Της Άννας Παπαδομαρκάκη
Ένα καινούριο «δακτυλικό αποτύπωμα» που μας καθορίζει, ανακάλυψαν τώρα οι επιστήμονες.
Ο λόγος για τον τρόπο που χορεύουμε.
Καθώς όλοι σχεδόν ανταποκρινόμαστε στη μουσική με κάποια κίνηση, είτε μετράμε το ρυθμό με το πόδι, είτε με τον χορό, οι επιστήμονες αποφάσισαν να μελετήσουν τον τρόπο με τον οποίο η μουσική τους κινητοποιεί.
Από την έρευνα διαπιστώθηκε ότι ο τρόπος που κινούμαστε μετά μουσικής, δηλαδή ο χορός μας, είναι σχεδόν πάντα ο ίδιος, ανεξάρτητα από τον τύπο της μουσικής, και ένας υπολογιστής με εγκατεστημένη τεχνολογία αναγνώρισης της κίνησης, μπορεί να εντοπίσει τον χορευτή με εκπληκτική ακρίβεια.
Συγκεκριμένα, τα τελευταία χρόνια, οι ερευνητές του Κέντρου Διεπιστημονικής Μουσικής Έρευνας στο Πανεπιστήμιο Jyväskylä της Φινλανδίας χρησιμοποίησαν την τεχνολογία που χρησιμοποιείται στο Χόλυγουντ για να συλλαμβάνεται η κίνηση, για να διαπιστώσουν ότι οι χορευτικές κινήσεις λένε πολλά για τον καθένα από μας, όπως πόσο εξωστρεφείς ή νευρωτικοί είμαστε, σε τι διάθεση βρισκόμαστε την κάθε στιγμή ακόμη και πόση ενσυναίσθηση διαθέτουμε...
Στην πραγματικότητα όμως η ανακάλυψη αυτή τους εξέπληξε. "Δεν περιμέναμε αυτό το αποτέλεσμα, αφού η μελέτη αφορούσε κάτι εντελώς διαφορετικό", εξήγησε η Dr. Emily Carlson, πρώτη συγγραφέας της μελέτης. "Η αρχική μας ιδέα ήταν να δούμε αν θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τη μηχανική μάθηση για να προσδιορίσουμε το είδος της μουσικής επέλεγαν να χορέψουν οι συμμετέχοντες, με βάση τις κινήσεις τους".
Στους 73 συμμετέχοντες της μελέτης ζητήθηκε να χορέψουν σε οκτώ διαφορετικά είδη: Blues, Country, Dance / Electronica, Jazz, Metal, Pop, Reggae και Rap.
Η μόνη οδηγία που πήραν, ήταν να ακούσουν τη μουσική και να κινηθούν με όποιον τρόπο τους φαίνεται φυσικός.
"Πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό να μελετήσουμε τα φαινόμενα που συμβαίνουν στον πραγματικό κόσμο, γι 'αυτό και χρησιμοποιούμε ένα πραγματικό ερευνητικό παράδειγμα", δήλωσε ο καθηγητής Petri Toiviainen, επικεφαλής της μελέτης.
Οι ερευνητές ανέλυαν τις κινήσεις των συμμετεχόντων χρησιμοποιώντας τη μηχανική μάθηση, προσπαθώντας να διακρίνουν τα μουσικά είδη.
Δυστυχώς, ο αλγόριθμος του υπολογιστή τους ήταν σε θέση να προσδιορίσει το σωστό είδος μουσικής σε ποσοστό λιγότερο από το 30% των περιπτώσεων.
Παρόλα αυτά όμως, οι ερευνητές εξεπλάγησαν όταν ανακάλυψαν ότι ο υπολογιστής μπορούσε να προσδιορίσει σωστά ποιο από τα 73 άτομα χόρευε, στο 94% των περιπτώσεων.
Αφήνοντάς το στην τύχη (δηλαδή αφήνοντας τον υπολογιστή να μαντέψει απλώς, χωρίς συγκεκριμένες πληροφορίες), η αναμενόμενη ακρίβεια θα ήταν μικρότερη από 2%. "Φαίνεται ότι οι χορευτικές κινήσεις ενός ατόμου είναι ένα είδος δακτυλικού αποτυπώματος", λέει ο Δρ. Pasi Saari, επίσης συγγραφέας της μελέτης και αναλυτής δεδομένων. "Κάθε άτομο έχει μια "μοναδική υπογραφή" όταν κινείται, που παραμένει η ίδια ανεξάρτητα από το είδος της μουσικής που παίζει".
Ορισμένα είδη, ωστόσο, είχαν μεγαλύτερη επίδραση στις χορευτικές κινήσεις των ατόμων από ό,τι άλλες.
Ο υπολογιστής ήταν λιγότερο ακριβής στην ταυτοποίηση των ατόμων όταν χόρευαν με μουσική Metal. "Υπάρχει μια ισχυρή πολιτισμική σχέση ανάμεσα στο Metal και σε ορισμένα είδη κίνησης, όπως η κίνηση του κεφαλιού," λέει η Emily Carlson. "Είναι πιθανό ότι το Metal έκανε τους περισσότερους χορευτές να κινούνται με παρόμοιο τρόπο, κάνοντάς το πιο δύσκολο να τους ξεχωρίσεις".
Μπορεί αυτό να σημαίνει ότι στο λογισμικό αναγνώρισης προσώπων θα προστεθεί σύντομα και το λογισμικό αναγνώρισης χορού;
"Μας ενδιαφέρουν λιγότερο οι εφαρμογές παρακολούθησης από ό, τι τα αποτελέσματα αυτά μας λένε για την ανθρώπινη μουσικότητα", εξηγεί η Carlson.
"Έχουμε τώρα πολλά νέα ερωτήματα να θέσουμε, όπως το αν οι σταθερές κινήσεις μας παραμένουν οι ίδιες καθ 'όλη τη διάρκεια ζωής, αν μπορούμε να εντοπίσουμε διαφορές μεταξύ των πολιτισμών με βάση αυτές τις εξατομικευμένες κινήσεις και πόσο οι άνθρωποι μπορούν να αναγνωρίσουν τα άτομα από τις χορευτικές τους κινήσεις σε σύγκριση με τα κομπιούτερ.
Και καθώς οι περισσότερες έρευνες δημιουργούν περισσότερες ερωτήσεις από τις απαντήσεις και αυτή η μελέτη δεν αποτελεί εξαίρεση, καταλήγουν οι ερευνητές.
