ένα ψηφοδέλτιο που θεωρεί ότι θα είναι εντυπωσιακό και θα σαρώσει τις εντυπώσεις! Με λίγη αυθαιρεσία στη αναγωγή, θα λέγαμε ένας Μακρόν, του δημοκρατικού καπιταλισμού με κορώνες αριστερού συναισθηματισμού.
