Μετά από μερικά χρόνια στη δεύτερη θέση, ο «Κανένας» επανέρχεται στην πρωτοκαθεδρία των ελληνικών δημοσκοπήσεων στην ερώτηση για τον καταλληλότερο πρωθυπουργό. Η πιθανή επάνοδος του κ. Τσίπρα μειώνει τη διαφορά του τρίτου από το δεύτερο, αλλά η παρουσία του ξανά στην κεντρική πολιτική σκηνή μπορεί να διεγείρει τα αντανακλαστικά του «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μετώπου και να επανασυσπειρώσει απώλειες του κ. Μητσοτάκη.
Το «τραμπικό» ωστικό κύμα, μετά την επάνοδο του Ντόναλντ Τραμπ, δεν φαίνεται να δημιουργεί ανατροπές ούτε στην Ευρώπη ούτε στην Ελλάδα. Κανείς από τους εγχώριους διεκδικητές του «τραμπικού χρίσματος» (Βελόπουλος, Λατινοπούλου, Σαμαράς, Καμένος) δεν δείχνει να αποκτά ούριο άνεμο.
Η επιστροφή Τσίπρα με κεντροαριστερό μανδύα μπορεί να συσπειρώσει ό,τι έχει απομείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ και λίγους από τη «Νέα Αριστερά» ή το κόμμα Κασσελάκη, δύσκολα όμως θα αγγίξει το ποσοστό με το οποίο έχασε τις τελευταίες εκλογές. Το κοινό που κάποτε έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ το 35% της δεκαετίας της χρεοκοπίας περιελάμβανε δύο μεγάλες τάσεις: τη συστημική και την αντισυστημική αριστερά.
Σήμερα, η αντισυστημική αριστερά έχει περισσότερα κοινά με την αντισυστημική δεξιά παρά με τη συστημική αριστερά. Το ίδιο ισχύει και για τον αντίστοιχο «συστημικό» χώρο, που παραμένει προσανατολισμένος στις αξίες των δυτικών δημοκρατιών: εκλογές, ανεξάρτητες αρχές, ατομικά δικαιώματα, ελευθεροτυπία, σεβασμός στην ιδιοκτησία.
Οι αντισυστημικές δυνάμεις, αντίθετα, γοητεύονται από την ψευδαίσθηση ισχύος αυταρχικών καθεστώτων – είτε με «κόκκινο» πρόσημο (Κίνα, Βόρεια Κορέα) είτε με «μαύρο» (Ρωσία, ισλαμικές δικτατορίες). Η επάνοδος του κ. Τσίπρα δύσκολα θα ξανακερδίσει αυτές τις δυνάμεις, καθώς τον θεωρούν ότι τις «πούλησε» με τη στροφή του 2015. Πιθανότερο είναι να δεχθεί σφοδρότερες επιθέσεις από Κωνσταντοπούλου, Βαρουφάκη και τις μεταλλάξεις των ΑΝΕΛ, παρά από τον κ. Μητσοτάκη ή τον κ. Ανδρουλάκη.
Χωρίς συγκολλητική ουσία, η επιστροφή του μοιάζει συγκυριακή. Από την άλλη, οι μετρήσιμες επιτυχίες της κυβέρνησης σε οικονομία, εθνικά θέματα και παιδεία δύσκολα ανατρέπουν την κόπωση που δημιουργεί η παρατεταμένη θέαση των ίδιων προσώπων στην εξουσία. Στις φυγόκεντρες δυνάμεις συμβάλλουν και τα «παράπονα» όσων δεν αξιοποιήθηκαν κοντά στην «κουτάλα» του κρατικού προϋπολογισμού ή όσων επιχειρηματικών συμφερόντων δεν έλαβαν όσα διεκδικούσαν από το Ταμείο Ανάκαμψης.
Η κυβερνητική φορά θα μπορούσε να αναστραφεί μόνο από ένα σοκ διεθνούς οικονομικής κρίσης ή από την εξάπλωση γεωπολιτικών εντάσεων που θα επηρεάσουν εφοδιαστικές αλυσίδες και καθημερινότητα των πολιτών. Και τα δύο σενάρια δεν πρέπει να αποκλείονται στο άμεσο μέλλον.
Υ.Γ.: Οι 10 Μικροί Νέγροι* (αγγλικός τίτλος: And Then There Were None) είναι το πιο πολυδιαβασμένο έργο της Αγκάθα Κρίστι και θεωρείται το αριστούργημά της στην αστυνομική λογοτεχνία.
