Οι αντιπολιτεύσεις αναζητούν μια πολιτική ικανοποίηση και όχι μια δίκαιη κρίση. Θέλουν να «δικάσουν» έναν Καραμανλή και όχι, απλώς, έναν υπουργό σε θέση ευθύνης. Κι από κοντά, θέλουν να καταδικάσουν, άμεσα και παραστατικά, έναν Μητσοτάκη. Μικρότερη σημασία έχει, παρά τις υποκριτικές παραστάσεις στα μίντια, η ουσία της διαδικασίας. Η «απόλαυση» βρίσκεται στις παραστάσεις που αδημονούν να προσφέρουν οι αντιπολιτεύσεις, στους «πεινασμένους» για Δικαιοσύνη πολίτες.
Κανείς, ελαχίστως ειλικρινής, δεν θα ισχυριζόταν ότι όλη αυτή η παράσταση που στήνεται με την προανακριτική, θα στηθεί προκειμένου να κρίνουν, με ψυχραιμία και νηφαλιότητα, με το πνεύμα και την ουσία του Νόμου, όσα προηγήθηκαν και, κυρίως, όσα έγιναν την ώρα του τραγικού δυστυχήματος και, βεβαίως-βεβαίως, όσα θρυλούνται πως οργάνωσαν συνωμότες κυβερνητικοί.
Ας μη κοροϊδευόμαστε. Τουλάχιστον όχι μεταξύ μας. Τουλάχιστον όχι όσοι έχουμε μια κάποια ιστορική, τριακονταετίας και βάλε, μνήμη.
Προσωπικά υπήρξα με το παραπάνω αυστηρός, όπως όλοι όσοι θέλουμε ένα κράτος που να λειτουργεί επαρκώς καλά και σίγουρα όχι σε βάρος των πολιτών. Δεν θέλουμε ένα κράτος που θα τα κάνει όλα τέλεια, όπως ακούω όσους με βερεσέδια και κούφιες υποσχέσεις κοροϊδεύουν τους πάντες.
Όλοι εμείς υπήρξαμε και παραμένουμε αυστηροί τόσο με τον Καραμανλή των Συγκοινωνιών όσο και με κάθε άλλη από τις κυβερνητικές ευθύνες. Όπως υπήρξαμε πάντοτε αυστηροί με όσους, κατά καιρούς, δεν φρόντιζαν τον σιδηρόδρομο και, ταυτόχρονα, σκορπούσαν υποσχέσεις. Είναι πάμπολλοι εκείνοι που κρύβονται σήμερα μέσα στις τάξεις των αντιπολιτεύσεων, οι οποίοι έχουν κατά κανόνα έμμεσες και συχνά πολύ άμεσες ευθύνες για τα επί δεκαετίες χάλια του ΟΣΕ και των παραρτημάτων του.
Εν προκειμένω όμως δεν πρόκειται να δικάσουμε το Σύστημα. Αλλά όσες συγκεκριμένες πράξεις και πραγματικές παραλείψεις έχουν καταγραφεί, οι οποίες να έχουν άμεση και όχι έμμεση ή θεωρητική συνάφεια με τις συνθήκες του δυστυχήματος. Και από αυτές μόνον όσες συνδέονται με πραγματικούς ανθρώπους και αντικειμενικά διαπιστωμένες ενέργειές τους.
(Δείτε τα σχετικά με το πολύνεκρο δυστύχημα του Acropolis Express το 1972 στο Δοξαρά, μετά το οποίο υιοθετήθηκε η χρήση συσκευών και συστήματος VHF στη συνεννόηση των σταθμαρχών.)
Τα υπόλοιπα, πολλά από τα οποία γεμίζουν ανακρίβειες το κεφάλι των καλόπιστων πολιτών, είναι bons pour l’Orient, ανατολίτικα ψέμματα δηλαδή, που δεν μπορούν να σταθούν σε κανένα κανονικό και όχι μικροκομματικό βουλευτικό «δικαστήριο».
Ας τα φέρουμε όλα κοντά το ένα στο άλλο. Η αντιπολίτευση θέλει να πλήξει εδώ και τώρα τον Μητσοτάκη και να σύρει για πάντα στον βούρκο τους Καραμανλήδες.
Με τούτα κατά νου, η μόνη οδός είναι να παραπεμφθεί η όλη υπόθεση, όπως την έστειλε ο επιμελής ανακριτής των Τεμπών, απευθείας και χωρίς φιοριτούρες στα Δικαστήρια.
Η δουλειά της Δικαιοσύνης είναι ήδη πολύ δύσκολη. Θα ήταν ασύγγνωστο λάθος για τη Βουλή να κάνει δυσκολότερη τη διεξαγωγή της πολυαναμενόμενης δίκης. Κανείς από όλους τους διαπρύσιους δημοσιολογούντες των ημερών δεν θα ήθελε και ευτυχώς δεν θα βρεθεί στη θέση των δικαστών που τελικά θα κληθούν να εξετάσουν και να μοιράσουν ευθύνες και ποινές. Δυστυχώς, αλλά τη δύσκολη αυτή εργασία της τιμωρίας για τα εγκληματικά λάθη και τις παραλείψεις, που αποκάλυψε το μεγάλο δυστύχημα, καλύτερα να την αφήσουμε όλα, από τώρα, αμέσως και για όσο χρειαστεί, στα χέρια της Δικαιοσύνης.
