Η αμηχανία της κυβέρνησης μπροστά στον καταιγισμό φαινομένων κακοδιαχείρισης, μετατράπηκε σε πανικό, μέσα σε λίγες ώρες. Λογικό. Καιρός ήταν να αποφασίσουν τα μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας της πλειοψηφίας να διαδηλώσουν την αυτοτέλειά τους.
Η αφορμή των καταστημάτων που θέλησε να κλείσει η μέχρι πρότινος ηγεσία των ΕΛΤΑ ήταν κατάλληλη. Μια απόφαση, δήθεν τεχνοκρατική, για ένα θέμα που σε όλα τα μέρη του κόσμου προκάλεσε σοβαρές αναταράξεις (γιατί παντού έκλεισαν ταχυδρομεία), δεν μπορούσε να περάσει «με το έτσι θέλω» και χωρίς διαβουλεύσεις.
Ούτε, ακόμη χειρότερα, να δικαιολογηθεί επειδή προ ολίγου καιρού η διοίκηση των ΕΛΤΑ είχε κλείσει πάνω από 100 καταστήματα χωρίς τα ρίχτερ που κατέγραφε προχθές, σαστισμένος, ο επιστρατευθείς συντονιστής της συσκέψεως Νότης Μηταράκης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας.
Ήταν, βεβαίως, μια υπέροχη ευκαιρία να διαδηλώσει την ύπαρξή της η ομάδα των βουλευτών χάρις στους οποίους η κυβέρνηση διατηρεί τη δεδηλωμένη. Βγήκε από την... ανυπαρξία στην οποία την έχει περιορίσει ο πρόεδρός της και πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, και έπραξε λαμπρά και δημοκρατικά.
Ήταν όμως και η προκλητική και υπεροπτική στάση, από όσα μαθαίνω, του παραιτηθέντος λίγες ώρες αργότερα κ. Σκλήκα. Δεν ξέρω πόσο καλός μάνατζερ ήταν όταν τον «ανακάλυψαν» οι άνθρωποι του Υπεραμείου και του εμπιστεύθηκαν τα ΕΛΤΑ, προφανώς με την σύμφωνη γνώμη κάποιου (ο οποίος αναζητείται) κυβερνητικού παράγοντα. Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε την ταλαιπωρία, την οποία κανείς δεν διευρεύνησε, από τα έργα και τις ημέρες της προηγηθείσας, πάλι με την παρούσα κυβέρνηση, διοίκησης, οι αρμόδιοι υπουργοί όφειλαν να παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς τις αποφάσεις της διοίκησης Σκλήκα, κάτι που, προδήλως, δεν έχουν πράξει.
Σίγουρο είναι άλλωστε ότι ξεπερνά τα όρια της ευπρέπειας, που πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε καλό τεχνοκράτη, όταν αυτός δεν ένοιωσε την ανάγκη να συζητήσει με τους εκπροσώπους του Έθνους, επειδή, όπως είπε, «οι βουλευτές κάνουν παράλληλους μονόλογους».
Είναι επιπλέον προβληματικό ότι ο κ. Σκλήκας προσήλθε στη συνάντηση αυτή έχοντας την ως άνω, δηλαδή την χειρότερη, άποψη για τον ρόλο και τις ικανότητες κατανόησης των όχι και τόσο περίπλοκων ζητημάτων των ΕΛΤΑ από την πλευρά των βουλευτών. Προφανώς ερμήνευσε, με λανθασμένη και όχι τεχνοκρατική αντίληψη, την αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζεται η κοινοβουλευτική ομάδα από τα υψηλότερα κλιμάκια της διακυβέρνησης.
Με άλλα λόγια, οι πολλοί παρόντες βουλευτές - και το ίδιο ισχύει και για τους απόντες - της πλειοψηφίας, δεν ανέχονται πλέον τα πολλαπλασιαζόμενα κρούσματα κακοκυβέρνησης. Ιδιαίτερα επειδή αναγνώριζαν, τουλάχιστον μέχρι πρότινος, την ικανότητα στον κ. Μητσοτάκη να μανατζάρει επιτυχώς και αποτελεσματικά πράγματα και καταστάσεις, συχνά δύσκολες και υψηλών προκλήσεων. Τώρα, που παρακολουθούν σερί αποτυχιών, ανησυχούν πολλαπλά και δικαιολογημένα.
Είναι πλέον σαφές ότι υπάρχουν πολλοί τομείς, χαμηλού ίσως ενδιαφέροντος για τον ίδιο τον πρωθυπουργό, υψηλής όμως σημασίας για την κοινωνία. Τομείς της κοινωνικής δραστηριότητας, τους οποίους έχει αφήσει στη... μοίρα τους. Το επιτελικό κράτος αποτελεί ορθολογική διευθέτηση της κυβερνητικής εργασίας όταν όλα λειτουργούν ρολόι. Κάτι ξέρει από ρολόγια ο κ. Μητσοτάκης ώστε να είναι σε θέση να γνωρίζει πως αν αφήσεις ξεκούρδιστους τους κυβερνητικούς μηχανισμούς, δεν θα δείχνουν ποτέ την σωστή ώρα.
Κάπως έτσι φθάνουν τα πράγματα στην κακιά την ώρα. Η σκανδαλώδης αδιαφορία με τις καθυστερήσεις στα έργα εκσυγχρονισμού του σιδηροδρόμου, αποκάλυψε αυτό ακριβώς: δεν υπάρχει κανένας τομέας, ιδίως της ελληνικής κρατικής μηχανής, που μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά αν δεν είναι από πάνω της ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Το ίδιο συνέβη με τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Το ίδιο και με τα ΕΛΤΑ.
Αν λοιπόν, όπως πράττει, δυστυχώς, ο ίδιος, περιορίζει την ενασχόλησή του επιλεκτικά και μόνον σε όσα θέματα προσφέρονται για προβολή και ανάδειξη της μίας και μοναδικής κεφαλής στην διακυβέρνηση, τα προβλήματα θα εκρήγνυνται όπως συμβαίνει μετά την κάλπη του 2023.
Μπορεί η πολιτική καθοδήγηση της κυβέρνησης να οδηγεί σε μοναχική κατάσταση, αλλά στις σύγχρονες κοινωνίες, η διακυβέρνηση του κράτους είναι, υποχρεωτικά, συλλογική υπόθεση. Όπως άλλωστε διδάσκει και το σύγχρονο μάνατζμεντ.
