Μόνον δέκα Δήμοι στην Αττική, η Αμφίπολη και η Νέα Ζίχνη Σερρών, οι Πρέσπες, οι Οινούσες, το Νεστόριο Καστοριάς, το Αγαθονήσι Δωδεκανήσου και η Ορεστιάδα Εβρου, έδωσαν πλειοψηφία στο «ΝΑΙ». Όλοι οι νομοί της Ελλάδας πήγαν στην αγκαλιά των Τσίπρα-Καμμένου-Μιχαλολιάκου. Το χαμηλότερο ποσοστό του «ΝΑΙ» ήταν στα Χανιά, στην Κέρκυρα, στην Ικαρία και στον Ασπρόπυργο Αττικής. Η εντολή ήταν σαφής. «Να τους τρίψεις τις προτάσεις τους στα μούτρα». Ειδικά οι Κρητικοί, που είναι και στο προσκήνιο αυτές τις μέρες, ήσαν σαφείς: το «Δεν εγκρίνεται» πήρε κοντά 70%!
Ο Αλέξης Τσίπρας είχε ζητήσει σαφή εντολή και οι πολίτες τον έστειλαν στην κόλαση. Ο άνθρωπος ήταν τόσο ελαφρύς, που ο βαρύς (τότε) συνεταίρος του Καμμένος είπε πως «ο λαός απέδειξε ότι δεν εκβιάζεται, δεν τρομοκρατείται και δεν απειλείται από κανέναν» για προσθέσει πονηρά ότι «η κυβέρνηση ξαναρχίζει τη διαπραγμάτευση από εκεί που την άφησε». Πού να καταλάβει ο καημένος ότι το «από εκεί» ισοδυναμούσε «από το μηδέν και το τίποτε».
Πιο σοφός ο Δημήτρης Κουτσούμπας του ΚΚΕ δήλωσε ότι «η έξοδος από το ευρώ είναι και αυτή επιλογή που θα πλήξει μόνο τα λαϊκά στρώματα» και ζήτησε από την κυβέρνηση να μη χρησιμοποιήσει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος «για να επιβάλει στο λαό νέα μνημόνια διαρκείας».
Εκείνες τις μέρες της μεγάλης ανοησίας, ο λογαριασμός των απαιτούμενων εξισορροπητικών μέτρων μεγάλωσε κατά 2 δισ. ή 1% του ΑΕΠ επιπλέον όσων είχαν συζητηθεί προτού φύγει ο Τσίπρας από το τραπέζι του Συμβουλίου. Τα ίδια τα στελέχη του οικονομικού επιτελείου παραδέχθηκαν ότι οι λογαριασμοί πρέπει να γίνουν από την αρχή αφού η εκτίμηση για ανάπτυξη κατά το γλίσχρο 0,5% «πρέπει να αναθεωρηθεί επί τα χείρω» και ότι οι περικοπές θα έπρεπε να γίνουν σε μισθούς και συντάξεις. Τελικά, το 2015 είχαμε ύφεση κατά -0,4%.
Το Ευρωπαϊκό Ταμείο Σταθεροποίησης έθεσε σε «καθεστώς ακύρωσης», δηλαδή πτώχευσης του ελληνικού κράτους, τα δάνεια διάσωσης που είχε δώσει στην Ελλάδα (περί τα 130 δισ.). Ότι δεν είχε συμβεί τον Μάιο 2010, Νοέμβριο 2011, Μάρτιο 2012, Ιούλιο 2012, Οκτώβριο 2012 και Φεβρουάριο 2015 μπορούσε να συμβεί τον Αύγουστο 2015.
