Μια φορά, το περιμένεις, δεύτερη φορά ανησυχείς. Προσπάθησαν, πριν λίγες μέρες, να διαλύσουν τη συζήτηση για τα Τέμπη στον φιλόξενο χώρο του βιβλιοπωλείου «Ιανός», ακριβώς απέναντι από την πυρπολημένη -από συνοδοιπόρους;- Marfin. Κι επειδή το ένα φέρνει το άλλο, λίγες ώρες αργότερα, προσπάθησαν να διαλύσουν μια εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο, μερικά τετράγωνα παραπάνω, στη Νομική Αθηνών, με θέμα τις επιλογές απασχόλησης.
Και στις δύο περιπτώσεις η βία ήταν φαιοκόκκινη. Στην πρώτη ήταν τουλάχιστον, επώνυμη. Στελέχη νόμιμου κόμματος, με επώνυμους στην πρώτη τους γραμμή. Στη δεύτερη πρωταγωνίστησαν ομοιόμορφοι μελανοχίτωνες, δήθεν «ανάρχες», κουκουλωμένοι αλλά οπλισμένοι που δεν δίστασαν να επιτεθούν σε καθηγητές και φοιτητές ανοίγοντας το κεφάλι ενός εξ αυτών.
Στην πρώτη περίπτωση, δεν ήθελαν να γίνει συζήτηση μεταξύ όσων προβληματίζονται για εκείνα τα στοιχεία, τα οποία, ειδικά τον τελευταίο καιρό, αποκαλύπτουν την τραγική εκμετάλλευση της τραγωδίας των Τεμπών.
Στη δεύτερη περίπτωση εφορμούν όσοι δεν θέλουν τη διασύνδεση του Πανεπιστημίου με την αγορά εργασίας.
Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει δύσκολα κρυπτόμενος φασισμός ιδεολογικής τρομοκρατίας.
Το στοίχημα όσων απειλούν με βία είναι μάλλον απλό. Θα μιλάτε, δημοσίως, μόνον όπως εμείς το θέλουμε και εφόσον το εγκρίνουμε. Αλλιώς θα το βουλώνετε. Προφανώς, δεν είναι και πολλοί εκείνοι που προσπαθούν να απαγορεύσουν σε εμάς, τους πράγματι πολλούς, να μιλάμε όπως θέλουμε, εκεί που θέλουμε. Αυτό ακριβώς είναι όμως που κάνει χειρότερα τα πράγματα για την οργανωμένη πολιτεία, το κράτος δηλαδή, το οποίο δείχνει εξέχουσα αδυναμία όταν πρόκειται για τη διαφύλαξη του δικαιώματος ανοικτής συγκέντρωσης πολιτών και ανοικτού διαλόγου μεταξύ των.
Παρατήρησαν, ακαδημαϊκοί, ότι οι βίαιες φαιοκόκκινες δυνάμεις της μειοψηφίας έχουν ήδη κατορθώσει να εξοβελίσουν από τους πανεπιστημιακούς χώρους όσους δεν γουστάρουν. Για παράδειγμα, σημειώνουν οι ίδιοι, σε όλα τα ελεύθερα κράτη, οι μεγάλες συζητήσεις, ιδιαίτερα πριν τις εκλογές, γίνονται σε πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, με πραγματικό ακροατήριο. Σε εμάς γίνονται κεκλεισμένων των θυρών, σε τηλεοπτικά στούντιο ή σε φυλασσόμενες αίθουσες κινηματοθεάτρων.
Άλλος πανεπιστημιακός, καθόλου «φιλικός» προς την κυβέρνηση Μητσοτάκη, υπενθυμίζει ότι από το 2021 μέχρι σήμερα, καμία πανεπιστημιακή αρχή κι ενόσω χαίρουν αυτονομίας, δεν έχει λάβει τα μέτρα που προβλεπόντουσαν από το νομικό πλαίσιο που ενέκρινε η προηγούμενη Βουλή. Κανένας έλεγχος σε όσους εισέρχονται στα κάμπους των Πανεπιστημίων, καμία δύναμη ασφαλείας για την τήρηση των κανόνων ασφαλείας. Δυστυχώς, το κράτος δίνει πρώτο το «κακό παράδειγμα», όπως έπραξε με το θάψιμο της (κακής) ιδέας για την πανεπιστημιακή «αστυνομία», αλλά και οι πρυτανείες ασμένως ακολουθούν με την ενδοτική και φοβική ανεπάρκεια τους.
Το δυστύχημα βρίσκεται όμως κατά κύριο λόγο στην πλευρά της πολιτικής. Η ανοχή πολιτικών της κεντροδεξιάς, ακόμη και φιλελευθέρων, έναντι όσων, πολιτικοί και αυτοί, της ακροαριστερής πλευράς, οι γνωστοί φαιοκόκκινοι, παραμένει ακατανόητη. Τι φοβούνται;
Η καταπάτηση των βασικών ελευθεριών των πολλών, από τους πολύ λιγότερους έχει γίνει κανόνας στην καθημερινότητα. Οι παραβατικοί ξεφεύγουν, σε βάρος όσων προσπαθούν να είναι εντάξει και με τους νόμους και, κυρίως, με τους υπόλοιπους. Οι δήθεν αναρχικοί, οι δήθεν «υπερασπιστές θυμάτων», οι δήθεν «αριστεροί» τρέφουν και τρέφονται από το τέρας της παρανομίας στην καθημερινότητα του πολίτη.
Η επόμενη πολιτική επανάσταση που περιμένουν οι πολίτες είναι η τήρηση, παντού και πάντοτε, της καθημερινής νομιμότητας.
