Tα θερμά του συλλυπητήρια στους οικείους του Κώστα Βουτσά, που ήταν «ένας δρομέας μεγάλων αποστάσεων», δημιουργικός, πρόσχαρος και φιλικός, κι έζησε μια πλήρη ζωή εκφράζει το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Σημειώνει πως υπήρξε «ένα προσφυγόπουλο, με καταγωγή από την Ανατολική Θράκη, που μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια, όταν ο κινηματογράφος μας άρχισε να πλάθει τ’ όνειρο της μεταπολεμικής Ελλάδας, κατέβηκε στην πρωτεύουσα κυνηγώντας το δικό του όνειρο.
»Ο Κώστας Βουτσάς ήρθε στην Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του ’50, με βασικά εφόδιά του τις σπουδές του στη Δραματική Σχολή του Μακεδονικού Ωδείου και την εμπειρία του σε περιοδεύοντες θιάσους. Δούλεψε ακατάπαυστα σε κωμωδίες της Φίνος Φιλμ και του Καραγιάννη και δημιούργησε έναν δημοφιλή τύπο κωμικού -ενίοτε αφελή αντιήρωα, που λίγο ήθελε για να φέρει απορρύθμιση και καταστροφή στο μεγάλο κάδρο του κοσμοπολιτισμού και του μεταπολεμικού ονείρου της αστικής ζωής».
Όπως τονίζεται στο συλλυπητήριο μήνυμα, «υπήρξε ένας από τους τελευταίους σπουδαίους κωμικούς του εμπορικού ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου μας. Ακάματος και μονίμως χαμογελαστός εργάτης, αλλά και ένας καλλιτέχνης που η κινηματογραφική μας βιοτεχνία, στα χρόνια της χρυσής εποχής της, του στέρησε τη δυνατότητα να εξελίξει το πηγαίο ταλέντο του».
«Ο Κώστας Βουτσάς», αναφέρεται, «ήταν ένας ηθοποιός μεγάλης γκάμας. Αυτή ήταν η αλήθεια του πίσω από τον απολαυστικό Λευτεράκη του Αλέκου Σακελάριου ή από τον "Ξυπόλητο πρίγκηπα" του Γιάννη Δαλιανίδη. Το ανακαλύψαμε αυτό, πολλά χρόνια μετά την τεχνητή ευφορία του «παλιού» ελληνικού κινηματογράφου, όταν ο "νέος" στράφηκε προς τον ηθοποιό, την οργανική ύλη του κινηματογραφικού κάδρου, για να βρει αξιόπιστο σύμμαχο. Ρόλοι του Κώστα Βουτσά, όπως αυτός στην ταινία "Ο έρωτας του Οδυσσέα" μαρτυρούν την ανεκτίμητη αξία του».