Υπόθεση:
Δέκα άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι προσκαλούνται, με διαφορετική αφορμή ο καθένας, σε ένα απομονωμένο νησί (Νησί του Νέγρου). Ο «οικοδεσπότης» τους δεν εμφανίζεται ποτέ.
Την πρώτη βραδιά, μια φωνή μέσω γραμμοφώνου τους κατηγορεί όλους για εγκλήματα που διέπραξαν στο παρελθόν και έμειναν ατιμώρητα.
Στο τραπέζι υπάρχει μια παιδική μπαλάντα για «Δέκα μικρούς νέγρους», όπου σε κάθε στροφή ένας πεθαίνει. Σταδιακά, οι φιλοξενούμενοι αρχίζουν να δολοφονούνται ένας-ένας με τρόπο που αντιστοιχεί στους στίχους του τραγουδιού.
Η ατμόσφαιρα γίνεται ασφυκτική: ο δολοφόνος είναι σίγουρα ανάμεσά τους, καθώς στο νησί δεν υπάρχει διαφυγή.
Στο τέλος, όλοι πεθαίνουν, και μόνο σε μια επιστολή-εξομολόγηση αποκαλύπτεται ότι ο δράστης ήταν ο δικαστής Ουόργκρεϊβ, που ήθελε να αποδώσει «ποιητική δικαιοσύνη» σε όσους ξέφυγαν από τον νόμο.
📬🖊️ Επιστολές αναγνωστών
Το δεν αγγίζει η κυβέρνηση. Έξι λόγοι απογοήτευσης
Κύριε Στούπα, καλησπέρα σας
Διαβάζω ανελλιπώς την αρθρογραφία σας και η «Επερχόμενη αταξία» είναι το βιβλίο στο οποίο εντρύφησα τον περισσότερο καιρό τελευταία. Μπορώ επίσης να πω ότι οι απόψεις σας με βρίσκουν σύμφωνο σε μεγάλο ποσοστό. Ωστόσο σήμερα γράφω γιατί θέλω να αναφέρω πέντε αιτίες για τις οποίες η κυβέρνηση αυτή με απογοήτευσε και τα οποία αφορούν την καθημερινότητα.
1) Ο Νόμος για τα ζώα συντροφιάς που δεν προστατεύει την πλειοψηφία των πολιτών ούτε από την ηχορύπανση (επιτρέποντας σκυλιά στα μπαλκόνια να γαβγίζουν με άπειρα ντεσιμπέλ) ούτε σε σχέση με την ασφάλεια καθώς δεν επιτρέπει να περιφραγούν εκτάσεις έξω από πόλεις όπου θα μπορούσαν να μεταφερθούν τα σκυλιά αλλά υποχρεώνει τους δήμους να τα επαναφέρουν στο φυσικό τους περιβάλλον που είναι ποιο; Οι δρόμοι και οι πλατείες; Κι εκεί να δαγκώνουν ανεξέλεγκτα; Η Αθήνα μου λένε δεν έχει αδέσποτα. Είναι αλήθεια; Αν ναι, γιατί συμβαίνει αυτό;
2) Κανένας δεν μας λέει τι θα γίνει με τις χιλιάδες των παράτυπων μεταναστών που βρίσκονται στη χώρα και τους οποίους βλέπει κανείς να γυρνάνε έξω με κινητά τελευταίας τεχνολογίας χωρίς καμία πρόθεση να εργαστούν αλλά εισπράττοντας τα γνωστά επιδόματα, τη στιγμή που ο μέσος Έλληνας δουλεύει ντελιβεράς για 800 ευρώ. Τα τοπικά όμως συμφέροντα μια χαρά εξυπηρετούνται. Όσο για την Κρήτη δεν πήρε ούτε έναν από τις τελευταίες αφίξεις. Γιατί; Επειδή είναι η εκλογική Περιφέρεια του πρωθυπουργού;
3) Η πάλαι ποτέ Τροχαία είναι μια εξαφανισμένη υπηρεσία που σπάνια θα δει κανείς σε δρόμο ειδικά της επαρχίας. Η αστυνόμευση είναι ανύπαρκτη ειδικά το βράδυ. Πιο συχνά θα δεις αστυνομικούς σε καφετέριες ή κάτω από πλατάνια παρά οπουδήποτε αλλού. Η δεύτερη πιο μεγάλη αστυνομική δύναμη στην Ευρώπη μετά την Κύπρο πού βρίσκεται ακριβώς; Φυλάει μεγαλο-δημοσιογράφους; Πέρα από την αδιαφορία για αντιμετώπιση των καθημερινών βανδαλισμών σε μνημεία, κτίρια, σπίτια…
4) Η άρνηση τοποθέτησης καμερών στον δημόσιο χώρο για την ασφάλεια και την καταπολέμηση της παρανομίας. Αλλά και το παράλογο να περνάς με 200 χιλιόμετρα και σβηστά τα φώτα από σήραγγες της Εγνατίας και να μην υπάρχει περίπτωση να σου έρθει πρόστιμο, καθότι εκεί οι κάμερες είναι μόνο για… ντεκόρ.
