Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα —και θλιβερά συνάμα— μέτωπα του υβριδικού πολέμου που ασκείται εναντίον της Ελλάδας είναι αυτό της προπαγάνδας «ήττας».
Οποιαδήποτε τουρκική πρωτοβουλία παρουσιάζεται από ορισμένους ως θρίαμβος της Άγκυρας, ενώ κάθε ελληνική κίνηση βαφτίζεται ως ραγιαδισμός και υποταγή. Και το πιο ωραίο; Στην ορχήστρα αυτή συμμετέχουν πρόθυμα και πρώην πρωθυπουργοί – ακόμη και από το στρατόπεδο που σήμερα κυβερνά.
Άνθρωποι που επί των ημερών τους δεν έλυσαν ούτε το πρόβλημα του διορισμού του θυρωρού της Ρηγίλλης, εμφανίζονται σήμερα ως κριτές της εξωτερικής πολιτικής και υπερασπιστές των «εθνικών συμφερόντων». Μηδενικό έργο, μηδενικό αποτέλεσμα, αλλά μέγιστη αυτοπεποίθηση. Η γνωστή ελληνική συνταγή: πολιτικός μακιαβελισμός με δόσεις ηθικής αχρειότητας, φθόνου και υποκρισίας.
Γιατί το κάνουν; Μα γιατί μυρίστηκαν αίμα δεξιά της κυβέρνησης. Βλέπουν τη δυσαρέσκεια να συσσωρεύεται και θέλουν να καβαλήσουν το κύμα.
Μόνο που το κύμα αυτό δεν είναι αυθόρμητο. Είναι προϊόν ενός «εργαστηρίου αντισυστημικής ομίχλης», που τροφοδοτείται από κοινωνικά δίκτυα, λογαριασμούς-φαντάσματα και υβριδικές «χορηγίες» από ξένα γεωπολιτικά κέντρα και ντόπια επιχειρηματικά συμφέροντα.
Τα γεγονότα
Τα γεγονότα της Νέας Υόρκης ήταν αποκαλυπτικά. Η παρουσία του Ερντογάν εκεί προβλήθηκε από μεγάλο μέρος των ελληνικών ΜΜΕ με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που την πρόβαλε ο φιλοκυβερνητικός τύπος της Τουρκίας: «Επέλαση του Σουλτάνου», «συντριβή της Αθήνας» και λοιπά πανηγυρικά.
Στην πραγματικότητα, όπως αναλύσαμε και στο άρθρο «Το Τουρκικό ναυάγιο που ξεκίνησε σαν θρίαμβος», ο Σουλτάνος πήγε για μαλλί και βγήκε… κουρεμένος γουλί.
Πήγε, λοιπόν, ο Ερντογάν στην Ουάσινγκτον διαφημίζοντας ότι θα πάρει F-35, F-16 και άρση εμπάργκο, και γύρισε με την ουρά στα σκέλια. Οι απαιτήσεις του Τραμπ (ναι, του ίδιου Τραμπ που τον είχε κάποτε «φίλο») ήταν καταστροφικές: πλήρης υποταγή της Τουρκίας, αποκοπή από τους φθηνούς ρωσικούς υδρογονάνθρακες, παύση εμπορίου με την Κίνα και… φιλοξενία των Παλαιστινίων εκδιωγμένων. Δηλαδή, «δώσε τα πάντα και ευχαρίστησε κιόλας».
Το καλύτερο στιγμιότυπο, όμως, ήρθε από τουρκικό μικρόφωνο. Ο δημοσιογράφος Χουσεΐν Γκιουνάι, νομίζοντας πως η κάμερα ήταν κλειστή, αποτύπωσε τη σύνοψη του ταξιδιού με την ακρίβεια ιατρικού πορίσματος:
«Ωραία… αλλά δεν πήραμε τίποτα. Πήραμε τον π@@. Δεν πήραμε τίποτα. Μίλησαν για τα CAATSA, τα F-35, αλλά έθεσαν όρους που δεν μπορούμε να τηρήσουμε».
Αυτά από μέσα. Γιατί απέξω, τα ίδια ΜΜΕ που μας πουλάνε την «παντοδυναμία» του Σουλτάνου, αναπαράγουν τον τουρκικό θρήνο σαν ύμνο.
Στο μεταξύ, το υποτιθέμενο «μαχητικό 5ης γενιάς» της Τουρκίας παραμένει… μακέτα και PowerPoint. Οι δε ευρωπαϊκές φιλοδοξίες της Άγκυρας να μπει στο αμυντικό πρόγραμμα SAFE σκοντάφτουν πάνω στην ελληνική απαίτηση για άρση του Casus Belli – πράγμα που κάνει τους Ευρωπαίους να κοιτάζουν αλλού κάθε φορά που η Τουρκία χτυπάει την πόρτα.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, Ελλάδα και Αίγυπτος ξεκινούν υποθαλάσσιες έρευνες νοτίως της Κρήτης, σε περιοχές που περιλαμβάνονται στο τουρκολιβυκό μνημόνιο. Ο Ερντογάν δεν έχει πια άλλη επιλογή από το να στείλει το Πίρι Ρέις να ψάχνει… κοπάδια ψαριών στο Ανατολικό Αιγαίο, για να δείξει ότι κάτι «κάνει».
Το ναυάγιο της συνάντησης Ερντογάν-Τραμπ έστειλε κουβά στην Ελλάδα όλους εκείνους που για εβδομάδες έκαναν τον Τούρκο «θείο από το χωριό» και μας εξηγούσαν πόσο πανίσχυρος είναι. Ο Σουλτάνος γύρισε με άδεια χέρια — κι αυτοί με άδεια επιχειρήματα.
📬🖊️ Επιστολές αναγνωστών
Ξυλόλιο
Αγαπητέ κ. Στούπα,
Ενστερνίζομαι τις απόψεις σας, την κοινή λογική (που τόσο σπάνια είναι στις μέρες μας) και μαθαίνω από εσάς σχετικά με οικονομικά θέματα μιας και η παγκόσμια οικονομία είναι το χόμπι μου. Θέλω να αναφερθώ στο επίκαιρο θέμα του ξυλολίου (λαθραίο, απόκρυψη, συμφέροντα, δολοφονία, εσχάτη προδοσία κλπ.). Αν υπήρχε αλλά ήταν νόμιμο (εισαγωγέας, τελωνείο, ΦΠΑ….) τι διαφορά θα είχε επί της ουσίας στο δυστύχημα; Τότε η δήθεν καταστροφή θα ήταν αποδεκτή;
Με τιμή
Λάζαρος Ξενοδοχίδης
2) Διαμελισμός της Τουρκίας
Κύριε Στούπα,
Μετά την πτώση την Ερντογάν και αν στη θέση του βρεθεί φίλο δυτικός ηγέτης και πράξει τις επιθυμίες της Αμερικής και του σημερινού της προέδρου Τραμπ, πόσο πιθανόν είναι να υπάρξει μια σύγκρουση Ρωσίας - Τουρκίας και διαμελισμός της τελευταίας; Σε αυτή τη περίπτωση ποια θα είναι η θέση του Ισραήλ και αν πιστεύετε ότι θα δούμε κουρδικό κράτος;
Με τιμή
Φ.Τ.Γ
Απάντηση: Προς το παρόν αυτά είναι σενάρια φαντασίας.
