O Κωστής Χατζηδάκης ανακοίνωσε ένα νέο πλούσιο «πακέτο» ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων για τα επόμενα χρόνια. «Είναι το μισό Ταμείο Ανάκαμψης» σημείωσε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, προχθές, για να δώσει το μέτρο του νέου ευρωπακτωλού. Δεν έχω αναλυτικά τα στοιχεία και δεν έχω τον χρόνο να τα αναζητήσω με επάρκεια αυτή τη στιγμή, πόσα έχουμε πάρει από την Ευρώπη. Από μνήμης τα υπολογίζω γύρω στα 250 δισ. ευρώ για την περίοδο αφότου μπήκαμε στην Ευρωζώνη δηλαδή μετά το 2000.
Αυτά χωρίς τα χρήματα της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, που πρέπει να είναι κοντά στα σημερινά 3 δισ. κάθε χρόνο από το 1981 ως σήμερα. Ανάμεσα ενθυλακώσαμε δύο πακέτα Ντελόρ (κοντά 20 δισ. τα δικά τους και βάλαμε αρκετά κι εμείς). Είχαν προηγηθεί διάφορα άλλα «πακέτα» αφού η χρηματοδότηση της ΕΟΚ ήταν πάντοτε γενναιόδωρη προς τις «φτωχές» χώρες. Μπροστά σε όλα αυτά, τα περίφημα ΜΟΠ (Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα) τα οποία υποτίθεται ότι «κέρδισε» ο Ανδρέας Παπανδρέου με την «περήφανη διαπραγμάτευση» όταν δίδαξε την πολιτική της κωλοτούμπας, μοιάζουν πολύ λίγα, λιγότερα από 5 δισ. της εποχής εκείνης βεβαίως, που όλες οι αξίες ήσαν εντελώς διαφορετικές από τις σημερινές. Είχαμε πάρει και κάποια χρήματα για το καλωσόρισμα αμέσως μετά την είσοδό μας στην ΕΟΚ, αλλά δεν θυμάμαι πόσα, μάλλον κοντά στα 3 δισ. ECU.
Χονδρικά, η Ελλάδα λάμβανε, ανάλογα τις περιόδους, χρήματα που αναλογούσαν μεταξύ 1,5% και 5% του ΑΕΠ. Αν κάνουμε μια πρόχειρη κατάταξη «πρωθυπουργών» ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να είναι κοντά σε νέο ρεκόρ και μετά είναι ο Κώστας Σημίτης (αν και ένα μεγάλο μέρος πληρώθηκε επί Κώστα Καραμανλή) και τους ακολουθούν τα δύο μνημόνια, αφού εκείνη την περίοδο μας έδιναν όσα μπορούσαν περισσότερα αφού προφανώς είχαν «τύψεις» με τη σιδηρά δημοσιονομική λιτότητα που επέβαλαν, αλλά σίγουρα τελευταίος είναι ο Ανδρέας. Τέλος πάντων, ας καθήσει να κάνει κάποιος τη δουλειά και να μας τα πεί.
Σε κάθε περίπτωση, «είναι πολλά τα λεφτά, Άρη» όπως μας μάθαμε στη «Λόλα» την ταινία σύμβολο.
Αλλού θέλω να συγκεντρώσω την προσοχή σας σήμερα.
Τα χρήματα αυτά, λογικά έχουν έναν πολλαπλασιαστή δημιουργίας νέου πλούτου δηλαδή πρόσθετου εθνικού εισοδήματος, τουλάχιστον 1,5 και πιθανόν μέχρι και 2 φορές. Ένα πολύ μεγάλο μέρος βεβαίως επέστρεφε πάντα στους Ευρωπαίους μέσω εισαγωγών αλλά, κυρίως, με την ανάθεση μεγάλων έργων σε μεγάλες εταιρείες αφού αυτές μόνον μπορούσαν να ανταποκριθούν στο μέγεθος των έργων. Όταν, αργότερα, χρειάστηκε να αλλάξει το μάλλον απλοϊκό σχήμα «εισαγωγές-εξαγωγές», το οποίο είχε ήδη δοξάσει ο ασπρόμαυρος ελληνικός κινηματογράφος, οι μεγάλες ευρωπαϊκές εταιρείες μπούκαραν στην Ελλάδα με τις μεγάλες μπότες τους και ανέλαβαν απευθείας τη διαχείριση μεγάλων τμημάτων των πλέον προσοδοφόρων κλάδων της οικονομίας, όπως, δείχνει το παράδειγμα των τηλεπικοινωνιών και ειδικότερα της σημερινής Telekom- Cosmote.
Όμως, κάτω και γύρω από όλα αυτά τα «μεγάλα έργα» και τα πολλά λεφτά, υπήρχαν πάντοτε αρκετές δεκάδες εταιρείες συμβούλων και άλλων «εξειδικευμένων» υπηρεσιών, που φρόντιζαν να προσαρμόζονται οι κοινοτικοί κανονισμοί και οι προδιαγραφές των γραφειοκρατών των Βρυξελλών στην ελληνική πραγματικότητα. Με το αζημίωτο, βεβαίως-βεβαίως.
Τίποτε από όλα αυτά δεν είναι περίεργο, ούτε είναι παράνομο.
Ο μικρός λαός ήταν πάντοτε ένα ακόμη επίπεδο χαμηλότερα. Ακόμη και τα τρίμματα των μεγάλων ήσαν πολλά λεφτά και έφθαναν με το παραπάνω για να καλυφθούν τα έξοδα για ένα αξιοπρεπές γλεντοκόπι στο οποίο θα παραστούν όλοι οι παράγοντες της περιοχής, μαζί με τους «σταυρούς» που φέρνει κάθε αξιοπρεπής συμπολίτης στο κόμμα που πιστεύει ή, για να είμαστε ακριβείς, στο κόμμα το οποίο υπηρετεί εκείνη την περίοδο.
Είναι η ιστορία της μικρής, μεγαλύτερης και μεγάλης διαπλοκής, ο κόσμος του ρουσφετιού και της λαμογιάς, όλα όμως εξαγνισμένα στη μεγάλη κολυμβήθρα των αναγκών του λαού και της υπεράσπισης της χώρας έναντι των μεγάλων των Βρυξελλών. Η νοοτροπία του «μας χρωστάνε, δεν τους χρωστάμε» που ήταν πανταχού παρούσα και φυσικά «δικαιολογούσε» και κάποιες μικρο- ή μεγαλό- κομπινούλες. Ψυχίκα μπροστά σε όσα συμβαίνουν με τα κονδύλια που διαθέτει η Ένωση για άλλες δουλειές, πραγματικά μεγάλες αυτές, που πάνε μόνον στους Γερμανούς, στους Γάλλους, κάποτε σε Ιταλούς ή Ισπανούς ή Σουηδούς και Ολλανδούς στο τέλος-τέλος.
Αυτά όλα δεν σημαίνουν πως όταν ξεφεύγει εντελώς το πράγμα και αρχίζουν να τα παίρνουν διάφοροι ξεδιάντροποι και μικροαπατεώνες δεν πρέπει κάποιος να βάλει μια (κάποια) τάξη στα πράγματα. Να μια εξαιρετική δουλειά για τη Δικαιοσύνη, την Ευρωπαία Εισαγγελέα και εμάς τους παράγοντες των ΜΜΕ.
Επειδή όμως όταν ξεκινά το γαϊτανάκι με τα «σκάνδαλα» κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος μέχρι που θα φτάσει, κάντε υπομονή και μη βάζετε από τώρα στοιχήματα για ποιος θα κερδίσει στο τέλος-τέλος.
