«Το έγραψαν οι Financial Times, πάει τελείωσε έτσι είναι!» Στα πολλά τελευταία χρόνια, μπορείτε να βάλετε πολλά μεγάλα ονόματα του Τύπου που τα θεωρήσαμε βαρύνοντα για όσα συμβαίνουν στη χώρα: Bild, Frankfurter Allgemeine Zeitung, New York Times, Washington Post, Le Monde, Libération, El País, Shanghai Daily, Dainik Bhaskar.
Δεν λέω πως δεν έχει σημασία τι γράφουν για εμάς οι ξένοι ανταποκριτές ή κάποιοι αναλυτές μεγάλων και εγκρίτων εντύπων ανά τον κόσμο.
Προφανώς και έχει αφού συμμετέχουν στη διαμόρφωση της κοινής και της ειδικευμένης γνώμης, συχνά ανθρώπων που λαμβάνουν κρίσιμες αποφάσεις.
Άρα μας ενδιαφέρει να γράφουν το σωστό και, κυρίως, να καταγράφουν όλες τις πλευρές της πάντοτε περίπλοκης -σίγουρα για τους ξένους, αφού ούτε εμείς δεν την κατανοούμε ορθολογικά- κατάστασης στην όμορφη χώρα μας.
Αυτό που πάντοτε με εκνεύριζε είναι με πόση υποτέλεια και υποκρισία αντιμετωπίζονται στην ελληνική πολιτική σκηνή, όσα και όποια, όλα με τον ίδιο τρόπο, γράφονται στον διεθνή τύπο. Βάζουμε τα «κλάματα», αντί να υπερασπιζόμαστε όσα καταφέρνουμε.
Με ενοχλεί η αρχοντοχωριάτικη υποτέλεια με την οποία χρησιμοποιείται ό,τι γράφεται και όπως γράφεται και από οιονδήποτε γράφεται, αρκεί να μπορεί να χρησιμοποιηθεί στο εσωτερικό πολιτικό κουβεντολόι.
Η κυρία Valentina Romei ασχολείται στους FT με τη συλλογή και επεξεργασία στατιστικών στοιχείων. Όχι δηλαδή με τη «κανονική» δημοσιογραφία. Έχει εκπαιδευτεί σε δύο «δευτερότριτα» πανεπιστημιακά ιδρύματα. Και έγραψε με στόμφο ότι «η χώρα (Ελλάδα) είναι αδιαμφισβήτητα μεταξύ των κρατών της ευρωζώνης με τις καλύτερες επιδόσεις, έγινε όμως η φτωχότερη».
Πού στηρίζεται αυτή η τόσο «πονόψυχη» διαπίστωση; Μα βεβαίως στο ίδιο και το ίδιο στατιστικό κατασκεύασμα: το κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε μονάδες ισοδύναμης αγοραστικής δύναμης.
Μια από τις πιο αμφιλεγόμενες, μεταξύ σοβαρών οικονομολόγων, στατιστικές κατασκευές, χρήσιμες μόνον για τις διπλωματικές εργασίες των φοιτητών. Άλλωστε, ολόκληρο το άρθρο των FT είναι «φοιτητικού» επιπέδου.
Είναι όμως αποκαλυπτικό πόσοι πολλοί εγχώριοι αρθογράφοι, παρουσιαστές και πολιτικοί το χρησιμοποίησαν αμέσως και αμάσητο.
Υπάρχουν δεκάδες εξαιρετικές αναλύσεις στον ελληνικό (αποδεκατισμένο) Τύπο, δεκάδες αξιέπαινες έρευνες μεταξύ των (δυστυχώς ολίγων) Ελλήνων οικονομολόγων, δεκάδες αξιομνημόνευτες δημόσιες παρεμβάσεις από Έλληνες πολιτικούς κι όμως όλα τα παραπάνω περνούν «στα ψιλά».
Ας είναι!
Ίσως τελικά να μην κάνει και κακό. Ίσως έτσι να αντιλαμβανόμαστε πόση πολλή και δύσκολη δουλειά έχουμε μπροστά μας.
Όχι όμως για «να πάρουμε πίσω όσα μας ‘έκλεψαν’ οι κακοί τροϊκανοί, Γερμανοί και άλλοι με τα μνημόνιά τους».
Αλλά για να δημιουργήσουμε μια σύγχρονη, γερή και δυναμική παραγωγική βάση. Δεν την είχαμε το 2009 και δεν την έχουμε ούτε σήμερα.
Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να θέλουμε να μην είμαστε μεν η «φτωχότερη» χώρα, αλλά ταυτόχρονα να εμποδίζουμε με μανία μη τυχόν και ξεμυτίσει ένα καινούργιο φουγάρο, μια «μαύρη» επένδυση, δηλαδή επένδυση βιομηχανική, μεταποιητική, εξόρυξης μετάλλων, απ’ αυτές που αβγατίζουν πραγματικά την προστιθέμενη αξία, το μόνον μέγεθος που μπορεί να ανταλλάξει μια χώρα με μιαν άλλη στον σημερινό πολύπλοκο κόσμο.
Δείτε ένα παράδειγμα όπως το ανέδειξε χθες ο Γιώργος Φιντικάκης εδώ: Οι άδειες για παραγωγή πράσινης ενέργειας φθάνουν για να εξηλεκτρίσουμε την …Γερμανία. Κι όμως συνεχίζουμε να υποσχόμαστε νέες άδειες. Όταν δεν έχουμε ούτε καν επαρκές δίκτυο μεταφοράς της ενέργειας και οι δυασυνδέσεις με την ευρωπαϊκή αγορά είναι πάνω από μια δεκαετία πίσω από τους πιο συντηρητικούς σχεδιασμούς.
Δείτε τις δυσκολίες να απορροφήσουμε τον πακτωλό των διαθέσιμων, δωρεάν, κεφαλαίων του RΡF, του Ταμείου Ανάκαμψης, ένα «ουρανοκατέβατο» δώρο, καλά να είναι ο Μακρόν. Θα έπρεπε να έχουμε μερικές παραπάνω δεκάδες μεγάλες επιχειρήσεις για να πάρουμε όλα τα λεφτά και να τα κάνουμε κάτι σίγουρα παραγωγικό.
Κι όμως, στην εσωτερική πολιτική, ο καημός μας είναι ότι δεν παίρνουν αρκετά λεφτά οι μικρομεσαίοι. Όταν οι ίδιοι οι άξιοι μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες, αλλά και όλοι εμείς, γνωρίζουμε ότι οι περισσότερες ελληνικές επιχειρήσεις δεν έχουν ούτε τη δομή, ούτε τα φόντα, ούτε τα στελέχη, ούτε το ανθρώπινο δυναμικό για να τρέξουν σοβαρά έργα και επενδύσεις.
Δηλαδή τι θέλουν όσοι τα λένε αυτά: Να χαρίσουμε χρήματα σε κάποιους μικρομέγαλους επιχειρηματίες για να τα βάλουν σε εξωχώριους λογαριασμούς ή να τα φάνε στα μπουζούκια;
Δεν λέω, αυτού του τύπου η «ανάπτυξη» έγραφε νουμεράκια στο ΑΕΠ (και στις κάλπες), μέχρι και το 2007, και νομίζαμε ότι γινόμασταν πιο «πλούσιοι». Έραφαν και τότε κάποιοι ξένοι δημοσιογράφοι με θαυμασμό για την ελληνική …ευμάρεια.
Κι ύστερα φάνηκε το χρέος που θρέφαμε, το πήραμε αγκαλιά και βουλιάξαμε.
Κάθεται τώρα η κυρία Βαλεντίνα των FT και μας λέει ιστορίες για μικρά παιδιά.
Όσο φτωχοί είμασταν στο έπος των Ολυμπιακών, τόσο φτωχοί είμαστε και τώρα.
Ας μείνουμε για σήμερα σε ένα απλό συμπέρασμα: η χώρα χρειάζεται βιομηχανική πολιτική, επενδυτικό σχέδιο και ολόκληρο το κράτος να παρακαλεί γονατιστό τους καλούς επιχειρηματίες και τους άριστους εργαζομένους να κάνουν ό,τι το καλύτερο μπορούν για να δημιουργείται επαρκής πλούτος σε αυτήν τη χώρα ώστε να μη φεύγουν οι καλύτεροι για τα ξένα.
Επ’ αυτού οφείλει να προεδρεύσει ο μόνος που έχει και τα brains και τη λαϊκή εντολή, ο σημερινός πρωθυπουργός, για να τα βάλει σε μια σειρά.
Μόλις περάσει η 9η Ιουνίου και με όποια ποσοστά κι αν έχει πάρει η παράταξή του. Δύο εβδομάδες αργότερα ούτε θα θυμόμαστε τι έβγαλε η κάλπη…
Εκτός αν…
