Του Γιάννη Μαντζίκου
Μια από τις υποθέσεις που έμειναν στην ιστορία και προκάλεσαν σοβαρό διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράν ήταν η εισβολή 300 και πλέον Ιρανών φοιτητών στην αμερικανική πρεσβεία στην Τεχεράνη στα τέλη του 1979.
Αυτή η ιστορία η οποια θεμελίωσε ουσιαστικά την εξουσία του Αγιατολάχ Χομεϊνί στο Ιράν ήρθε στις μνήμες των αξιωματούχων της Ουάσινγκτον μετά την προσφατη πολιορκία της Αμερικανικής πρεσβείας στη Βαγδάτη.
Ο πρώην συμβουλος εθνικής ασφάλειας του Λευκού Οίκου Τζον Μπόλτον έγραψε στο Twitter "Αυτή η επίθεση είναι από το εγχειρίδιο του Ιράν του 1979. Δεν είναι σημάδι αντιαμερικανισμου των Ιρακινων αλλά επίδειξη δυνάμης του Ιράν στις παραστρατιωτικές οργανώσεις του Ιράκ".
Οι διαδηλώσεις που ξεκίνησαν μετά τις αεροπορικές επιδρομές σε θέσεις της Καταεμπ Χεζμπολάχ και κατέληξαν σε πολιορκια της Αμερικανικής πρεσβείας στη Βαγδάτη ήταν αποκλειστικά από μέλη σιιτικων πολιτοφυλακων όπως αναφέρει το έγκυρο Long War Journal. Η ίδια πηγή σημειώνει ότι ανάμεσα στους διαδηλωτές ήταν ο Καις Καζαλι αρχηγός μιας σιιτικης οργάνωσης που δολοφόνησε πέντε Αμερικανούς στρατιώτες το 2007.
Παρά τους ιστορικούς παραλληλισμούς της σημερινής εποχής με το 1979, οι δυο περιπτώσεις δεν μοιάζουν. Η πολιορκία του 1979 ήταν το επιστέγασμα του αντιαμερικανισμου που προέκυπτε από την μακροχρόνια υποστήριξη της Ουάσινγκτον στον αντιδημοφιλη Σάχη του Ιράν και την ανατροπή του πρωθυπουργού Μοσαντεκ το 1953. Αντίθετα, η πολιορκία της πρεσβείας στη Βαγδάτη είναι απότοκος του αντιαμερικανισμου όπως αυτός εκδηλώνεται από εξτρεμιστικές σιιτικες οργανώσεις που πρόσκεινται στο Ιράν. Εξάλλου οι διαδηλώσεις που έλαβαν χώρα στο Ιράκ από τις αρχές Οκτωβρίου και είχαν αποτέλεσμα 500 άτομα να χάσουν την ζωή τους προεκυψαν κυρίως από την αυξανόμενη επέμβαση του Ιράν στα εσωτερικά της χώρας, ύστερα από την απόλυση ενός δημοφιλούς αξιωματούχου του Αμπντούλ Γουαχαμπ Αλ Σααντι αναπληρωτή διευθυντή της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας.
Το Center of Strategic International Studies σε έρευνα του 2016 τόνιζε εξάλλου ότι ο λεγόμενος αντιαμερικανισμος στο Ιράκ ήταν στο 35%.
Τα παραπάνω σημαίνουν ότι οι διαδηλώσεις στο Ιράκ δεν μπορούν να ερμηνεύτουν μόνο από μια σκοπιά και ως επί το πλείστον προκύπτουν ως μια πολυπαραγοντική εξίσωση, όπως άλλωστε συμβαίνει σε χώρες με ανάλογο κοινωνικοπολιτικό και θρησκευτικό πλαίσιο.
