Στις αρχές του 2025, ο πρόεδρος της Ουκρανίας, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ενεπλάκη σε μια σοβαρή διπλωματική αντιπαράθεση με τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Ντόναλντ Τραμπ και τον αντιπρόεδρο Τζέι Ντι Βανς στο Οβάλ Γραφείο.
Έκτοτε, οι σχέσεις μεταξύ Ουάσινγκτον και Κιέβου χαρακτηρίζονται από συνεχείς διακυμάνσεις, σε μια περίοδο όπου η πραγματική ισορροπία ισχύος φαίνεται να παραμένει στα χέρια της Ρωσίας και του Βλαντίμιρ Πούτιν, γράφει το Politico.
Η Ευρώπη αντέδρασε στο επεισόδιο εντείνοντας τη στήριξή της προς την Ουκρανία. Τον Μάρτιο, ο Βρετανός πρωθυπουργός, Κιρ Στάρμερ και ο Γάλλος πρόεδρος, Εμανουέλ Μακρόν ανακοίνωσαν τη δημιουργία ενός «συνασπισμού των προθύμων» με τη συμμετοχή 34 χωρών.
Αργότερα, ο Μακρόν γνωστοποίησε ότι 26 κράτη δεσμεύτηκαν να αναπτύξουν στρατεύματα στην Ουκρανία στο πλαίσιο μιας Πολυεθνικής Δύναμης, μετά από εκεχειρία ή ειρηνευτική συμφωνία. Ωστόσο, ακόμη και αυτές οι πρωτοβουλίες εξαρτώνται από την αμερικανική υλικοτεχνική υποστήριξη.
Παρά τις ευρωπαϊκές κινήσεις, το καθοριστικό στοιχείο παραμένουν οι αμερικανικές εγγυήσεις ασφαλείας, τις οποίες ο Ζελένσκι καλείται να εξασφαλίσει, ακόμη και με παραχωρήσεις. Όμως, όπως δείχνει η εμπειρία του Μνημονίου της Βουδαπέστης του 1994, οι εγγυήσεις αυτές μπορεί να αποδειχθούν εύθραυστες - και αυτό είναι κάτι που ο Πούτιν γνωρίζει καλά.
Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Ζελένσκι εμφανίζεται διατεθειμένος να εγκαταλείψει την προοπτική ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ με αντάλλαγμα ισχυρές εγγυήσεις από τις ΗΠΑ. Υπάρχουν μάλιστα σενάρια για παροχή πυραύλων cruise Tomahawk, που θα επέτρεπαν στο Κίεβο να πλήξει ρωσικούς στόχους μεγάλης σημασίας. Παρ’ όλα αυτά, τέτοιες κινήσεις ενδέχεται να επηρεάσουν, αλλά όχι να ανατρέψουν, τη στρατηγική του Ρώσου προέδρου.
Τέλος, είναι ένα απόφθεγμα του πολέμου ότι «ο εχθρός έχει δικαίωμα ψήφου». Έτσι, καθώς οι διμερείς σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας συνεχίζονται παράλληλα με τις ευρωπαϊκές και ουκρανικές διαπραγματεύσεις, η θέση του Πούτιν θα είναι σημαντική, είτε το θέλει κανείς είτε όχι.
Η Ρωσία επιθυμεί μια πολύ πιο εκτεταμένη συμφωνία με τις ΗΠΑ για την ευρωπαϊκή ασφάλεια - κάτι που απέδειξε ξεκάθαρα με το αρχικό ειρηνευτικό της σχέδιο των 28 σημείων. Και με τον Πούτιν να αρνείται να παραχωρήσει τις μαξιμαλιστικές του απαιτήσεις μέχρι σήμερα, παραμένει ασαφές τι θα αποδεχτεί η Ρωσία.
Τελικά, ανεξάρτητα από το πόσο ισχυρή πιστεύει ο Ζελένσκι ότι είναι η εγγύηση ασφάλειας της Αμερικής, η βιωσιμότητά της μπορεί να βασίζεται στην ερμηνεία του Πούτιν.
