Του Γιώργου Παυλόπουλου
Ό,τι και να λέμε ή να γράφουμε οι δημοσιογράφοι τούτες τις άγιες ημέρες, μην το παίρνετε απολύτως τοις μετρητοίς. Προτιμήστε το επί πιστώσει – και μάλιστα, με δικαίωμα επιστροφής. Με άλλα λόγια, αφήστε να δείτε και να δούμε πώς θα πάνε τα πράγματα και τι θα συμβεί και μετά κρίνετε εάν πρέπει να μας αποδώσετε τα εύσημα ή να μας στολίσετε με διάφορα... κοσμητικά επίθετα και να μας στείλετε στον αγύριστο!
Βλέπετε, είναι σύνηθες αυτή την περίοδο, λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου, να σας γεμίζουμε από τη μία με «ανασκοπήσεις» γι' αυτά που έγιναν και, από την άλλη, με «προβλέψεις» για όσα θα φέρει το νέο έτος που ξημέρωσε πριν μερικές ώρες. Κι αν οι πρώτες είναι κάτι σαν τυφλοσούρτης και το μόνο που συνήθως διαφέρει είναι η οπτική με την οποία παρουσιάζει κανείς τα γεγονότα, οι δεύτερες είναι σε μεγάλο βαθμό αυθαίρετες και εξ' ορισμού έωλες.
Ακόμη κι έτσι, πάντως, δώστε μια ευκαιρία στο ανάγνωσμα. Διότι – που να ξέρει κανείς από τώρα; – μπορεί και να πετύχει διανα σε κάποιους συνδυασμούς ή να ψυχανεμιστεί εξελίξεις οι οποίες, κατά τα άλλα, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως εκπλήξεις.
Από τον Τραμπ στον Σαλβίνι
Αυτό που ξέρουμε, για παράδειγμα, τούτη τη στιγμή είναι ότι στις 3 Νοεμβρίου του σωτηρίου έτους 2020 θα διεξαχθούν οι εκλογές για την ανάδειξη του 46ου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. Είναι, μάλιστα, εντυπωσιακό το γεγονός ότι ενώ πριν από ακριβώς τέσσερα χρόνια ελάχιστοι πίστευαν ότι ο Ντόναλντ Τραμπ θα ήταν αυτός που θα διάβαινε το κατώφλι του Λευκού Οίκου, σήμερα πολλοί, πιθανώς και η πλειοψηφία, τολμούν να τον χαρακτηρίσουν φαβορί.
Μια και μιλάμε για εκπλήξεις, όμως, υπάρχει κανείς που να παίρνει όρκο σήμερα ότι δεν πρόκειται στο τέλος του χρόνου να δούμε μία γυναίκα να κάθεται πίσω από το Οβάλ Γραφείο; Και μάλιστα, μία γυναίκα με... ακροαριστερές για τα δεδομένα των Αμερικανών θέσεις;
Την ίδια στιγμή, δικαιούμαστε να υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή μέσα στους επόμενους 12 μήνες οι γείτονές μας Ιταλοί θα οδηγηθούν στις κάλπες.
Πιθανώς και αρκετά νωρίς, εάν τα δύο κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού συντριβούν από τον Σαλβίνι – όπως προβλέπουν οι δημοσκοπήσεις – στις περιφερειακές εκλογές που θα διεξαχθούν τον Ιανουάριο στην Εμίλια Ρομάνα.
Τι θα συμβεί, όμως, στην περίπτωση που οι «Σαρδέλες» γίνουν τόσο πολλές και επιθετικές που καταφέρουν να... πνίξουν τον ηγέτη της Λίγκας του Βορρά, μην αφήνοντάς τον για μια ακόμη φορά να πιει νερό από την πηγή της κυβερνητικής εξουσίας; Δύσκολο ναι – αλλά μην το αποκλείετε...
