Συμπαθάτε με που θα χαλάσω την ωραία και ομονοούσα ατμόσφαιρα στο site, αλλά εγώ συνεχίζω να μην καταλαβαίνω γιατί ο Μητσοτάκης το έκανε όλο αυτό με τον Άγνωστο Στρατιώτη. Δεν είμαι βέβαια ειδήμων στον πολιτικό σχεδιασμό (σαν κάποιους στο Μαξίμου), αλλά η υπόθεση του μνημείου δεν κολλάει σε κανέναν από τους δυο - τρεις βασικούς κανόνες που έχω υπόψη μου για να χαρακτηριστεί επιτυχημένη μια πολιτική κίνηση.
Επιτυχημένη πολιτική είναι να αφοπλίζεις τον αντίπαλο, όχι να του δίνεις όπλα. Να αποδομείς τους συμβολισμούς του, όχι να τους ενδυναμώνεις, πολλώ δε μάλλον να προσθέτεις στο καλάθι του καινούρια (δήθεν απειλούμενα) σύμβολα προς υπεράσπιση. Επιτυχημένη πολυσυλλεκτική πολιτική (καθότι πολυσυλλεκτικό κόμμα η ΝΔ), είναι να ασκείς μια τόσο - όσο δεξιά πολιτική ώστε να σου φέρνει δεξιούς ψηφοφόρους δίχως να διώχνει τους κεντρώους. Και παράλληλα, μια τόσο - όσο κεντρώα πολιτική ώστε να ικανοποιεί τον μεσαίο χώρο δίχως να εξοργίζει (μέχρις αποχώρησης) τους δεξιούς.
Θα μου πείτε ότι μ’ αυτά που γράφω, δεν ψάχνω για πρωθυπουργό αλλά για τον πολιτικό Χουντίνι. Είναι μια ανάγνωση, αλλά υπάρχει και δεύτερη. Ψάχνω απλώς για κοινό νου. Τον οποίον, εξ όσων έχω αντιληφθεί, ο Μητσοτάκης διαθέτει. Για τους γύρω του, αρχίζω να έχω αμφιβολίες. Το τελευταίο διάστημα τον σπρώχνουν διαρκώς σε λανθασμένες ή παρακινδυνευμένες κινήσεις, που μοιάζουν με πυροβολισμούς στα ποδάρια του.
Πρώτη και κορυφαία λάθος κίνηση, η παραδοχή του στον Σρόιντερ ότι ενδεχομένως να υπήρχε παράνομο φορτίο στο τραίνο που φούντωσε την θεωρία των ξυλολίων. Δεύτερη (πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη) η τωρινή νομοθετική ρύθμιση για τον Άγνωστο Στρατιώτη, που δημιούργησε αυτομάτως μια αχρείαστη νοητή γραμμή καθημερινής αντιπαράθεσης ανάμεσα σε διαδηλωτές και δυνάμεις της τάξης.
Εφεξής, κάθε αντιπολιτευτική διαδήλωση ή διαμαρτυρία ή πικετοφορία ή συγκέντρωση, θα έχει στόχο να καταλύει στην πράξη αυτή την «γραμμή» που ορίζει η τροπολογία. Και η κυβέρνηση θα έχει πια μόνιμο βραχνά την υπεράσπιση της, με τις κάμερες στραμμένες πάνω της, να καταμετρούν πόσα πόδια την πέρασαν πανηγυρίζοντας για την νίκη τους και πόσα την υπεράσπισαν και με πόσο βίαιο τρόπο. Δουλειά δεν είχε η κυβέρνηση και το κράτος, βρήκαν στα καλά καθούμενα.
Θα μου πείτε, λάβε υπόψη τους συμβολισμούς αυτής της πρωτοβουλίας και το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Θεωρητικά, το «εθνικό κοινό» που θέλει έναν «καθαρό» Άγνωστο Στρατιώτη, είναι πολύ μεγαλύτερο από εκείνο το κομμάτι που θέλει να τον μετατρέψει σε γήπεδο διεκδίκησης και χώρο άσκησης κομματικής πολιτικής.
Όμως από την άλλη μεριά, ο Μητσοτάκης δεν θα γίνε ποτέ Τραμπ που μιλά στο κοινό του με βίντεο στο οποίο οι διαδηλωτές λούζονται με ακαθαρσίες, ούτε Μπερλουσκόνι που κάποτε, αντί να κατακεραυνώσει τους Ιταλούς αστυνομικούς που έδειραν άσχημα τους διαδηλωτές, τους έδωσε δημόσια συγχαρητήρια και γενναία αύξηση μισθού. Θα παραμείνει ένας κεντρώος δεξιός, άρα τα (όποια) σκληρά του νομοθετήματα θα πάσχουν εσαεί από μια αίσθηση ανολοκλήρωτου, καθώς η εφαρμογή των νόμων δια ροπάλου δεν θα γίνουν ποτέ Μητσοτακική πολιτική.
Πολύ φοβάμαι ότι στην περίπτωση του Άγνωστου Στρατιώτη θα έχουμε μια επανάληψη της ιστορίας της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας. Πλην οι καιροί έχουν αλλάξει από το 2019. Τότε ο Μητσοτάκης κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενος (και) Πανεπιστημιακή Αστυνομία, για να τις ξανακερδίσει τέσσερα χρόνια αργότερα δίχως να χρειαστεί να εξηγήσει επαρκώς τι πήγε στραβά μ’ αυτό το φιάσκο. Τώρα όμως είμαστε στο 2025 κι αυτά τα είπα - ξείπα, έκανα δεν έκανα, μετριούνται πια αλλιώς από ένα ανυπόμονο και κουρασμένοι εκλογικό κοινό…
