Ως σωσίβιο την επιτυχία του Μελανσόν, προσπαθούν να αρπάξουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Μελιστάλαχτα υιοθετούν το καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό 21,95%, που έλαβε. Με την προπαγανδιστική τους δεινότητα, αφού ξέρουν ότι απευθύνονται σε λωτοφάγους, οικειοποιούνται την επιτυχία του ως επιτυχία της ριζοσπαστικής Αριστεράς αφήνοντας να εννοηθεί ότι αλλάζει το κλίμα και οσονούπω θα πούνε «και στα δικά μας».
Να εξηγούμαστε: Θα ήταν καθ’ όλα νομιμοποιημένη η «χαρά» τους, εάν ο Μελανσόν ήταν φίλια δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως δεν είναι, καθώς ο Γάλλος αριστερός ηγέτης έχει εξακοντίσει ιοβόλα βέλη κατά του Αλέξη Τσιπρα. Τον έχει χαρακτηρίσει ως μία «από τις πιο ελεεινές πολιτικές προσωπικότητες της Ευρώπης». Και είχε προσθέσει: «Δε θέλω οι Γάλλοι να πιστέψουν ότι εάν εκλεγώ, θα είμαι ένας Τσίπρας...εγώ θα εφαρμόσω τη δική μου πολιτική».
Παρ' όλη την απαξίωση οι εδώ σύντροφοι χαίρονται και τον αποκαλούν σύντροφο. Και δεν αρκούνται να τον αναφέρουν στις δηλώσεις τους και στα άρθρα τους στο εσωτερικό. Εκτίθενται και στον ίδιο τον Μελανσόν.
Όπως ο Δημ. Παπαδημούλης, που ως Επικεφαλής της Ευρωομάδας του ΣΥΡΙΖΑ απέστειλε προς την ευρωομάδα της Ανυπότακτης Γαλλίας ( La France Insoumise) και τον ίδιο τον Μελανσόν, επιστολή στην οποία αναφέρεται: «Συγχαρητήρια στον σύντροφο Μελανσόν για την πολύ καλή εκστρατεία και την πολύ σημαντική επιτυχία. Η Αριστερά θα μπορούσε να είχε περάσει στο δεύτερο γύρο αν δεν υπήρχε πολυδιάσπαση».
Στην πραγματική ζωή, εάν κάποιος σε χαρακτηρίσει «ελεεινή προσωπικότητα» του κόβεις και την καλημέρα. Αλλά για τους συντρόφους αυτά είναι μικροαστικές προκαταλήψεις. Σημασία έχουν οι εντυπώσεις. Και όποιοι εδώ τους τα υπενθυμίζουν, δεν τα υπενθυμίζει από την απαίτησή του για ποιότητα και αξιοπρέπεια στην πολιτική ζωή. Το κάνει ως «προπαγάνδα υπέρ του Κούλη».
Πάντως, κατά τα άλλα, στην εσωτερική σκηνή επαξίως ακολουθούν τη λαϊκίστική πολιτική του Μελανσόν (η διαφορά τους βεβαίως είναι θεμελιωδώς αξιακή. Ο Γάλλος ριζοσπάστης ηγέτης έχει αρχές. Πιστεύει όσα διακηρύττει και αν εκλεγόταν θα τα εφάρμοζε - με το όποιο αποτέλεσμα να συμπληρώσουμε. Γι’ αυτό εξέφρασε τον φόβο του «Δε θέλω οι Γάλλοι να πιστέψουν ότι εάν εκλεγώ, θα είμαι ένας Τσίπρας».
Στον λαϊκισμό πάντως τον βγάζουν… ασπροπρόσωπο. Δεν ψήφισαν τον συμπληρωματικό προϋπολογισμό των 2,6 δις ευρώ! Τέτοια κοινωνική ευαισθησία για μέτρα που μεταξύ άλλων αφορούν στη στήριξη χαμηλοσυνταξιούχων, των ΑμΕΑ, το επίδομα τέκνων (590 εκατ. ευρώ), ενώ περιλαμβάνουν και δημοσιονομικό χώρο για μελλοντικές παρεμβάσεις.
Σύμφωνα με την έκθεση Γενικού Λογιστηρίου που συνόδευε την τροπολογία, οι δαπάνες της συνδέονται με την αντιμετώπιση των «εξαιρετικά επειγουσών και εκτάκτων αναγκών που ανέκυψαν λόγω της ενεργειακής κρίσης».
Μαζί τους τα καταψήφισαν το ΚΚΕ και το ΜεΡΑ 25, ενώ τη στήριξαν το ΚΙΝΑΛ και η Ελληνική Λύση. Εντυπωσιακή στη… ριζοσπαστική ασάφειά της η δικαιολογία του Ευκλείδη Τσακαλώτου: «Ο προϋπολογισμός της χώρας αποτυπώνει τη γενική και συγκεκριμένη πολιτική της κυβέρνησης, άρα ο συμπληρωματικός είναι μέρος του προϋπολογισμού». Δηλαδή επειδή καταδικάζουν τον Γενικό Προϋπολογισμό, καταψηφίζουμε και τα έκτακτα αναγκαία μέτρα στήριξης ευπαθών ομάδων.
Τα μέτρα ήταν για την όποια (μικρή ή όχι, υποκειμενικό αυτό) αντιμετώπιση των συνεπειών του πολέμου, αλλά η αντιπολίτευση καταψήφισε, επειδή… δεν ελήφθησαν προκειμένου για να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες του πολέμου!
Βιτριολικός ο αναπληρωτής υπουργός Θ. Σκυλακάκης τους απάντησε: ««τον πόλεμο ούτε τον προβλέψαμε ούτε θα μπορούσαμε να το είχαμε στο μυαλό μας να το υπολογίσουμε στον προϋπολογισμό. Αν μου φέρτε εδώ τον μάντη Κάλχα που τα προέβλεψε όλα αυτά, να του δώσουμε το βραβείο του μαντείου των Δελφών».
Σαφώς τα ανωτέρω είναι μια διαμάχη της λογικής (ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης) με τον ανορθολογισμό. Σε παλιότερες εποχές θα προβλέπαμε την καταβαράθρωσή του. Πλέον, όταν την ατζέντα την καθορίζουν τα κοινωνικά δίκτυα, λαμβανόμενου υπόψιν αυτά που έγιναν στη Γαλλία με τη Λεπέν και τον Μελανσόν, δεν είμαστε και τόσο σίγουροι.
Άλλωστε ο λαϊκισμός παρέσυρε και τον Μακρόν. Υπαναχώρησε από την απόφασή του για αύξηση της συνταξιοδότησης στα 65, ενώ αφήνει ανοιχτό η κατώτατη σύνταξη τω 900 να ανέβει στα 1.100 ευρώ (το θέμα δεν είναι αν είναι φιλολαϊκά ή όχι τα μέτρα. Υποτίθεται ότι τα είχε μελετήσει και απορρίψει για να μη δυναμιτίσει την εθνική Οικονομία. Άλλωστε η Γαλλία είναι το πιο κοινωνικό κράτος της Ευρώπης, με το 60% να κατευθύνεται σε κοινωνικούς πόρους).
Αλλά ο λαϊκισμός έχει γίνει παμφάγος και ανεξέλεγκτος…