Ρεαλισμός και επιστημονική φαντασία
Αυτό που μπορείτε εκ των προτέρων, πάντως, να αποκλείσετε είναι το ενδεχόμενο η Κίνα να αλλάξει ηγέτη ή να εκχωρήσει στο Χονγκ Κονγκ την ανεξαρτησία του. Βεβαίως, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο ο Σι Τζινπίνγκ να προσβληθεί από κάποια σοβαρή ασθένεια ή να εισβάλλουν οι Αμερικανοί μαζί με τους συμμάχους τους και να ελευθερώσουν την πόλη – αλλά τέτοιου είδους σενάρια μάλλον είναι πιο τολμηρά και από τον... Πόλεμο των Άστρων!
Κάτι ανάλογο ισχύει, προφανώς, στις περιπτώσεις του Βλαντιμίρ Πούτιν και του Ταγίπ Ερντογάν. Εκτός και αν γνωρίζετε κάποιο «τσάρο» ή «σουλτάνο» που να έχει παραδώσει τον θρόνο του οικειοθελώς, χωρίς να έχει προηγηθεί μια μεγάλη καταστροφή ή ένας τρομακτικός πόλεμος...
Αντιθέτως, κανείς δεν μπορεί να παραπέμψει στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας μια «έκρηξη» στο Ιράν. Εξάλλου, είναι κοινό μυστικό ότι οι «Αγιατολάδες» και το καθεστώς τους έχουν προγραφεί σε διάφορες πρωτεύουσες – ενώ και οι ίδιοι, εσχάτως, ξύνονται ολοένα περισσότερο στην... γκλίτσα του τσομπάνη.
Για να επιστρέψουμε στον γείτονά μας, πάντως, είναι βέβαιο ότι έχει καταστρώσει (και) για τη νέα χρονιά τα πλάνα του. Ήδη, εξάλλου, έχει μετατρέψει την Τουρκία σε μια δύναμη τριών ηπείρων, με ισχυρή πολιτική επιρροή και στρατιωτική παρουσία στη Μέση Ανατολή, τα Βαλκάνια, την Κύπρο, το Μαγκρέμπ (ίσως και αύριο να δοθεί από τη βουλή το πράσινο φως για αποστολή στρατού στη Λιβύη), την κεντρική Ασία. Τι πιο λογικό, λοιπόν, από το να σχεδιάζει ήδη τα επόμενα βήματά του;
Τι θα πουν οι λαοί;
Μην ξεχνιόμαστε, όμως. Διότι εκτός από τα σχέδια που κάνουν οι «πάνω», υπάρχουν και οι εκρήξεις των «κάτω» που καμιά φορά ανακατεύουν την τράπουλα και προκαλούν ανατροπές. Ποιος μπορεί να μας διαβεβαιώσει, για παράδειγμα, ότι ο Μακρόν δεν θα πέσει στην ενέδρα που του έχουν στήσει στην γαλλική «Κοιλάδα του Θανάτου» τα Κίτρινα Γιλέκα και οι απεργοί (κυρίως σιδηροδρομικοί).
Ποιοι, επίσης, μπορούν να αισθάνονται σίγουροι ότι οι πρόεδροι της Χιλής και της Κολομβίας, της Βενεζουέλας και του Εκουαδόρ θα βρίσκονται στη θέση τους στο τέλος του 2020 ή ότι ο Μοράλες δεν θα επιχειρήσει να επιστρέψει στην προεδρία της Βολιβίας;
Κρατήσαμε για το τέλος τα σίγουρα χαρτιά: Το μεταναστευτικό-προσφυγικό και την κλιματική αλλαγή. Εδώ δεν χρειάζεται να έχει κανείς ικανότητες μάντη για να προβλέψει τι θα συμβεί. Κι αυτό διότι ο πλανήτης και όλοι όσοι κατοικούμε πάνω του μπει για τα καλά σε μια νέα εποχή μαζικών ρευμάτων μετανάστευσης – κάποια από τα οποία, μάλιστα, θα προκαλούνται από τις καταστροφικές αλλαγές στο κλίμα και το φαινόμενο του θερμοκηπίου.
ΒΒΒ
