Η χαμηλή παραγωγικότητα είναι η μεγαλύτερη πρόκληση της ελληνικής οικονομίας - και η λύση δεν βρίσκεται στις περισσότερες ώρες, αλλά στη γνώση, στις επενδύσεις, την τεχνολογία και την οργάνωση.
Πόσες φορές ακούμε ότι «η Ελλάδα πρέπει να γίνει πιο παραγωγική»;
Και πόσες φορές σκεφτόμαστε ότι αυτό σημαίνει να δουλεύουμε περισσότερες ώρες;
Οι Έλληνες ήδη εργαζόμαστε γύρω στις 40 ώρες την εβδομάδα, ενώ πάνω από το 20% εργάζεται πλέον των 45 ωρών.
Αν το πάρουμε λογικά, θα σκεφτούμε ότι η λύση είναι να δουλέψουμε περισσότερο. Ας πούμε, 50 ώρες την εβδομάδα! Θα αυξηθεί έτσι η παραγωγικότητά μας; Όχι, φυσικά.
Η παραγωγικότητα δεν έχει να κάνει με τον ιδρώτα που ρίχνουμε, αλλά με το αποτέλεσμα που παράγουμε.
Αν ένας ζαχαροπλάστης φτιάχνει 100 κιλά μελομακάρονα την ημέρα και καταφέρει, χωρίς να δουλέψει παραπάνω, να φτιάχνει 150, τότε έχει αυξήσει την παραγωγικότητά του κατά 50%. Δεν δούλεψε περισσότερο - δούλεψε καλύτερα. Άλλαξε κάτι για να παράγει περισσότερο. Και αυτό το κάτι μπορεί να είναι η επένδυση σε κάποιο μηχάνημα ζαχαροπλαστικής.
Ένα δεύτερο παράδειγμα: Ένας αγρότης που χρησιμοποιεί αισθητήρες υγρασίας και ποτίζει τις καλλιέργειές του ανάλογα με αυτούς. Τι καταφέρνει; Αποτελεσματική διαχείριση των πόρων, ουσιαστική εξοικονόμηση νερού και ενέργειας άρα αύξηση της σοδειάς του ανά στρέμμα.
Αυτά τα δύο παραδείγματα είναι απλά, αλλά περιγράφουν τον πυρήνα του ζητήματος: Η παραγωγικότητα είναι θέμα μεθόδου, όχι μόχθου.
Το ίδιο ισχύει και για μια χώρα: Παραγωγικότητα σημαίνει πόσα αγαθά και υπηρεσίες παράγονται ανά ώρα εργασίας. Και η παραγωγικότητα των Ελλήνων συγκριτικά με τους ανταγωνιστές της είναι χαμηλή.
Ενδεικτικά εμείς παραμένουμε μόλις στα €38 / ώρα εργασίας παραγόμενο προϊόν, όταν στη Γερμανία είναι €75 ευρώ και στη Δανία €141. Και ξέρετε; Όσο πιο παραγωγική είναι μια οικονομία, τόσο υψηλότερο εισόδημα μπορεί να προσφέρει στους πολίτες της - χωρίς εξαντλητικά ωράρια.
Εδώ λοιπόν χρειάζεται να εστιάσουμε και να αναλύσουμε. Αφού η χαμηλή παραγωγικότητα αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της ελληνικής οικονομίας και αυτό δεν είναι θέμα προσωπικής προσπάθειας, αλλά συστήματος, τελικά με ποιον τρόπο θα αυξηθεί η παραγωγικότητά μας;
Πρώτον, με την τεχνολογία. Όταν μια επιχείρηση επενδύει σε ψηφιακά εργαλεία, μηχανήματα ή λογισμικά που εξοικονομούν χρόνο και μειώνουν τα λάθη, η ίδια δουλειά γίνεται πιο αποδοτικά. Από το ηλεκτρονικό τιμολόγιο μέχρι τις εφαρμογές logistics, η τεχνολογία είναι πολλαπλασιαστής αξίας.
Δεύτερον, με την εκπαίδευση και τις δεξιότητες. Ένας εργαζόμενος που γνωρίζει πώς να αξιοποιεί νέα εργαλεία ή πώς να επιλύει προβλήματα, αποδίδει περισσότερο. Η γνώση είναι η πρώτη ύλη της παραγωγικότητας.
Τρίτον, με την οργάνωση. Συχνά δεν φταίει ο εργαζόμενος αλλά ο τρόπος που είναι δομημένη η επιχείρηση ή το Δημόσιο. Όταν υπάρχει γραφειοκρατία, ασαφείς διαδικασίες ή έλλειψη συντονισμού, χάνεται χρόνος και ενέργεια. Η παραγωγικότητα απαιτεί καθαρή δομή και στόχους.
Τέταρτον, με τις επενδύσεις. Οι υποδομές, η έρευνα, η καινοτομία και το ανθρώπινο κεφάλαιο είναι οι βάσεις μιας παραγωγικής οικονομίας. Χωρίς κεφάλαιο - υλικό και άυλο - δεν υπάρχει πρόοδος.
Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει κάνει βήματα μπροστά. Ψηφιακές υπηρεσίες του Δημοσίου, αναβάθμιση δεξιοτήτων, επενδύσεις σε logistics και ενέργεια δείχνουν τον δρόμο. Όμως η απόσταση από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο παραμένει μεγάλη.
Η παραγωγικότητα δεν είναι αφηρημένη έννοια. Είναι ο τρόπος που μετατρέπουμε την προσπάθεια σε αποτέλεσμα - και την εργασία σε πρόοδο.
Δεν είναι να δουλεύουμε περισσότερο, αλλά να δουλεύουμε πιο έξυπνα.
Για μια Ελλάδα που δεν μετρά τις ώρες, αλλά την αξία που παράγει. Για μια Ελλάδα που θέλει να προοδεύσει!
*Η Γεωργία Παπαδοπούλου είναι Portfolio Manager, Financial Educator & Coach, Director InvestWise EE (αποκλειστικός συνεργάτης της Wealth Fund Services Ltd)
Email: [email protected]
LinkedIn: Georgia Papadopoulou
