Όχι, ο πρόεδρος Τραμπ δεν σκέφτεται τον κόσμο χωρίς την Ευρώπη. Σίγουρα όμως βλέπει μια άλλη Ευρώπη από εκείνη που βλέπουν οι κάτοικοί της. Υποτιμά την Ενωμένη Ευρώπη, σίγουρα, κι ας είναι αυτή το μείζον «συν-δημιούργημα» του αμερικανικού μεταπολεμικού στάτους κβο. Λογικό ίσως, επειδή υπο-εκτιμά τον ρωσικό κίνδυνο, τον οποίο αντιμετωπίζει ως απλή απώλεια αυτοπεποίθησης εκ μέρους της Ευρώπης, που έχει ως αποτέλεσμα «πολλοί Ευρωπαίοι να βλέπουν τη Ρωσία ως υπαρξιακή απειλή».
Διαβάζει κανείς στη φετινή έκθεση για την Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας, μια ενδιαφέρουσα ανάλυση του Δόγματος Τραμπ ως νεκρανάσταση του Δόγματος Μονρό και δεν μπορεί να διαφωνήσει σε πολλά, παρά μόνον να αναρωτηθεί με τι θα μοιάζει ο κόσμος αν εφαρμοστούν κατά γράμμα οι σκέψεις του εμπνευστή του.
Σκεφθείτε, σημειώνεται στην Έκθεση ότι «γερμανικές χημικές εταιρείες κατασκευάζουν μερικά από τα μεγαλύτερα εργοστάσια επεξεργασίας στον κόσμο στην Κίνα, χρησιμοποιώντας ρωσικό αέριο που δεν μπορούν να προμηθευτούν στο σπίτι τους». Όταν όμως ο ίδιος απαιτεί να μην προμηθεύεται πρώτη και καλύτερη η Γερμανία αλλά και κανείς άλλος, ούτε καν η αναπτυσσόμενη Ινδία, ρωσικό αέριο.
Όλα τούτα, στον αναποδογυρισμένο κόσμο του Τράμπ, οφείλονται στην έλλειψη δημοκρατίας στην Ευρώπη, λόγω «ανεδαφικών προσδοκιών για την έκβαση του πολέμου (στην Ουκρανία, προφανώς) εκ μέρους ασταθών κυβερνήσεων μειοψηφίας». Αν δεν το καταλάβατε ακόμη, διαβάστε κι αυτό: «Μια μεγάλη πλειοψηφία Ευρωπαίων θέλει την ειρήνη, ωστόσο αυτή η επιθυμία δεν μεταφράζεται σε πολιτική απόφαση, σε μεγάλο βαθμό λόγω της υπονόμευσης των δημοκρατικών διαδικασιών από αυτές τις κυβερνήσεις.»
Τι χρειάζεται; Δύο πράγματα: το ένα είναι να «αναπτυχθεί η αντίσταση στην τρέχουσα πορεία της Ευρώπης εντός των ευρωπαϊκών χωρών» δηλαδή να ενισχυθούν οι δυνάμεις που δεν θέλουν την Ένωση αλλά θέλουν να τα βρούμε με τον Πούτιν; Δεν διευκρινίζεται αλλά κανείς δεν ξεχνά τις ανίερες προβοκάτσιες του Τζέι Ντι Βανς, στο Μόναχο. Το επαναλαμβάνει μάλιστα το ντοκουμέντο «στρατηγικής» όταν παροτρύνει να «καλλιεργώντας η αντίσταση στην τρέχουσα πορεία της Ευρώπης εντός των ευρωπαϊκών χωρών»!
Η άλλη οδηγία Τραμπ προς Ευρωπαίους είναι να «αποκαταστήσουν τις συνθήκες σταθερότητας εντός της Ευρώπης και στρατηγικής σταθερότητας με τη Ρωσία». Εντάξει, το καταλάβαμε!
Υπάρχει όμως κάτι ενδιαφέρον για εμάς εδώ, στα ελληνικά υπερπόντια εδάφη. Η νέα πολιτική αμερικανικής ισχύος αλά Τραμπ αποσκοπεί στην «ενίσχυση των υγιών εθνών της Κεντρικής, Ανατολικής και Νότιας Ευρώπης μέσω εμπορικών δεσμών, πωλήσεων όπλων, πολιτικής συνεργασίας και πολιτιστικών και εκπαιδευτικών ανταλλαγών».
Αν δεν κάνω λάθος, κάπου εδώ είμαστε κι εμείς.
Αντιλαμβάνομαι ότι ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος κατηγορήθηκε ως αντι-τραμπικός και γι αυτό εκτός των σχεδιασμών του νέου αμερικανικού ιμπέριουμ, έχει ήδη κινηθεί δραστήρια σε εφαρμογή των ως άνω οδηγιών προτού ακόμη δημοσιοποιηθούν οι σχετικές κατευθυντήριες γραμμές.
Ο ρόλος της Ελλάδας στην εγκατάσταση γιγαντιαίων γραμμών μεταφοράς και αξιοποίησης των αμερικανικών ενεργειακών προϊόντων έχει γίνει, τις τελευταίες εβδομάδες, λαϊκό ανάγνωσμα. Βοηθούσης βεβαίως της εκπάγλου παρουσίας της νέας «οικογενειακής» πρέσβειρας των Ηνωμένων Πολιτειών, που φαίνεται ικανή να πείσει για την καπατσοσύνη της πατρίδας της μέχρι και τον Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων.
Πλην όμως, η Γηραιά Ήπειρο είναι πολύ... γηραιά για να πεθάνει στον, ιστορικά, ελάχιστο χρόνο που διαθέτει ο Τραμπ για να κυβερνά τον Κόσμο ως να επρόκειτο για παρτίδα γκολφ στην οποία όλοι οι άλλοι κυνηγούν τα μπαλάκια που δεν στέλνει ο πρόεδρος στις σωστές τρύπες.
Προφανώς, δεν ισχυρίζομαι ότι οι τωρινές ηγεσίες των μεγάλων (αλλά και άλλων μικρότερων) κρατών της Ευρώπης ανταποκρίνονται ικανοποιητικά στο πατριωτικό και ευρωπαϊκό τους καθήκον. Αλλά, όπως (ευτυχώς...) σημειώνει η Έκθεση,
«Η Ευρώπη παραμένει στρατηγικά και πολιτιστικά ζωτικής σημασίας για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το διατλαντικό εμπόριο παραμένει ένας από τους πυλώνες της παγκόσμιας οικονομίας και της αμερικανικής ευημερίας. Οι ευρωπαϊκοί τομείς από τη βιομηχανία έως την τεχνολογία και την ενέργεια παραμένουν από τους πιο ισχυρούς στον κόσμο. Η Ευρώπη διαθέτει επιστημονική έρευνα αιχμής και κορυφαίους πολιτιστικούς θεσμούς παγκοσμίως. Όχι μόνον δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την Ευρώπη, αλλά αν το κάναμε θα ήταν αυτοκαταστροφικό προς όσα στοχεύει να επιτύχει αυτή η στρατηγική.»
Να που, στο τέλος, θα συνεννοηθούμε καλύτερα όταν τελειώσει ο κατακτητικός πόλεμος του Πούτιν στην έρημη την Ουκρανία.
