Ομολογώ πως δεν περίμενα τόσο γρήγορη αποκλιμάκωση του κύματος συμπάθειας και εμπιστοσύνης απέναντι στην πολιτική τοποθέτηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου, ιδίως όσων αισθανόντουσαν και σίγουρα εξακολουθούν να αισθάνονται «θυμό» με όσα συμβαίνουν στη χώρα. Η κυρία πρόεδρος όχι μόνον δεν βελτιώνει την απήχησή της στην ευρεία κοινή γνώμη, αλλά ούτε να την κρατήσει σταθερή σε ένα κάπως ανταγωνιστικό επίπεδο δεν τα καταφέρνει, όπως, βεβαίως, δείχνουν οι δημοσκοπήσεις.
Πράγματι, σε όλες τις δημοσκοπήσεις των τελευταίων ημερών, αλλά και σε όσες είναι πρακτικώς έτοιμες να δημοσιοποιηθούν, η κυρία Κωνσταντοπούλου, χάνει πόντους και τους χάνει γρήγορα. Μιλάμε για απογοήτευση.
Από-γοήτευση, δηλαδή απώλεια της «γοητείας» που άσκησε επί κάποιους μήνες, η κυρία Κωνσταντοπούλου, μέχρι τουλάχιστον την καλοκαιρινή ανάπαυλα. Το μισό, τουλάχιστον ακροατήριό της δείχνει να έχει άρει την εμπιστοσύνη του. Ακόμη και εκείνοι που της αναγνώριζαν όσοι ήθελαν - και προφανώς εξακολουθούν να θέλουν - κάποιος να είναι εκεί για να αντιμετωπίζει ανατρεπτικά έστω και με αυθάδεια τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Είναι, για την ίδια και τη μικρή παρέα της, εξαιρετικά απογοητευτική η εξέλιξη αυτή και σίγουρα δεν μπορεί να την ανατρέψει η πρωτότυπη, σχεδόν ανατρεπτική, παρουσίαση της «τεχνητής Ζωής». Οι πολλές μεταμορφώσεις μιας αρχηγού που είναι τα πάντα «Ολα» δεν βρήκαν την αναμενόμενη από την ίδια, ανταπόκριση και μάλλον ενισχύουν όσους σκέπτονται ότι ενδεχόμενη άσκηση κυβερνητικών ευθυνών από την πρόεδρο της Πλεύσης θα οδηγούσε στην επικράτηση του «Τίποτα».
Έχω μια απλή και μια πιο σύνθετη εξήγηση.
Η απλή είναι ότι δεν έλκει τους πολλούς η κυρία Κωνσταντοπούλου, χωρίς την κυρία Καρυστιανού. Όλοι πλέον έχουν κατανοήσει πως οι δύο κυρίες δεν κάνουν μαζί, οι ενέργειές τους δεν συντονίζονται και οι παρεμβάσεις τους δεν συγκλίνουν στον ιερό σκοπό απόδοσης μιας σκληρής τιμωρητικής Δικαιοσύνης. Η εμφανής προσπάθεια να σκηνοθετηθεί το απολύτως νόμιμο αίτημα του απεργού πείνας, δημιούργησε έντονες αντιπάθειες, κυρίως επειδή έθιξε γερά ριζωμένα «ιερά και όσια» πολλών, πάρα πολλών, ειδικά με την κατάληψη του ιερού μνημείου. Το γεγονός μάλιστα ότι ακόμη σήμερα η συνήγορος Ζωή, δεν έχει κάνει τίποτε για να δικαιωθεί στην πράξη το δικαιωμένο δικαστικώς αίτημα του απεργού, επέδρασε καταλυτικά. Με δύο λόγια, αυτό που έθρεψε την επιρροή της κ. Κωνσταντοπούλου στη δημοσκοπική άνοδό της, η σκληρή καταδίκη όσων ευθύνονται για το «έγκλημα στα Τέμπη», δεν ταυτίζεται πλέον με τη συγκεκριμένη πολιτικό.
Η πιο σύνθετη εξήγηση είναι πως τα πολλά περισσότερα βλέμματα που στράφηκαν με ενδιαφέρον προς την κ. Κωνσταντοπούλου, ανακάλυψαν έκπληκτα έναν χαρακτήρα αυταρχικό, αυτοαναφορικό και κομπορημονούντα, χωρίς να ανιχνεύουν σε αυτόν προσόντα στιβαρής διακυβέρνησης. Με αποτέλεσμα, η κοινή γνώμη να τη βλέπει πλέον ως διάττοντα αστέρα της πολιτικής.
Είναι χαρακτηριστικό ότι, ακόμη και μετά την εντυπωσιακή παρουσίαση, με τη χρήση εικονικής πραγματικότητας, του εαυτού της και πάλι δεν έχει, η κυρία Κωνσταντοπούλου, παρουσιάσει κάποιο πολιτικό πρόγραμμα για τη χώρα, όπως εύκολα αποδεικνύει μια επίσκεψη στον ιστότοπο του κόμματός «της».
Οι ψηφοφόροι αυτής της χώρας είναι αρκούντως καχύποπτοι ώστε να μην εμπιστεύονται την Τεχνητή Νοημοσύνη, ούτε τη συναισθηματική νοημοσύνη, ούτε την εριστική νοημοσύνη, δηλαδή το τρίο του εντυπωσιασμού, που χρησιμοποίησε και ήδη εξάντλησε η μια και μοναδική πρόεδρος.
