Χθες γράφαμε ότι προσωπικά δεν δίνουμε σημασία στους ανασχηματισμούς γιατί η μεταπολιτευτική ιστορική καταγραφή έχει δείξει ότι αυτοί μπορεί να εξιτάρουν τα Μέσα Ενημέρωσης και τους θαμώνες των πολιτικών καφενείων, να συμβάλουν σε εσωτερικές διευθετήσεις και στην ψευδεπίγραφη εντύπωση μιας νέας αρχής, αλλά ουδέν ουσιαστικότερο προσφέρουν στις κυβερνήσεις.
Βέβαια λειψή η φαντασία μας, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε την σκερτσόζα πλευρά της πολιτικής, ότι ένας ανασχηματισμός θα εμπλουτιζόταν με απρόσμενα επεισόδια, σασπένς και… τσαλίμια, δια της χορηγίας ΣΥΡΙΖΑ!
Τα γεγονότα με τον ναύαρχο Αποστολάκη και την παρολίγον υπουργοποίησή του, γνωστά. Επιβεβαίωσαν το πολιτικό άηθες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εκ παραλλήλου έδειξαν και τα όρια των ανοιγμάτων που μπορεί να πραγματοποιεί ο Μητσοτάκης. Οι ψηφοφόροι της ΝΔ δεν ήταν οι ευτυχέστεροι (για να το πούμε κομψά) όταν άκουσαν πως υπουργοποιείται ένας πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ.
Και φυσικά το καταστάλαγμα είναι πως σε κάθε τι που θα εμπλακεί ο ΣΥΡΙΖΑ, και συγκεκριμένα ο Τσίπρας, θα διαχέει την τοξικότητά του.
Το 2015 όταν κατέρρευσε τραγικά η περήφανη διαπραγμάτευση, βρέθηκε σε αδιέξοδο και κάλεσε στο Μαξίμου τους πολιτικούς αρχηγούς για να τον βγάλουν από τη δύσκολη θέση. Του υποσχέθηκαν στήριξη, αλλά την ώρα που το έπρατταν, το υπόγειο του Μαξίμου με διαρροές προς τους δημοσιογράφους, τους χαρακτήριζε «τρόικα εσωτερικού».
Παράλληλα στην σύσκεψη του υποσχέθηκαν ότι θα ψηφίσουν το τρίτο και αγριότερο μνημόνιό του, αλλά υπό τον όρο να μην καταφύγει σε εκλογές. Τους το υποσχέθηκε και στην συνέχεια τους κορόιδεψε. Έκτοτε η Γεννηματά εκμυστηρευόταν πως κάθε φορά που του δίνει το χέρι της κοιτάει... αν έχει όλα της τα δάκτυλα.
Χθες, ενάντια σε κάθε πολιτική λογική, ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε να κατηγορήσει τον πρώην υπουργό του, που δεν ήταν καν κομματικό στέλεχος, για… αποστασία. Έτσι είναι μαθημένοι, να πετάνε τις λέξεις σαν λάσπες στους ανθρώπους.
Αποστασία είναι η ξαφνική αλλαγή στρατοπέδου, με σκοπό την πτώση μιας εκλεγμένης κυβέρνησης και την καταστρατήγηση της δημοκρατικής λαϊκής εντολής, ή την τεχνητή και ανέντιμη διατήρησή της από εξωκομματικές δυνάμεις. Δεν είναι καν η αλλαγή στρατοπέδου, γιατί τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν κατ’ εξοχήν το κόμμα των αποστατών.
Δεν είναι μόνο οι Πασόκοι βουλευτές του, που εγκατέλειψαν το καταρρέον ΠΑΣΟΚ επειδή γυάλισε το μάτι τους για εξουσία. Είναι και οι βουλευτές του Καμμένου, που έδωσαν «εν λευκώ» την στήριξή τους σε όλα τα νομοσχέδια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ των οποίων οι Ζουράρις και Παπαχριστόπουλος, οι οποίοι έδιναν την ψήφο τους στην κυβερνητική πλειοψηφία, ενώ ακόμη ήταν ακόμη βουλευτές των ΑΝΕΛ. Ήταν και ο προερχόμενος από το Ποτάμι, και πρώην ΠΑΣΟΚ, Δανέλλης. Η τελευταία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με όλους αυτούς και τη δοτή ψήφο τους, ήταν μια αναξιοπρεπής φαρσοκωμωδία.
Όταν βρέθηκε στην αντιπολίτευση ο Τσίπρας, δήλωνε υπέρ των υπουργών κοινής αποδοχής. Αλλά ως κοινή αποδοχή εννοούσε να βάλει δικά του πρόσωπα, όπως π.χ. την καθηγήτρια Αθηνά Λινού. Ουσιαστικός στόχος ήταν να απομειώσει την εικόνα της εκλεγμένης κυβέρνησης, να την δείχνει ασθενή και ανίκανη να κυβερνήσει, εκπέμποντας την αίσθηση ότι το κόμμα του συγκυβερνά.
Μόλις πριν μια εβδομάδα, στις 25 Αυγούστου, έλεγε στη Βουλή: «Ελάτε να ξεκινήσετε ως κυβέρνηση το διάλογο για να οχυρώσουμε τη χώρα και τους πολίτες, για να έχουμε μία πολιτική προστασία αντάξια και εφάμιλλη άλλων υπηρεσιών, σε άλλες ευρωπαϊκές και μη χώρες, και όχι κάθε κυβέρνηση που ανεβαίνει να βάζει το δικό της στέλεχος όπως κάνατε εσείς».
Και όταν η κυβέρνηση θέλησε να βάλει ένα φιλικό προς αυτόν πρόσωπο, τον Αποστολάκη, εξαπέλυσε μύδρους για αποστασία! Ο ίδιος βέβαια ο ναύαρχος, με την αποδοχή και την υπαναχώρησή του, δεν στάθηκε στο ύψος του αξιώματός του, της αξιοπρέπειας και της αποφασιστικότητας με την οποία η εκπαίδευσή του τον έχει προικίσει.
Κατεδείχθη πλέον ότι ουδεμία συναίνεση μπορεί να υπάρξει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή θα γίνει μόνο εάν εξυπηρετεί αποκλειστικά τον ίδιο. Διαφορετικά θα πλημμυρίζει με τοξικότητα την πολιτική ζωή. Κατεδείχθη επίσης ότι οι προσπάθειες του Μητσοτάκη για διεύρυνση προς τα αριστερά δεν είναι απεριόριστες.
