Η εμμονή δεν είναι ιδέα, δεν είναι κατάσταση του νου, είναι σκιά. Ακολουθεί αδιαλείπτως τον άνθρωπο που κάποτε πίστεψε πως η Ιστορία του χρωστάει και – επειδή εκείνη δεν τον πλήρωσε όπως του άξιζε – αρχίζει να την καταχεριάζει. Είναι ο ήχος του καθρέφτη που δεν δείχνει πια το είδωλό του όπως το θυμάται. Είναι μια μνήμη που γίνεται φυλακή, ένα παρελθόν που απαιτεί να αυτοεπαναλαμβάνεται ως λούπα, ενώ ο κόσμος γύρω μας έχει αλλάξει δέρμα.
Ο Αντώνης Σαμαράς δεν μιλά πια για πολιτική, μιλά για την ανάκτηση μιας χαμένης αυθεντίας. Για την εποχή που ο ίδιος όριζε τι είναι «πατρίδα», τι «παράταξη» και ποιος δικαιούται να τα υπερασπίζεται. Στη συνέντευξή του στον ΑΝΤ1 δεν είδαμε έναν πρώην πρωθυπουργό. Είδαμε έναν συντριμμένο άνθρωπο με φωνή από το βάθος πηγαδιού, που προσπαθεί να πείσει πως η Ιστορία σταμάτησε εκεί που σταμάτησε κι εκείνος.
Ο λόγος του δεν έχει πια προσδοκία, έχει πίκρα. Και πίσω από κάθε του φράση ακούγεται ένας ψίθυρος: «γιατί όχι εγώ;» Η εμμονή είναι η άρνηση του παρόντος. Είναι να βλέπεις έναν Μητσοτάκη παντού – στην καρέκλα σου, στα χειροκροτήματα, στο φως της κάμερας– και να μη μπορείς να αντέξεις ότι εκείνος είναι τώρα το πρόσωπο κι εσύ η υποσημείωση.
Δεν υπάρχει πιο πικρή μοναξιά από την εξουσία που πέρασε, και δεν σε πήρε μαζί της. Ο Σαμαράς δεν αντιμάχεται τον Μητσοτάκη, αντιμάχεται το χρόνο, τη φθορά και την αμνησία που συνοδεύουν όσους κάποτε υπήρξαν σημαντικοί.
Η εμμονή έχει τη γεύση της παλιάς δόξας που ξίνισε. Ο πρώην ηγέτης γίνεται σχολιαστής του ίδιου του μύθου του, προσπαθώντας να πείσει ότι το παρόν που ζούμε δεν θα 'πρεπε να υφίσταται, καθώς αποτελεί απαράδεκτη εκτροπή από το ένδοξο παρελθόν του.
Μα η Ιστορία δεν έχει οίκτο. Την εμμονή την αντιμετωπίζει όπως ο γιατρός τον ασθενή. Με κατανόηση, αλλά και με ένα ελαφρύ μειδίαμα.
Και έτσι, κάθε δημόσια εμφάνισή του Αντώνη μοιάζει όλο και λιγότερο με πολιτική παρέμβαση και όλο περισσότερο με αποχαιρετισμό. Όχι προς τους άλλους, αλλά προς τον ίδιο του τον μύθο. Εκείνον που κάποτε νόμιζε πως θα μείνει αθάνατος, αλλά σήμερα χωρά σ’ έναν μονόλογο 40 λεπτών.