Με τα νεύρα που είχαν στην Ευρώπη λόγω του καύσωνα (στο Παρίσι το θερμόμετρο είχε περάσει τους 40 βαθμούς, όπως και τις προάλλες), μόνον αυτός ο μπελάς τους έλειπε. Αντίθετα από τις προβλέψεις των Συριζαίων, που περίμεναν την... κατάρρευση των ευρωπαϊκών αγορών, μόνον τα ελληνικά ομόλογα κατακρημνίστηκαν. Οι αγορές ήσαν πεπεισμένες ότι η Ευρωτράπεζα θα διατηρήσει τον έλεγχο της κατάστασης. Για μια ακόμη φορά τα είχε μπερδεμένα ο Βαρουφάκης και δεν είχε καταλάβει τι εννοούσε και κυρίως για ποιόν μιλούσε ο Μάριο Ντράγκι, που είχε ήδη διασώσει την Ευρωζώνη με μια και μόνον φράση (whatever it takes) και πάμπολλα δισεκατομμύρια σε φρέσκο χρήμα και ρευστότητα στις τράπεζες.
Μόνον η Ελλάδα αποφάσισε τόσο βλακωδώς να μείνει έξω από εκείνον τον ευρωπαϊκό χορό επιστροφής σε καλύτερες μέρες, με αποτέλεσμα όταν όλες οι άλλες χώρες άρχισαν να παίρνουν τα πάνω τους, εμείς βυθιζόμασταν ακόμη παρακάτω. Από αυτήν την ιδιαιτερότητα μείναμε πίσω περισσότερο από όσο μας είχε ήδη κοστίσει η μεγάλη δημοσιονομική κρίση του 2010-12.
Κι ενώ ο «Γιάνης» είχε πλέον δικαιωθεί, τον παραίτησε συνοπτικά ο Τσίπρας και τοποθέτησε τον Τσακαλώτο, τον οποίο εκτίμησε ως σοβαρό τεχνοκράτη, όπως μας είπε η κυρία Μέρκελ προχτές στη Νέα Λυρική Σκηνή. Πράγματι ο άνθρωπος μάζεψε τα αποθέματα φλέγματος που διαθέτει και έφυγε αμέσως για το eurogroup οπου αντήλλαξε θερμή χειραψία με τον πασιχαρή Ντάισελμπλουμ. Βεβαίως πήγε χωρίς προτάσεις, δηλαδή «άδειος» αλλά υποσχέθηκε ότι θα καταθέσει σύντομα και εγγράφως τις προτάσεις της Αθήνας.
Έσπευσε, ευτυχώς, ο Ομπάμα, πρόεδρος των ΗΠΑ τότε, να παρέμβει τηλεφωνικά προς Μέρκελ και Τσίπρα με το μήνυμά του να είναι πως «ο μόνος τρόπος για να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη είναι μια συμφωνία σε ένα πακέτο μεταρρυθμίσεων και χρηματοδότησης.
Στο μεταξύ, περιχαρής ο πρόεδρος Προκόπης Παυλόπουλος (ίσως και λόγω της παραίτησης Σαμαρά από την προεδρία ΝΔ, ο οποίος είχε το θάρρος να πάρει πάνω του την ήττα του «ΝΑΙ») δέχθηκε την επίσκεψη και το αίτημα Τσίπρα για συμβούλιο αρχηγών. Κάτι όμως θα έπρεπε να έχουν μυριστεί οι αρχηγοί όταν είδαν, την επόμενη μέρα της σύσκεψης στο Προεδρικό, το πρωτοσέλιδο στην εφημερίδα «Αυγή» να γράφει «Η μπάλα στο γήπεδο των δανειστών» και απο κάτω να δημοσιεύει τον χαιρετισμό του Φιντέλ Κάστρο για τη «λαμπρή πολιτική νίκη του ελληνικού λαού» με το ειρωνικό «σας ευχόμαστε εντιμότατε σύντροφε Αλέξη Τσίπρα τη μεγαλύτερη δυνατή επιτυχία». Δίπλα ακριβώς η ίδια εφημερίδα είχε τίτλο «Εισαγγελέας για την προπαγάνδα των ιδιωτικών καναλιών».
Ο λαός είχε «νικήσει» η χώρα είχε καταρρεύσει. Όλα ήσαν πλέον απίθανα πιθανά...
