Είναι βαρύ να πει κανείς ότι η Αστυνομία δεν θέλει να πιάνει τους παραβάτες. Προφανώς και θέλει. Είναι εξίσου προφανές ότι δεν μπορεί να τους πιάσει όλους. Αλλά το να πιάνει όσους... προλαβαίνει, προφανώς δεν πείθει.
Αξίζουν συγχαρητήρια στην Αστυνομία που σε γοργό χρόνο βρήκε και συνέλαβε τους φαιοκόκκινους τραμπούκους που μπούκαραν στη Νομική τις προάλλες για να διαλύσουν μια συγκέντρωση, άνοιξαν το κεφάλι ενός φοιτητή και «ψέκασαν» καθηγητές και φοιτητές.
Αξίζουν συγχαρητήρια στην Αστυνομία γιατί παρακολούθησε, εξιχνίασε και συνέλαβε τα κατάμαυρα φασιστοειδή στη Θεσσαλονίκη. Το γεγονός μάλιστα ότι πρόκειται για μακροχρόνια επιχείρηση ανεβάζει ακόμη περισσότερο τη διάκριση.
Οπότε όμως οι αστυνομικές αρχές κάνουν καλή δουλειά θυμόμαστε όλες τις άλλες περιπτώσεις που δεν τα καταφέρνουν. Είναι η άλλη όψη του ιδίου νομίσματος. Αφού όμως μπορεί, όταν προφανώς το θέλει και τη βοηθούν και οι περιστάσεις, όπως με τους τραμπούκους της Νομικής ή όταν χρησιμοποιεί τα κατάλληλα μέσα, όπως οι παρακολουθήσεις και η προφανής βοήθεια των εισαγγελικών αρχών στη Θεσσαλονίκη, τότε γιατί δεν έχουμε ταχύτερη βελτίωση του αισθήματος ασφάλειας που τόσο μας λείπει;
Υπάρχουν λίγοι, κατά τη γνώμη μου, λόγοι που εμποδίζουν την αστυνομία να κερδίσει την παρτίδα. Ο ένας είναι ότι η κοινωνία μας δεν είναι τόσο εναργής και θεληματική στα ζητήματα νομιμότητας. Οι τραμπούκοι στα πανεπιστήμια, για παράδειγμα, απολαμβάνουν χρόνια πολλά την ανοχή πανεπιστημιακών και πολιτικών παραγόντων. Στις φοιτητικές εκλογές αυτών των ημερών οι παρατάξεις δεν άφησαν στην άκρη τις «πολιτικοποιημένες» τοποθετήσεις τους για να δημιουργήσουν μέτωπο και να απαιτήσουν, από τους πρυτάνεις και την κυβέρνηση την οριστική αντιμετώπιση της βίας και της ανασφάλειας.
Ο άλλος λόγος είναι ότι πάμπολλες δυνάμεις της αστυνομίας χάνουν τον χρόνο τους σε διάφορες, λιγότερο σημαντικές, δράσεις, πολλές από τις οποίες είναι απελπιστικά γραφειοκρατικές.
Ο τρίτος λόγος είναι η έλλειψη της συστηματικής επανάληψης. Αν οι παραβατικοί γνωρίζουν ότι κάθε φορά ή σχεδόν, που θα αδιαφορούν για τη νομιμότητα, οι πιθανότητες να συλληφθούν και να την πληρώσουν, σίγουρα θα ήσαν πιο «προσεκτικοί». Ξεκινώντας από τα πιο απλά, όπως αυτό που σημείωσε χθες ο ίδιος ο Μιχάλης Χρυσοχΐδης όταν αποκάλυψε ότι σε απλά ζητήματα όπως η επικίνδυνη συμπεριφορά των οδηγών, διαπιστώνεται βαριά παραβατικότητα στον έναν από κάθε δέκα οδηγούς.
Τέλος, η Δικαιοσύνη δεν βοηθά. Αν μετά πέντε χρόνια καταφέρνουν να παίρνουν αναβολή και να κυκλοφορούν ελεύθεροι τραμπούκοι που είχαν απειλήσει με αισχρό τρόπο τον πρύτανη Μπουραντώνη, κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Αν η Δικαιοσύνη δεν απαιτεί να εκτίονται οι ποινές φυλάκισης όταν τις κρίνει, με φειδώ, απαραίτητες, αλλά οι κατάδικοι κυκλοφορούν ελεύθεροι, τότε οι πρσπάθειες της αστυνομίας θα είναι και, ακόμη χειρότερα, θα φαίνονται ανεπαρκείς.
Εχθές, ένας νεαρός άνδρας πέρασε με κόκκινο σε φανάρι της Κηφισίας. Ο αστυνομικός μοτοσυκλετιστής, που πήγαινε σε άλλη δουλειά, τον σταμάτησε αμέσως και του επέβαλε επιτόπου πρόστιμο, αφήνοντας κατά μέρος, για όσο χρόνο χρειάστηκε, την διεκπεραίωση της υπηρεσιακής εντολής, γραφειοκρατικής, που είχε να εκτελέσει. Απλό παράδειγμα, αλλά σπάνιο.
Περισσότερη αστυνομία δεν σημαίνει αστυνομοκρατία. Το ξέρω ότι πολλοί πιστεύουν διαφορετικά, αλλά είναι οι επιτυχίες που είτε θα τους πείσουν όλους, είτε θα τους υποχρεώσουν να δεχτούν την πραγματικότητα που θέλουν οι πολύ περισσότεροι αναμέσα μας.
