Η παρουσία των εγχωρίων θαυμαστών της Ρωσίας και του προέδρου Βλαδιμήρου Πούτιν, γίνεται όλο και πιο αισθητή. Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία λειτούργησε ως πλυντήριο· ξέπλυνε τις απορίες και άφησε γυμνή μια όχι και τόσο μικρή ομάδα συμπολιτών μας, από τη Βουλή μέχρι τα καφενεία και - κυρίως - στα κοινωνικά δίκτυα, όπου το φιλορωσικό συνονθύλευμα ξημεροβραδιάζεται.
Πέρα από τον υβριδικό πόλεμο που χρηματοδοτούν οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες, με επιχείρηση διάβρωσης της κοινής γνώμης, έχουμε και εκείνους που διαχρονικά επιμένουν ότι η Ελλάδα πρέπει να «στρίψει» από τη Δύση και να κοιτάξει προς την Ανατολή. Προφανώς, το GPS του πατριωτισμού τους έχει κολλήσει στη Μόσχα.
Ποιοι είναι λοιπόν οι οπαδοί του «ρωσικού κόμματος»; Τι τους ενώνει και - κυρίως - τι τους χωρίζει από την κοινή λογική που επικράτησε μετά την επανάσταση του ‘21;
Οι πρόσφατες αποκαλύψεις από το βιβλίο του κ. Τσίπρα για τα «συντροφικά σαλιαρίσματα» Λαφαζάνη και Βαλαβάνη με Μεντβέντεφ, Πούτιν και τους ολιγάρχες της ρωσικής κλεπτοκρατίας δεν προκάλεσαν καμία έκπληξη. Ήταν απλώς η υπενθύμιση ενός παλιού, γνώριμου έργου.
Το ΚΚΕ και οι αριστερίστικες σέχτες είναι βαθιά ποτισμένα με ρωσολαγνεία. Δεν είναι μυστικό: Tο κόμμα γεννήθηκε ως παράρτημα του ΚΚΣΕ. Για δεκαετίες, στο όνομα του «προλεταριακού διεθνισμού», τα συμφέροντα της Μόσχας έμπαιναν πριν από τα συμφέροντα της Ελλάδας. Όταν η Μόσχα είπε Μακεδονικό κράτος που θα περιλαμβάνει τη μισή Ελλάδα, το ΚΚ έσπευσε να την παραχωρήσει. Αυτό που ένας φυσιολογικός πατριώτης θα έλεγε «προδοσία», εκείνοι το βάφτιζαν «καθήκον». Άβυσσος…
Κι όταν μετά το ’91 έφυγε το κομμουνιστικό περιτύλιγμα, έμεινε το αντανακλαστικό. Όπως τα σκυλάκια του Παβλόφ: ακούνε καμπάνα από Μόσχα, αρχίζουν να τρέχουν τα σάλια. Τόσο απλά.
Στον αντίποδα, η άκρα δεξιά: Χρυσαυγίτες, ορθόδοξοι ταλιμπάν και παντός τύπου ψεκασμένοι που ονειρεύονται ότι η Ρωσία είναι ο «φυσικός σύμμαχος του ορθόδοξου γένους». Θρέφονται από μύθους της Τουρκοκρατίας για το «ξανθό γένος» που θα μας λυτρώσει και αγνοούν ότι η ρωσική αυτοκρατορία επί αιώνες άναβε εξεγέρσεις στα Βαλκάνια μόνο και μόνο για να τις αφήσει να πνιγούν στο αίμα, ως αντιπερισπασμό στους σουλτάνους.
Υπάρχει και η τρίτη κατηγορία: όσοι νοσταλγούν οποιαδήποτε μορφή ολοκληρωτισμού. Θεωρούν τη δημοκρατία μπελά, τις δυτικές κοινωνίες διεφθαρμένες και τον πολίτη επικίνδυνα… ελεύθερο. Καθώς η ελευθερία απαιτεί ευθύνη, και η ευθύνη είναι βαριά, προτιμούν έναν «ηγέτη» να αποφασίζει για εκείνους. Και ο Πούτιν, με το παγωμένο βλέμμα και τον αυταρχισμό του, τους ταιριάζει γάντι.
Έτσι συγκροτείται το εγχώριο ρωσόφιλο μωσαϊκό: αριστεροί διεθνιστές που λατρεύουν την ΕΣΣΔ ακόμα κι αν δεν υπάρχει, δεξιοί μυθομανείς που περιμένουν το «ξανθό γένος» να τους σώσει, και ολοκληρωτικοί πάσης φύσεως που δεν αντέχουν τη Δημοκρατία. Ένα πολύχρωμο πλήθος που συμφωνεί μόνο σε ένα: ότι η Μόσχα έχει πάντοτε δίκιο. Για όλα.
Το συνονθύλευμα αυτό από μόνο είναι γραφικό και ακίνδυνο όταν όμως σε περιόδους κρίσεων που πληθαίνουν οι αμφισβητίες του συστήματος, χειραγωγείται από δίκτυα υβριδικού πολέμου για να αποσταθεροποιηθεί το σύστημα, γίνεται επικίνδυνο.
