Ο κυνικός της πολιτικής θα πει ότι αδιαφορεί που -χρόνο με τον χρόνο- πολλαπλασιάζονται αυτοί που δεν μετέχουν διόλου στα κοινά και δεν ψηφίζουν καν. Έτσι κι αλλιώς, λέει, κάποια κυβέρνηση θα υπάρχει υποχρεωτικά στον τόπο, πάντα κάποιος θα πρωθυπουργεύει και θα παίρνει αποφάσεις για τη ζωή μας. Ευκταίο είναι αυτός να προκύπτει από ευρεία συμμετοχή, αλλά κι από λιγότερους να εκλέγεται, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Κάποιος θα 'ναι στο τιμόνι. Σημασία λοιπόν, σε τελευταία ανάλυση, δεν έχει ο βαθμός συμμετοχής των πολλών, αλλά η ορθότητα της επιλογής των λιγότερων που φθάνουν ως την κάλπη.
Τα γράφω αυτά, διότι στον ανήφορο των εβδομαδιαίων δημοσκοπήσεων, ολοένα και αυξάνεται το ποσοστό εκείνων που όλους τους απεχθάνονται, όλους τους κατηγορούν, όλους τους σιχαίνονται. Πολλαπλασιάζονται οι «δεν ξέρω-δεν απαντώ», οι γενικώς «αναποφάσιστοι», αυτοί που ούτε την κυβέρνηση θέλουν ούτε την αντιπολίτευση χωνεύουν, αυτοί που όλους τους θεωρούν ανίκανους, διεφθαρμένους και αναξιόπιστους.
Τα περίφημα «ποιοτικά» στοιχεία των δημοσκοπήσεων που υποτίθεται ότι βυθίζονται ερευνητικά κάτω από την επιφάνεια των αριθμών, δείχνουν μια προϊούσα αίσθηση απαξίας που βιώνει το εκλογικό κοινό, η οποία πρωτίστως κατακεραυνώνει την κυβέρνηση αλλά στην πραγματικότητα σβερκώνει όλους όσους δραστηριοποιούνται στην πολιτική σκηνή. Αυτή η διευρυνόμενη κατηγορία πολιτών που όλους τους καταγγέλλει και όλους τους μισεί, χωρίζεται σε δυο υποκατηγορίες. Στους «μη-μετέχοντες καν» και στους «αντισυστημικούς».
Πλην ακόμα και κείνοι που δηλώνουν ότι ψηφίζουν ρίχνοντας το «αντισυστημικό», έχουν τόσο έντονα και ευδιάκριτα στοιχεία ρευστότητας και ιδεολογικοπολιτικής ασυναρτησίας, που αποτελούν τον ορισμό του πολιτικού χυλού. Σήμερα τρέχουν μαζικά προς τον Βελόπουλο, χθες αποθέωναν την Ζωή, αύριο θα ομνύουν στον Σαμαρά, μεθαύριο θα εναποθέσουν τις ελπίδες τους στον Τσίπρα και πάει λέγοντας.
Μοιάζουν με νερό σε μισογεμάτο δοχείο που ταξιδεύει με αυτοκίνητο, το οποίο μετακινείται δευτερολεπτικά και δίχως σκοπό, ανάλογα με τις επιταχύνσεις και τα φρεναρίσματα. Η πολιτική συμπεριφορά των «αντισυστημικών», τελικά δεν έχει καμιά ουσιώδη διαφορά με τη συμπεριφορά των «τελείως εκτός πολιτικής». Έτσι ατσούμπαλοι, πολυδιασπασμένοι και ασκόπως μετακινούμενοι που είναι, θα έχουν τελικά την ίδια επιρροή στη διακυβέρνηση του τόπου, με κείνους που δεν θα πάνε καθόλου να ψηφίσουν.
Απλώς το «σύστημα» θα χρειαστεί δυο και τρεις διαδοχικές αναμετρήσεις μέχρι να διαχωρίσει την ήρα από το στάρι και να καταλήξει σε κυβέρνηση. Θα καταλήξει όμως. Θα ‘θελα μια δημοκρατία δημιουργικού δημόσιου διαλόγου και ευρείας συμμετοχής, αλλά μπροστά στον φόβο πλήρους και χαοτικής ακυβερνησίας στο καραβάκι μας, ενόσω αυτό βολοδέρνει στη διεθνή θύελλα, προτιμώ να είμαι κυνικός.
Ανάγκη πάσα στους διαβολικούς καιρούς που ζούμε, να βρούμε τρόπο η χώρα να κυβερνάται και αυτό να συνεχιστεί αδιατάραχτα και μετά το 2027. Συμπαθής ο μουρμούρης, αλλά τώρα δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ μαζί του, παίζονται πολλά για την ζωή μου.