5) Εξακολουθεί να ισχύει ο νόμος που επιτάσσει να έχεις την άδεια του εγκληματία για να χρησιμοποιήσεις ένα βίντεο που τράβηξες και το οποίο καταδεικνύει τις παράνομες πράξεις του.
6) Ακόμη περιμένω να δω την «Ελένη» στη δημόσια τηλεόραση έχοντας παρακολουθήσει ό,τι έχει γυριστεί από την «απέναντι» πλευρά.
Οπότε, κ. Στούπα, καλές και χρήσιμες οι διεθνείς αναλύσεις αλλά υπάρχει και μια καθημερινότητα την οποία η συγκεκριμένη κυβέρνηση δεν θέλει καθόλου να αγγίξει ώστε να βελτιώσει τη ζωή των πολλών.
Πάνος Τ.
2) Όχι άλλη κλάψα και μηδενισμός
Αξιότιμε κ. Στούπα,
Συμφωνώ στο ακέραιο με το τίτλο του άρθρου σας και επιπλέον να μπει στην εξίσωση πως η μισή δύναμη ενός κράτους-έθνους είναι το ηθικό.
Θα ήθελα όμως για μια ακόμη φορά να τονίσω μερικά πράγματα που όλα έχουν να κάνουν με την προβολή δύναμης και το πως κάθε φορά τονώνουμε το ηθικό μας.
Πρώτα πρώτα, από τα πιο πρόσφατα γεγονότα είναι η «μάχη» των ψαράδων στο Θρακικό Πέλαγος. Αναρωτιέμαι πως σε έναν καθαρά δικό μας χώρο, περικυκλωμένο από νήσους και ηπειρωτικές περιοχές με άπειρη στρατιωτική δύναμη αδυνατούμε να κάνουμε προβολή δυνάμεως και τον ρόλο του τοποτηρητή τον δίνουμε σε γριγρί και ψαρόβαρκες.
Κατά δεύτερον, θα αναφέρω την Λιβύη και τον συσχετισμό δυνάμεων. Σας έχω γράψει και παλιότερα πως εάν θες τα «σιδερικά» να είναι χρήσιμα, πρέπει και να ξέρουν όλοι πως γυαλίζουν και κυρίως πως όταν χρειαστεί (κι όχι αν) θα ρίξεις και να ρίξεις. Μιλάμε πως μας δούλεψε ένας τύπος που εάν οι δυνάμεις του βγουν στο Μαίναλο-με έναν μαγικό τρόπο- Κυριακή πρωί, οι κυνηγοί με τις καραμπίνες τους θα τον απωθήσουν πίσω στην Λιβυκή Τρίπολη. Οι εξοπλισμοί καλώς γίνονται και μακάρι να ήταν δυνατόν να εξοπλιστούμε περισσότερο και καλύτερα.
Τέλος, και σημαντικότερο νομίζω, είναι πως δεν μιλάς με αυτόν που σε αμφισβητεί. Λες στους άλλους, που θέλουν να τα λέτε, αναγκάστε τον να κάτσει στο τραπέζι και το λες παντού πως έκατσε εδώ μαζί μας με αυτούς τους όρους. Τι να τους κάνεις τους διεθνείς οργανισμούς, θεσμούς κλπ αν δεν τους χρησιμοποιείς;
Γιατί όλα στην τελική είναι θέμα ηθικού.
Με τιμή,
ΝΚ
Απάντηση: Τα γεγονότα με του ψαράδες νομίζω πως έγιναν σε διεθνή ύδατα. Κατά τα άλλα σημασία δεν έχει να κηρύξεις ένα πόλεμο αλλά να τον κερδίσεις... Η μεγαλύτερη επίδειξη ισχύος είναι η αυτοσυγκράτηση, όπως έλεγε κάποιος... Υπό αυτή την έννοια μια δύσκολη αναμέτρηση είναι καλό να γίνει με όρους που επιθυμείς ο ίδιος όχι με αυτούς που θα σου επιβάλλει ο αντίπαλος με προκλήσεις. Μην ακούτε του πατριδέμπορους, θυμάστε τα κατορθώματα της Χούντας στην Κύπρο...
