Η αιδημοσύνη, παλιακή λέξη και σημειολογικά συνδυασμένη με τις… αρσακειάδες, δεν συναπαντάται ευρέως στην πολιτική. Αλλά και την παντελή έλλειψή της την οσμίζεται ο λαός.
Για τον κ. Τσίπρα αυτή η έλλειψη άργησε να γίνει κατανοητή, γιατί βρέθηκε στο επίκεντρο ενός ιστορικού γεγονότος, της χρεοκοπίας, και οι κεραίες του λαού στράφηκαν στις «ιαματικές» λύσεις που αφειδώς πρόσφερε, ώσπου ήρθε το τρίτο μνημόνιο και τους ήρθε ο ουρανός κατακέφαλα.
Και έκτοτε οι δηλώσεις, οι κινήσεις, οι ισχυρισμοί του κ. Τσίπρα περνάνε από την κρησάρα της κοινής γνώμης. Το αποτέλεσμα της διύλισης το απεικονίζουν ο δημοσκοπήσεις.
Είναι διαχρονική συμπεριφορά του. Δεν αναφερόμαστε στο ψεύδος για το οποίο κατηγορείται. Αυτό λίγο πολύ εντοπίζεται στον λειμώνα της πολιτικής - η διαφορά συνίσταται στο μέγεθος και την συχνότητα. Αναφερόμαστε στην έφεσή του να παραχαράσσει την πραγματικότητα αντιστρέφοντάς την.
Είναι π.χ. γνωστό ότι ο Τσίπρας επί ΠΑΣΟΚ υπηρέτησε τη θητεία του σε θέση λούφας στο Πεντάγωνο. Αυτό δεν είναι προς κριτικήν, καθότι οι περισσότεροι ελληνόπαιδες θα το προτιμούσαν αν μπορούσαν. Πολύ περισσότερο όσοι βρίσκονται εντός ή στις παρυφές της εξουσίας.
Προς κριτικήν είναι ωστόσο οι επιθέσεις που εξαπέλυε στο ΠΑΣΟΚ για το συγκεκριμένο θέμα: «Ο μοναδικός λόγος που κρατάνε στρατόπεδα στην Αττική (τότε) ήταν για να κάνουν ρουσφέτια οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ».
Δηλαδή κατήγγειλε με οργίλο ύφος κάτι από το οποίο ο ίδιος είχε αρκούντως ωφεληθεί (ένας κοινός άνθρωπος θα σεμνύετο να το κάνει).
Το ίδιο φυσικά λέμε και για όσους «φιλελέδες» (δεν εννοούμε φιλελεύθερους) που κατακεραυνώνουν εσαεί το δημόσιο και τον κρατισμό ως πηγή κάθε νεοελληνικού κακού, αλλά οι ίδιοι ευκαιρίας δοθείσης, έτρεξαν να γίνουν σύμβουλοι υπουργών, στελέχη οργανισμών και να σιτιστούν από το καταραμένο Δημόσιο.
Παράλληλα: Ενώ είναι πασίγνωστο για όσους παρακολουθούσαν τα του ΣΥΡΙΖΑ (και λίγοι τα παρακολουθούσαν τότε), ότι ο Αλέκος Αλαβάνος του έδωσε το δακτυλίδι της Προεδρίας, αναφερόταν με περιφρονητική ειρωνεία στο δαχτυλίδι που έδωσε ο Σημίτης στον Παπανδρέου. Και με πόζα δήλωνε ότι η Αριστερά ανήκει στον λαό και δεν παίρνει δαχτυλίδια (το δικό του δεν πιάνεται, προφανώς ήταν μπακιρένιο).
Αυτή την αναστροφή της προσωπικής συμπεριφοράς και της περιβάλλουσας πραγματικότητας, είχαμε εντοπίσει από τότε, την εποχή που τον ψήφιζε το 3%.
Δεν άλλαξε κάτι έκτοτε. Χθες την επικαιρότητα απασχόλησε το «ξεστοκάρισμα» του AstraZeneca. Αναμφίβολα του ξέφυγε. Συμβαίνει αυτό όταν προσπαθείς να είσαι λαϊκός με λόγο καφενείου όταν δεν είσαι καφενόβιος.
