Η εβδομάδα που διανύουμε, η πρώτη του Μαΐου, αλλά πριν 15 χρόνια, ιστορική όπως είναι συμπυκνώνει την τραγωδία που ζήσαμε επί τόσα μετέπειτα έτη. Όπως συνήθως όμως, όταν ζούμε τα γεγονότα δεν το αντιλαμβανόμαστε. Ήταν η εβδομάδα που εισήχθησαν τα μέτρα του δεύτερου πακέτου διόρθωσης της διαπιστωμένης δημοσιονομικής εκτροπής. Τις ίδιες μέρες ολοκληρώθηκαν οι συμφωνίες με τους Ευρωπαίους που ανέλαβαν να μας ξελασπώσουν, δίνοντας στην Ελλάδα ένα δάνειο μαμούθ ύψους 110 δισ. ευρώ. Στόχος ήταν να μη φαλιρίσει η χώρα μας και, ταυτόχρονα, να εξουδετερωθεί ο κίνδυνος αποσταθεροποίησης του ευρώ, η ισοτιμία του οποίου έχανε διαρκώς έδαφος.
Την 5η του μήνα εγκληματίες, εκμεταλλευόμενοι την ογκώδη διαδήλωση, έκαψαν ζωντανούς τρεις εργαζομένους. Την επόμενη μέρα ψηφίστηκαν από τη Βουλή, με τυπική (172 υπέρ, 121 κατά χωρίς την ενισχυμένη πλειοψηφία (την οποία ζήτησε το ΚΚΕ) το τριετές πρόγραμμα, δηλαδή το πρώτο μνημόνιο συνεργασίας. Η κυρία Μπακογιάννη στήριξε το πακέτο διάσωσης και διεγράφη από τη Νέα Δημοκρατία του κ. Σαμαρά. Είναι αλήθεια ότι ο κ. Παπανδρέου είχε αφήσει να περάσουν μήνες χωρίς να επιδιώξει είτε την ενημέρωση των κομμάτων επί της ουσίας, είτε τη συνεννόηση μαζί τους και δεν δέχτηκε καμία από τις προτάσεις Σαμαρά. Ο κ. Καρατζαφέρης υπερψήφισε και πρότεινε οικουμενική, αλλά κανείς δεν τον πήρε στα σοβαρά, αφού και στη συνάντηση των αρχηγών υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας μίλησαν ως ξένοι στον ίδιο τόπο. Ο κ. Τσίπρας, που δεν πήγε στη σύσκεψη, όπως έπραξε και η κα Παπαρήγα, είπε ότι για την κυβέρνηση «πατρίδα είναι οι αριθμοί».
Στο μεταξύ, στην Πορτογαλία, που παρασυρόταν επίσης από τη θύελλα, πλειοψηφία και μειοψηφία διαπραγματεύθηκαν από κοινού τα μέτρα και συμφώνησαν την προσφυγή στις κάλπες για να διαλέξουν οι πολίτες ποιος θα τα εφαρμόσει. Η Ευρώπη έβαλε στο τραπέζι 500 δισ. το ΔΝΤ προσέθεσε άλλα 250 δισ. και η κρίση τέθηκε υπό έλεγχο. Για την ώρα. Όλοι ξέρουμε ότι χρειάστηκαν περισσότερα λίγο αργότερα. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα επεξέτεινε το πρόγραμμα αγοράς όλων των ομολόγων που είχαν στην κατοχή τους οι εμπορικές τράπεζες, διασώζοντας τα τραπεζικά συστήματα, πρωτίστως το ελληνικό.
Η παρτίδα, εκείνη τη στιγμή, φαινόταν πως μπορεί να διασωθεί. Οι αγορές ηρέμησαν, κάπως και το ενδιαφέρον στράφηκε στις εκτιμήσεις για την ικανότητα των κρατών να διαχειριστούν τις κοινωνίες τους, δηλαδή τις αντιδράσεις.
Ήταν μια δύσκολη όσο και ιστορική εβδομάδα. Μπήκαν οι βάσεις της διάσωσης και πολλά θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί διαφορετικά, αν η Ελλάδα είχε αυτοσυγκρατηθεί. Συγκεκριμένοι κύκλοι όμως, διαδίδοντας ψευδή σενάρια καταστροφής και παντελώς ανακριβείς «τεχνικές» εξηγήσεις για τα αίτια της κρίσης εκείνης, οδήγησαν τον λαό στον γκρεμνό.
Πολλοί πείστηκαν ότι οι επιπτώσεις των μέτρων μπορούσαν να αφαιρεθούν από τις δικές τους πλάτες και να μείνουν στις πλάτες των άλλων. Εγκαταστάθηκε στην χώρα κλίμα εμφύλιας σύγκρουσης. Τα μέτρα εφαρμόστηκαν βιαστικά και χωρίς κανείς να μπει στον κόπο να εξηγήσει είτε την αναγκαιότητά τους, είτε τον δρόμο για την αναστροφή τους, είτε τον ορίζοντα εξόδου από την κρίση. Έναν χρόνο αργότερα η άρνηση κατέβηκε στην πλατεία Συντάγματος και η Ελλάδα οδηγήθηκε σε νέα, υποχρεωτική αυτή τη φορά, διολίσθηση προς την πτώχευση.
Η ευκαιρία να επιτύχουμε στη διαχείριση της κρίσης χάθηκε μέσα από τα χέρια μας. Εκείνη την ίδια με αυτήν που διανύουμε διαβολοεβδομάδα του Μαΐου 2010.
