Το πρωτοφανές μεταπολιτευτικά, σχεδόν δυόμιση χρόνια μια κυβέρνηση να προηγείται της αξιωματικής αντιπολίτευσης με ποσοστό που κυμαίνεται περί το 10%, οφείλεται και σε εξωγενείς παράγοντες. Αρχικώς στη συγκυρία και διαχρονικώς στην ίδια την αξιωματική αντιπολίτευση.
Η συγκυρία αφορά την πανδημία. Το ξάφνιασμα, ο φόβος του αγνώστου συσπείρωσαν τον λαό «περί τη σημαία». Συνέβαλε και το άρτιο σύστημα του εμβολιασμού Πιερακάκη, από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο, στην Ευρώπη, ώστε ο λαός να ακουμπήσει στην κυβέρνηση την ελπίδα του για προστασία.
Όμως η υπεραξία που προσέδωσαν σε πρώτη φάση η καραντίνα και το σύστημα εμβολιασμού, έχει εκπνεύσει. Ο ιός παραμένει, πλήττει, φοβίζει, αποσυντονίζει. Και όταν ο λαός βιώνει έκτακτες περιστάσεις που ρίχνουν τη σκιά του φόβου επάνω του, νιώθει ασφάλεια όταν οι ταγοί του είναι αποφασιστικοί, ασχέτως αν οι αποφάσεις τους μπορεί να είναι πρόσκαιρα δυσάρεστες.
Αν η κυβέρνηση έχει τέτοια δημοσκοπική ηγεμονία (πλέον και πολιτική - ιδεολογική), το οφείλει εξ ολοκλήρου στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο λαός ξορκίζει τον εκ νέου ερχομό του.
Η σύγκριση δεν είναι σύγκριση μνήμης αλλά παρόντος. Δεν αφορά τη διακυβέρνησή του, αλλά την απαρέσκεια για τις τωρινές του θέσεις. Γιατί παρά το κολακευτικό που λέγεται για τον λαό, ότι δεν ξεχνά, οι λαοί και ξεχνούν και συγχωρούν. Αρκεί οι προτάσεις του παρόντος να τους φανούν ευοίωνες και βιώσιμες. Και δεν τους φαίνονται.
Δεν τους φαίνονται γιατί αν ήταν κυβέρνηση, θα άφηνε πέρυσι χύμα τις μπυροκατανύξεις στα κορονοπάρτι των πλατειών και των πανεπιστημίων, για να μην «στοχοποιήσει» τους νέους που «χάνουν τα νιάτα τους» επειδή κινδύνευαν να περάσουν έναν χρόνο από τη ζωή τους χωρίς μαζικά πάρτι.
Θα είχε τους υγειονομικούς ανεμβολίαστους να σεργιανάνε στους διαδρόμους των νοσοκομείων και μαζί τους να σεργιανάει ο ιός. Δεν θα ενδιαφερόταν να κατακυρώσει εμβόλια αφού δυο μήνες πριν την έλευσή τους, τα θεωρούσε «ανύπαρκτα». Δεν θα δεχόταν για εμβολιασμό το άκρως επιτυχημένο Astra Zeneca, γιατί θα ήταν «ξεστοκάρισμα».
Θα είχε υπουργό τον Πολάκη που θα προσπαθούσε να βρει τα δυσεύρετα μονοκολωνικά πριν αυτά εγκριθούν από τον ΕΜΑ (Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων), και θα έφερνε τόνους ιβερμεκτίνης. Παράλληλα θα συνιστούσε στον λαό να περιμένει ως τον Σεπτέμβριο του 2021 προκειμένου να αρχίσει να εμβολιάζεται, αφού το εμβόλιο ήταν αδοκίμαστο.
Τέλος, θα έκανε προσλήψεις, και άλλες προσλήψεις, γιατρών και υγειονομικών. Το αν υπάρχουν οι κατάλληλες ειδικότητες στον αριθμό που χρειάζεται η χώρα, δεν έχει σημασία. Ούτε έχει σημασία αν δεν υπάρχουν άλλες τόσες - από τις υπάρχουσες - αίθουσες (με λειτουργικότητα και στατική ασφάλεια) ώστε να χωριστούν οι σχολικές τάξεις στα δύο, προκειμένου να μην υπάρχει συμφόρηση.
Δεν γράφουμε αυτά καθ’ υπόθεσιν και φαντασίαν. Είναι κάποιες αιχμιακές από τις θέσεις που έχει εκφράσει κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Είναι θέσεις που σκιαγραφούν μια αντιπολίτευση με πύρινο καταγγελτικό λόγο, γεμάτο συνθήματα και θεατρική οργή, αλλά χωρίς εναλλακτικές και βιώσιμες λύσεις επί του πεδίου. Και αυτό ο λαός το προσλαμβάνει.
Γιατί αν υπήρχαν τέτοιες λύσεις δεν θα έφτανε σε λοκντάουν η Αυστρία, ούτε θα το είχε υπό σκέψη η Γερμανία (που ως κράτη είναι πλουσιότερα, σοβαρότερα και πιο οργανωμένα από εμάς). Ήδη στη Βαυαρία αποκλείονται οι ανεμβολίαστοι από κλειστούς χώρους και αθλητικές εκδηλώσεις, ενώ από σήμερα λοκντάουν στους ανεμβολίαστους επιβάλει και η Τσεχία. Την ίδια στιγμή επανέρχεται η τηλεργασία και οι σκέψεις για λοκντάουν σε ευρωπαϊκές χώρες. Θυμίζουμε ότι είχε προηγηθεί ο Ντράγκι με τον υποχρεωτικό εμβολιασμό όλου του εργατικού δυναμικού.
Ο Αλέξης στοχεύει στο εξής να σκληρύνει λέει τη στάση του έναντι της κυβέρνησης. Όμως για να έχει ανταπόκριση μια σκληρή στάση πρέπει να υποστηρίζεται από εχέγγυα πολιτική. Όταν π.χ. ο Λαλιώτης ξεκινούσε το σκληρό ροκ, είχε πίσω του μια κυβέρνηση που παρήγαγε έργο. Δεν άρεσε σε όλους, αλλά παρήγαγε.
Διαφορετικά υλοποιείται η λαϊκή ρήση που θα την πούμε παραλλαγμένη για να μην παρεξηγηθούμε, μπορείς να φωνάζεις αλλά δεν μπορείς να δαγκώσεις. Και επειδή δεν μπορεί να αλλάξει πολιτική, έτσι θα πάει. Θα συνεχίζει να φωνάζει χωρίς να μπορεί να δαγκώνει. Πολύ περισσότερο που στον ορίζοντα αρχίζει να αχνοφαίνεται το ΠΑΣΟΚ.
