Σύμφωνα με τον Αλέξη Τσίπρα, πρέπει «να μιλήσουμε για έναν νέο ηθικό, κοινωνικό και οικονομικό πατριωτισμό, για να προτάξουμε το όραμα του μέλλοντος, να εξηγήσουμε ότι εμείς θα παλέψουμε όντως για κάθε θέση εργασίας στη χώρα μας και για τις δυνάμεις της εργασίας, της καινοτομίας και της δημιουργικότητας».
Ποιος μπορεί να διαφωνήσει; Κανείς λογικός και επαρκής γνώστης των αδυναμιών που ταλαιπωρούν την μακρόπνοη ανάπτυξη της οικονομίας, εκείνη που θα στηρίζει τη βελτίωση των αρμών της κοινωνικής συνοχής. Άλλωστε έχω ήδη συμφωνήσει, ακόμη και πρόσφατα, ότι μπορεί, υπό προϋποθέσεις, ο κ. Τσίπρας να βοηθήσει με την επιστροφή του.
Πλην όμως, ο πρώην πρωθυπουργός έζεψε το κάρο μπροστά από τ’ άλογα. Αφού έχει που έχει κοτζάμ Ιδρυμα με το όνομά του, θα μπορούσε να ξεκαθαρίσει τα όσα μας υπόσχεται να αποκαλύψει από φθινόπωρο γραπτώς. Κάπως βρε παιδί μου πρέπει να έχεις πει όσα οφείλεις να έχεις πει, μήπως και καταλάβουμε γιατί αυτά που λέει σήμερα δεν τα έκανε πράξη όταν μπορούσε και μάλιστα όταν κρίθηκε να λάβει τις απαραίτητες αποφάσεις, εκείνο το τραγικό πρώτο εξάμηνο του 2015.
Γιατί επέμεινε σε μια μπερδεμένη, ανεδαφική σύγκρουση με την Ευρώπη, από την οποία η χώρα και οι άνθρωποί της δεν είχαν τίποτε να κερδίσουν; Ούτε καν την ψυχή τους, που θα έλεγε και ο ίδιος.
Γιατί άφηνε να φανεί ότι θα βρεθεί τελικά διέξοδος όταν σαν χθες (11 Ιουνίου) πριν δέκα χρόνια, ο Τσίπρας συναντιόταν με Μέρκελ, Ολαντ και Γιουνκέρ υποσχόμενος τον έντιμο συμβιβασμό, ενώ είχε κατά νου τον εκβιασμό του δημοψηφίσματος;
Γιατί, τέτοιες μέρες πριν δέκα χρόνια (19 Ιουνίου), έτρεχε στο Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης παρακαλώντας για χρηματική διάσωση, στην γραμμή του «ικέτη» Λαφαζάνη (ο οποίος μάλιστα είχε εκείνες τις ημέρες προσφυώς αναφερθεί στην πόλη αυτή με το κομμουνιστικό της όνομα!), με προφανή στόχο να πάρουμε την άγουσα από την Ευρωζώνη;
Γιατί, τέτοιες μέρες πριν δέκα χρόνια (22 Ιουνίου) ενόσω όλοι οι αρχηγοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που είχαν συναχθεί με μοναδικό θέμα την διάσωση, την ύστατη ώρα, της Ελλάδας περίμεναν να ακούσουν μια λογική κουβέντα από τον τότε πρωθυπουργό, το μόνο που βρήκε να τους πεί ήταν «θα πάρω αμέσως το αεροπλάνο και θα συσκεφτώ με το υπουργικό μου συμβούλιο για το τι θα κάνουμε»!
Κι όταν λέμε «υπουργικό» εννοούμε όλους εκείνους τους «συντρόφους» οι οποίοι, μόλις τους άφησε μόνους τους, μετά τις χαμένες (ξανά) εκλογές του 2023, έγιναν σκορποχώρι ανταλλάσσοντας βαρύτατες κουβέντες, απίθανα υπονοούμενα και άμεσες απειλές για όσα θα του συμβούν αν «τολμήσει να βγει από το λαγούμι», όπως εναργέστατα διευκρίνισε η κυρία Κωνσταντοπούλου.
Σημειώστε άλλωστε πως στην έρευνα της OpinionPoll/Ζαχαρία Ζούπη ως κατάλληλο πρόσωπο να ηγηθεί «σε μια σύγκλιση των δυνάμεων της κεντροαριστεράς» η Ζωή Κ. συγκεντρώνει το 10,3% ενώ ο Τσίπρας το 8,7% αν και μεταξύ όσων δηλώνουν κετροαριστεροί η προτίμηση (κατά 18%) στρέφεται προς το πρόσωπο Τσίπρα με 16,3% για την πρόεδρο Πλεύσης. Τουλάχιστον εντός του Σύριζα, το 42% θέλει την επιστροφή του ανθρώπου που «μας έκανε κυβέρνηση».
Αλλά, ας τα αφήσουμε όλα αυτά κι ας μείνουμε στα θετικά της νέας «πλατφόρμας». Θα κρατούσα τη λέξη «πατριωτισμό» για έναν μόνο λόγο. Ότι ο κ. Τσίπρας θέλει να βάλει έναν κινηματικό στόχο τον οποίο θα αγκαλιάσει το έθνος, στη μεγάλη ανοικτή και αμφίρροπη μάχη των εθνών που έχει ξεσπάσει.
Θα κρατήσω επίσης την αναμενόμενη συνεργασία με τις «δυνάμεις της εργασίας, καινοτομίας και δημιουργικότητας» αν κάνει τον κόπο να μας εξηγήσει κάπως καλύτερα ποιος είναι ποιος σε αυτό το τόσο vague, που θα έλεγαν και οι προσκεκλημένοι του, αόριστο και ασαφές που λέμε εμείς, όταν μάλιστα μιλά ένας πρώην ριζοσπάστης της αριστεράς, για την οποία κανείς επιχειρηματίας, κανείς επιστήμονας της παραγωγής και κανένας μάνατζερ δεν συμπεριλαμβάνεται στις «δυνάμεις της εργασίας».
Φοβάμαι πως και αυτή τη φορά μάς τα μπερδεύει. Ίσως να φταίει πως σέρνει ακόμη το χούι της δημαγωγίας. Σίγουρα πάντως θα κάνει περισσότερο ενδιαφέρουσα την επικείμενη και ήδη σε κίνηση προεκλογική μάχη. Θα απολαύσουμε, αρχικώς, το ξεκαθάρισμα μεταξύ τους και ακολούθως την ανάκαμψη της πολιτικής υπεροχής του φιλελεύθερου χώρου. Θα του οφείλουμε τουλάχιστον αυτό το τελευταίο, γιατί κατά τα λοιπά μας χρωστά ότι ακόμη τον ανεχόμαστε και τον ακούμε. Ελπίζω βεβαίως να μην πρόκειται για μια εκ προοιμίου βαρετή αναπαλαίωση της αδιέξοδης αριστεροδεξιάς ατζέντας.
