Στην τηλεοπτική μου εκπομπή την Κυριακή στο Action-24, κουβεντιάζοντας για την προοπτική δημιουργίας κόμματος από την κυρία Καρυστιανού, συζήτηση που προέκυψε από τις δηλώσεις της, είπα κατ’ ουσίαν τα ακόλουθα: Όσο η κ. Καρυστιανού μιλά για τα Τέμπη ως μητέρα που έχασε παιδί, κανένας δεν μπορεί να της πει τίποτα. Αν όμως αποφασίσει να φτιάξει κόμμα και να κατέβει σε εκλογές, αντισυστημικό μάλιστα, τότε θα υποστεί και τη δημόσια κριτική. Δεν θα μπορεί να μιλά μόνο για τα Τέμπη και την Δικαιοσύνη, θα πρέπει να μας πει και άλλα πράγματα. Τι μπορεί να κάνει για την ακρίβεια και για τις τιμές, ας πούμε.
Αυτό είπα. Διαφωνεί κανείς με την ουσία της άποψής μου; Είδε κανείς σ’ αυτά τα λόγια «χυδαία επίθεση Καμπουράκη στην Καρυστιανού», όπως έγραψαν δεκάδες ιστοσελίδες και καλοί συνάδελφοι; Καλά, τον εσμό των social media που βρίζει από κάτω, τον αφήνω. Έτσι κι αλλιώς δεν τα διαβάζω ποτέ, τσάμπα τα γράφουν αν απευθύνονται σε μένα. Το πράγμα στην ουσία του είναι απλό. Αν η κ. Καρυστιανού αποφασίσει να φτιάξει κόμμα, θέλει δεν θέλει θα απαντήσει και σ’ αυτά και θα κριθεί εκ των απαντήσεών της.
Εκτός αν τα μισά κόμματα που υπάρχουν στη χώρα είναι υποχρεωμένα να έχουν θέσεις για όλα τα φλέγοντα ζητήματα της ζωής μας και να τρώνε κριτική επ’ αυτών, ενώ τα άλλα μισά δικαιούνται να κάνουν απλώς αντισυστημική κριτική, δίχως να νιώθουν κάποια υποχρέωση να προτείνουν λύσεις σε μεγάλα προβλήματα. Αυτά και τέλος, όσον αφορά την κ. Καρυστιανού και τη «χυδαία επίθεση» που υποτίθεται ότι της έκανα.
Με την ευκαιρία, όμως, να γράψω και κάτι ακόμα. Μου είναι αδύνατο να καταλάβω γιατί δεν βρίσκουν έναν τρόπο να δώσουν σ’ αυτόν τον δύστυχο πατέρα το δικαίωμα εκταφής του παιδιού του. Διαβάζω νόμους, παρα-νόμους, διατάξεις, εισαγγελικές παραγγελίες, ερμηνείες και παρα-ερμηνείες, συσχετίσεις και χρονικές προθεσμίες που υφίστανται ή εξέπνευσαν, δίχως να μπορώ να βγάλω τελικά άκρη. Εγώ αδυνατώ, που (λόγω δουλειάς) θαρρώ ότι είμαι άνω του μέσου όρου ενημερωμένος επί των θεμάτων. Πόσο μάλλον ο μέσος πολίτης.
Είναι γελοίο και απαράδεκτο να ζητά ένας πατέρας τα απομεινάρια του παιδιού του και να του το αρνούνται. Δεν ξέρω αν ο άνθρωπος αυτός κάνει πολιτικό παιχνίδι, προσωπικά το υποπτεύομαι -βλέπω εξάλλου ότι γύρω του γίνεται πολιτικό τζέρτζελο- αλλά σε τελευταία ανάλυση δεν μ’ ενδιαφέρει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Να βρουν τρόπο να γίνει η εκταφή του παιδιού, τελεία και παύλα. Και ας αφήσουν τα «δεν παρεμβαίνουμε», αυτά είναι μπούρδες. Το γκουβέρνο, αν θέλει, βρίσκει πάντα τρόπο να παρέμβει νόμιμα. Είναι ηθικό ζήτημα, που ξεπερνά κάθε πολιτική πτυχή της υπόθεσης.
Θα πείτε «μα θα αναβληθεί επ’ αόριστον η δίκη». Ναι, αλλά και αυτό που γίνεται τώρα, εγκυμονεί κινδύνους που μπορεί να αποδειχθούν μεγαλύτεροι από μια καθυστέρηση της διαδικασίας για λίγους μήνες.