Όμως είπε και άλλα, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα. Ότι δήθεν η αντιπολίτευση στάθηκε στο ύψος των ευθυνών της. Ότι έδωσε συναίνεση σε δυο κρίσιμα ζητήματα, στους εμβολιασμούς και στον περιορισμό των ατομικών ελευθεριών.
Όμως στους εμβολιασμούς ουδέποτε παρότρυνε τους πολίτες να εμβολιαστούν. Ο μόνος που το έκανε είναι ο Νίκος Φίλης την ημέρα του εμβολιασμού του με AstraZeneca. Όσο για το θέμα των ατομικών ελευθεριών, όντως ισχύει για τον περσινό Μάρτη.
Αλλά αυτό έγινε εκ των πραγμάτων. Η κυβέρνηση αποφάσισε ξαφνικά το lockdown, οι οθόνες των τηλεοράσεων είχαν εστιάσει στην τραγωδία του Μπέργκαμο, και ενστικτωδώς όλοι μαζεύτηκαν.
Δεν συνέβη το ίδιο και τον Χειμώνα. Ο Τσίπρας ήταν που αναρωτιόταν αν μετά τις δώδεκα κολλάει, πριν τις δώδεκα δεν κολλάει. Ο Τσίπρας δήλωσε πάλι ότι η κυβέρνηση στοχοποιεί τη νέα γενιά - γιατί τους εμπόδιζε στα κορονοπάρτι. Ο Τσίπρας ήταν που έβλεπε τη νεολαία του να συμμετέχει σε 650 πορείες για τον Κουφοντίνα και δεν τη μάζεψε.
Χρησιμοποίησε ως απόδειξη συναίνεσης την πρότασή του για κοινό υπουργό Υγείας. Δηλαδή ονομάτισε συναίνεση την μερική συγκυβέρνηση!
Παράλληλα ενώ -πρέπει να- ξέρει το πρόβλημα με την επιτροπή, κάνει πως δεν το καταλαβαίνει. Διερωτήθη: «Ποιος αμφισβητεί τους επιστήμονες; Δεν είναι υποτιμητικό γι’ αυτούς να θεσπίζεται το ακαταδίωκτο; Γνωμοδοτικός είναι ο ρόλος τους. Σας έχει πει κανείς από αυτούς να μην ότι θέλει να μη λογοδοτεί πουθενά;», ρώτησε τον Παπαδάκη;
Είναι παράδοξο που πρώην Πρωθυπουργός… δεν έχει ενημέρωση! Δεν ξέρει ότι το ζήτησαν οι ίδιοι οι επιστήμονες; Και ότι αυτοί δεν θέλουν να βγουν τα πρακτικά στη φόρα για να αποφύγουν τα προβλήματα; Δεν ξέρει ότι τα μέλη της επιτροπής βρίσκουν απειλητικά μηνύματα στους τηλεφωνητές τους;
Δεν είναι θέμα άρνησης λογοδοσίας. Είναι θέμα προστασίας από τον κάθε ψεκασμένο ή τον κάθε εκδικητικό: «Τι θα αντιμετωπίσω από απελπισμένους καταστηματάρχες που είχαν τα μαγαζιά τους κλειστά, αν βγουν τα πρακτικά και φανεί ότι εγώ ήμουν υπέρ της συνέχισης του κλεισίματος;» διερωτάτο κάποιος εκ των επιστημόνων σε νυχτερινή εκπομπή καναλιού. Και συνέχισε : «και πόσο ανεξάρτητα θα μιλήσω όταν ξέρω ότι θα εισπράξω θυμό και ύβρεις;».
Τα ξέρει ο Τσίπρας. Αλλά νομίζει ότι η ανεχέγγυα αντιπολίτευση εξακολουθεί να περνάει. Όντως περνάει, αλλά το πολύ στο 25%. Δεν του φτάνει όμως για να ξαναδεί εξουσία. Η υπερβολική έκθεση στη δημοσιότητα τελικά τον καθιστά τρωτό.
