Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δικαιολογημένα ζητά την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους καθώς αναγνωρίζει τα σημαντικά εμπόδια για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Αυτό αναφέρει σε άρθρο του ο διάσημος οικονομολόγος και επικεφαλής οικονομικός σύμβουλος της Allianz, Mohamed El-Erian, ο οποίος έχει επανειλημμένα ταχθεί υπέρ μίας γενναιόδωρης μείωσης του ελληνικού χρέους από τους Ευρωπαίους εταίρους.
Σε έναν οικονομικά λογικό κόσμο, τονίζει ο El-Erian, μία τόσο πολύπλευρη αξιολόγηση όπως του ΔΝΤ, η οποία υποστηρίζεται από την πλειονότητα των 189 μελών του Ταμείου θα έπρεπε να είναι αρκετή για να φέρει ένα καλύτερο αποτέλεσμα, ειδικότερα όταν το ΔΝΤ, μαζί με τους Ευρωπαϊκούς Θεσμούς, έχει αποτελέσει βασικό χρηματοδότη των προγραμμάτων προσαρμογής. Όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση, καθώς τα στελέχη του ΔΝΤ βρίσκονται αντιμέτωπα με τις αντιρρήσεις των Ευρωπαίων πολιτικών.
Σύμφωνα με τον ίδιο, όσο οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αντιτίθενται στη μείωση του ελληνικού χρέους, τόσο η χώρα θα δυσκολεύεται να ανακάμψει από την καταστροφική κατάρρευση της οικονομικής παραγωγής και του βιοτικού επιπέδου. Επίσης, όσο συνεχίζεται αυτή η κατάσταση, τόσο θα κερδίζουν τα αντικαθεστωτικά κόμματα που επιτίθενται στην αναποτελεσματικότητα της Ευρωζώνης και θα αυξάνονται οι ανησυχίες για την ακεραιότητα αυτού του σημαντικού και ιστορικού project, οι επιπτώσεις του οποίου είναι πέρα από τους οικονομικούς δείκτες και τα χρηματοοικονομικά στοιχεία.
Ο El-Erian αναφέρεται στην τεράστια δημοσιονομική προσαρμογή που έχει επιτύχει η Ελλάδα, η οποία ωστόσο έχει κοστίσει ακριβά στους Έλληνες πολίτες, με την ανεργία να εκτινάσσεται από το 7,8% το 2008 στο 23% στο τέλος του 2016 και το ποσοστό φτώχειας να διαμορφώνεται στο ανησυχητικό 35,7%.
Αυτό που έλειπε και συνεχίζει να λείπει από την Ελλάδα είναι η υψηλή και δίκαιη ανάπτυξη. Οι καθυστερήσεις στην εφαρμογή αναπτυξιακών μεταρρυθμίσεων συνετέλεσαν στην επιδείνωση των συνθηκών, όμως αυτό είναι μία μόνο πτυχή.
Κατά την πρίοδο της κρίσης η Ελλάδα λειτουργεί υπό το δυσβάσταχτο βάρος του χρέους, του οποίου οι επιπτώσεις υπερβαίνουν κατά πολύ τη διάθεση πόρων για την εξυπηρέτηση του χρέους. Ως αποτέλεσμα, το «υπερβολικό χρέος» λειτουργεί αποτρεπτικά στην εισροή νέων κεφαλαίων και στερεί από την οικονομία το οξυγόνο που χρειάζεται απεγνωσμένα. Η κατάσταση έχει επιδεινωθεί από τη μεταβολή στη σύνθεση του χρέους που πλέον βρίσκεται στα χέρια του επίσημου τομέα.
