Είμαι μάλλον δύσπιστος απέναντι στις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης και του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη ότι θα καταφέρουν να ελέγξουν τη βία στα πανεπιστήμια. Από την άλλη, τα ίδια πίστευα και για τη βία στα γήπεδα, όμως ομολογώ ότι εκεί η κυβέρνηση τα κατάφερε. Μέσα στα γήπεδα δεν δέρνονται πια, όπως ήταν συνηθισμένο παλιότερα. Θα πείτε ότι οι θύρες ζουν και βασιλεύουν ακόμα, αλλά τουλάχιστον την ώρα του αγώνα και πάνω στις κερκίδες, οι άνθρωποι δεν κινδυνεύουν πλέον. Μπορεί απ’ έξω να μην ξέρουν τι τους περιμένει, μέσα όμως ο στόχος επιτεύχθηκε. Οπότε, ίσως κάποια στιγμή να υπάρξει κάτι αντίστοιχο και στους πανεπιστημιακούς χώρους.
Ακούω επίσης την επιχειρηματολογία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη για την σημασία της σταδιακής εξάλειψης των καταλήψεων μέσα σε πανεπιστημιακούς χώρους και σε κτίρια του κέντρου της Αθήνας. Κι αυτό έχει ένα ουσιώδες νόημα, όχι ως αυτούσιο μέτρο αντιμετώπισης της βίας αλλά ως διαρκές κόψιμο πλοκαμιών τα οποία αντικειμενικά εξυπηρετούν και υποβοηθούν τέτοιες πρακτικές των αντιεξουσιαστών και των μπαχαλάκηδων.
Ούτε αυτό το είχα αξιολογήσει δεόντως, αλλά πράγματι, άλλο είναι να εμφανίζονται τα φασιστοειδή από την κατειλημμένη διπλανή αίθουσα του αμφιθεάτρου κι άλλο να κάνουν καταδρομικές επιχειρήσεις απ’ έξω. Θεωρητικώς τουλάχιστον, όταν έρχονται απ’ τον δρόμο και εισβάλλουν, κάτι μπορείς να κάνεις για να τους αντιμετωπίσεις. Όταν κοιμούνται και ζουν μέσα, μαζί με τον φοιτητικό πληθυσμό, το πράγμα δυσκολεύει κομμάτι.
Ξέρουμε επίσης, ότι υπάρχουν πανεπιστημιακοί χώροι όπου το πρόβλημα είναι μεγάλο και άλλοι που είναι εντελώς αλώβητοι από τέτοια φαινόμενα. Υπάρχουν περιφερειακά πανεπιστήμια στα οποία ουδέποτε εμφανίστηκαν μπαχαλάκηδες να τα κάνουν Γης Μαδιάμ. Υπάρχουν άλλα που η παρουσία τους είναι εμφανέστατη και ο φόβος ξεσπάσματος βιαιοτήτων διαρκής. Εξαρτάται από τις ιδιομορφίες κάθε πανεπιστημίου, την προϊστορία του αλλά και τους χώρους μέσα στους οποίους στεγάζεται.
Στην απέραντη Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου, ας πούμε, στην οποία υπάρχει και η τεράστια εστία, ο έλεγχος είναι εκ των πραγμάτων δυσκολότερος. Το ίδιο και στην Πανεπιστημιούπολη στα Ιλίσια. Αντιθέτως, στα σχετικά περιορισμένα κτιριακά συγκροτήματα της Ξάνθης, των Ιωαννίνων, της Χίου ή του Ηρακλείου δεν έχουμε τέτοια φαινόμενα. Στην Πάτρα πάλι, τα φρικιά κάνουν ό,τι θέλουν. Όσον αφορά τις πρυτανικές αρχές, συχνά-πυκνά τα βάζουμε με κάποιους φοβιτσιάρηδες ή αδιάφορους επικεφαλής τους, πλην το κάθε ίδρυμα κατατρύχεται από άλλα βάρη και έχει άλλους κανόνες.
Είναι θέμα και προϊστορίας (στο λεγόμενο αντιεξουσιαστικό κίνημα) αλλά και θετικής απόκρισης τέτοιων πρακτικών από τον φοιτητικό πληθυσμό. Σημαντικός είναι και ο περιβάλλων χώρος. Το Πολυτεχνείο και το Οικονομικό Πανεπιστήμιο που είναι δίπλα στα Εξάρχεια, αντικειμενικά βρίσκονται σε συνεχή όσμωση με τους απ έξω μπαχαλάκηδες.
Δεν αναφέρω όλα αυτά τα πολυπαραγοντικά για να αθωώσω την κυβέρνηση από τις ευθύνες της. Αλλά καμιά φορά, πριν αρχίσω την κριτική, κάνω μια προσπάθεια να μπω στα παπούτσια εκείνου που κριτικάρω. Να δω τα υπέρ και τα κατά, να σταθμίσω τις αντικειμενικές συνθήκες μέσα στις οποίες κινείται, να τον αντιμετωπίσω με μια κάποια αίσθηση Δικαιοσύνης και όχι σαν έναν μάγο που με το μαγικό του ραβδί θα ‘πρεπε να τα ‘χει λύσει όλα αμέσως. Κι ας έχει κάποιες φορές διαφημίσει ο ίδιος τον εαυτό του σαν τέτοιον.
