Ο ΣΥΡΙΖΑ που έφτιαξε ο Τσίπρας μετά το 2008, ήταν ένα μεγάλο πολιτικό σούπερ-μάρκετ. Χωρούσαν όλοι εκεί μέσα. Από τους ακροαριστερούς που φλέρταραν με τον Κουφοντινικό ένοπλο αγώνα, μέχρι τους νηφάλιους παλιούς ευρωκομμουνιστές του ΚΚΕ εσωτερικού. Από τους αντισυστημικούς ψεκασμένους που ψιλοπίστευαν ότι η γη είναι επίπεδη, μέχρι τα ορφανά του Άκη Τσοχατζόπουλου που άφησαν την Χαριλάου Τρικούπη για να πιάσουν στασίδι στην Κουμουνδούρου.
Κι από τους κακόμοιρους της Δυτικής Αθήνας που οι τράπεζες τους έπαιρναν το σπίτι κι ήθελαν σεισάχθεια, μέχρι τους μεγαλοαστούς της Φιλοθέης που τσαντίστηκαν επειδή πλήρωναν μεγάλο ΕΝΦΙΑ για τις βίλες και τις μεζονέτες τους. Μετά το 2015 συνεργάστηκε και με τους ακροδεξιούς του Καμένου, ενώ άνοιξε τις κυβερνητικές του αγκάλες και στην Καραμανλική λαϊκή Δεξιά. Εκεί έδεσε ολοκληρωτικά το γλυκό.
Τόσο πολυσυλλεκτικό μαγαζί δεν είχε ματαξαναδεί μεταπολιτευτικά η χώρα. Εκτός ίσως από το ΠΑΣΟΚ του ’81, όταν όλοι είχαν αυτοπροσδιοριστεί ως «μη προνομιούχοι» κι είχαν κουρνιάσει κάτω από τις φτερούγες του Ανδρέα. Μόνο που ο Ανδρέας κράτησε ως το τέλος το κόμμα του μεγάλο, ενώ όσους κατά καιρούς τόλμησαν να φύγουν –μη αντέχοντας αυτή την πολυσυλλεκτικότητα- τους πατούσε σαν κατσαρίδες στην γωνία. Κανένας τους δεν πρόκοψε.
Ο Αλέξης αντιθέτως, το μικρό το ‘κανε μεν μεγάλο αρχικά, αλλά ύστερα πήρε το μεγάλο κι άρχισε να το πελεκά (ή να αφήνει να του το πελεκήσουν), όντας στην ηγεσία του. Από τον κορμό του αρχικού πολυσυλλεκτικού ΣΥΡΙΖΑ, προέκυψαν καμιά δεκαριά άλλα κόμματα και κινήσεις. Κι ένας-ένας που έφευγε, του ‘παιρνε από ένα κομμάτι, μικραίνοντας κάθε φορά τον μητρικό σχηματισμό.
Ζωές, Βαρουφάκηδες, Λαφαζάνηδες και Νέες Αριστερές αποσπάστηκαν από τον κεντρικό κομματικό κορμό, αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ μια συρρικνωμένη σκιά του παλιού κραταιού εαυτού του. Αποκορύφωμα ήταν η κωμωδία με τον Κασσελάκη, που απρόσμενα(;) άλωσε τον εναπομείναντα κορμό, οδηγώντας τον στην απόλυτη απαξία και γελοιότητα.
Και στο τέλος, ήρθε ο ίδιος ο Τσίπρας κι έβαλε υπογραφή στο πιστοποιητικό θανάτου του κόμματος που είχε φτιάξει, αλλά αφού αυτό είχε πλήρως ρευστοποιηθεί. Αν κοιτάξει κανείς μακροσκοπικά την πορεία του από το 2008 ως το 2025, θα δει τελικά έναν μεγάλο κύκλο που δεν άφησε τίποτα άλλο, πέραν των αναμνήσεων. Μέσα σε 17 χρόνια, ο Αλέξης πήρε ένα 3% που σε 7 χρόνια το πήγε θριαμβευτικά ως το 36%, αλλά τα επόμενα 10 χρόνια του ‘δωσε μια καταστροφική κατρακύλα ξαναγυρίζοντας το στο 4-5%, οπότε και το έκλεισε οριστικά.
Η δεύτερη αυτή περίοδος της σταδιακής αλλά διαρκούς καταστροφής του δημιουργήματος του, δεν μου δείχνει έναν πολιτικό μεγάλων οριζόντων όπως κάποιοι θέλουν να τον παρουσιάσουν. Η αρχική ικανότητα του να καβαλήσει το κύμα της οργής, αποδείχθηκε ύστερη ανικανότητα να πολιτευτεί μέσα σε συνθήκες κανονικότητας. Η τρομερή του δεξιότητα να περιμαζεύει όποιο πολιτικό άθυρμα κυκλοφορούσε γύρω του, κατέληξε σε παροιμιώδη αδεξιότητα να συγκρατήσει κοντά του έστω και έναν απ’ αυτούς. Ίσα-ίσα που κάποιοι από τους αποσπασθέντες κάνουν σήμερα καριέρα, ενώ ο Τσίπρας τώρα πάει να την ξαναξεκινήσει από την αρχή.
Τα στερνά του Αλέξη δεν τίμησαν τα πρώτα του, ίσα-ίσα, μάλλον απέδειξαν ότι η πετυχημένη του αρχική έφοδος ήταν περισσότερο προϊόν τύχης παρά ικανοτήτων. Όπως έγραψα χθες, κάτι θα περιμαζέψει αρχικά, αλλά αμφιβάλω σφόδρα αν θα μπορέσει και να το συγκρατήσει γύρω του και να το οδηγήσει κάπου. Αμφιβάλω αν έχει ή αν μπορεί να φτιάξει σχέδιο για οτιδήποτε. Την τύχη του Γιώργου βλέπω στον ορίζοντα του.
