Τι μας έχει διδάξει το πρόσφατο παρελθόν και τούτης της κυβέρνησης και γενικώς της πολιτικής μας, στον καιρό της τοξικής αντιπολίτευσης και των social media; Ότι αυτοί που κυβερνούν πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί σε όσα λένε, διότι εννιά στις δέκα φορές οι υποσχέσεις και οι διαβεβαιώσεις μετατρέπονται σε μπούμερανγκ. Όλα καταγράφονται, όλα συγκρίνονται, όλα διυλίζονται, όλα παραποιούνται και όλα επανέρχονται με το παραμικρό. Οπότε, τα λόγια (που ειπώθηκαν ή δεν ειπώθηκαν), πολύ σύντομα καταλήγουν να είναι εξίσου σοβαρά με τις πράξεις.
Το παράδειγμα όσων είπε και ξείπε ο Μητσοτάκης για το περίφημο παράνομο φορτίο του τραίνου, θα πρέπει να έχει γίνει μάθημα σε όλους τους κυβερνητικούς. Κάθε φορά ήταν δικαιολογημένος από την συγκυρία να υποστηρίξει κάποια πράγματα, αλλά στην συνέχεια η ίδια η ζωή τα ‘φερνε τούμπα. Οπότε τα επιχειρήματα που τη μια μέρα τον βοηθούσαν, μετά από έναν μήνα στρέφονταν εναντίον του.
Τα επισημαίνω αυτά, με αφορμή την τεράστια συζήτηση που έχει ανοίξει για το θέμα της βίας στα πανεπιστήμια. Υπουργοί, βουλευτές και υπεύθυνοι κάθε είδους, καλά θα κάνουν να βουτάνε δέκα φορές τη γλώσσα τους στο μυαλό τους πριν εκστομίσουν διάφορα μεγαλόστομα και ενθουσιαστικά. Σήμερα το δημόσιο αίσθημα ευνοεί ωραίες κουβέντες και βαριές υποσχέσεις περί επιβολής του νόμου και της τάξης μέσα σα ΑΕΙ, όμως το πρόβλημα έχει βαθιές ρίζες και πολλά πλοκάμια για λυθεί σε λίγες βδομάδες και δίχως πισωγυρίσματα.
Ξεχνάτε τι έπαθαν με την πανεπιστημιακή αστυνομία; Όταν την υπόσχονταν, την ανάγγελλαν και τη συγκροτούσαν είχαν το 90% του κόσμου μαζί τους, αλλά μετά χρεώθηκαν ένα φιάσκο άνευ προηγουμένου που τους κυνηγάει χρόνια τώρα. Καθότι η ζωή, οι άνθρωποι, οι συσχετισμοί, οι φόβοι, οι αντικειμενικές συνθήκες και οι υποκειμενικές αδυναμίες ακύρωσαν στην πράξη κάτι που άπαντες θεωρούσαν σωστό και εφικτό. Μόνο που αποδείχτηκε ότι δεν ήταν.
Τώρα ξαναξεκινά το θέμα από την αρχή, πάλι μέσα σε ευνοϊκό κοινωνικό κλίμα. Χρειάζονται όμως λίγα λόγια τώρα που το κλίμα τα ευνοεί, για να μην τα ξαναβρούν μπροστά τους όταν το πράγμα στραβώσει. Διότι, είτε ολικά είτε περιστασιακά, θα στραβώσει. Και τα τουρνικέ θα σπάσουν σε κάποιες εισόδους, και κάποια καταδρομική επιχείρηση κουκουλοφόρων θα γίνει, και κανένας πυροσβεστήρας θα προσγειωθεί πάλι σε κεφάλι, και κάποιο χαστούκι θα ξανακουστεί, και κάποια κλωτσοπατινάδα θα καταγραφεί μέσα στην πολυτεχνειούπολη. Αυτά να τα περιμένουν.
Αλλά μόλις εμφανιστούν αυτά, θα σκάσουν μύτη πίσω τους οι σημερινές διαβεβαιώσεις των ιθυνόντων ότι «όλα αυτά τέλειωσαν». Ειδικά για την απώλεια της φοιτητικής ιδιότητας σε όσους συλληφθούν να ασχημονούν, καλύτερα να μην μιλούν. Δεν πρόκειται να εφαρμοστεί στην πράξη, ένα μέτρο αυτού του είδους, όσο σωστό κι αν ακούγεται, έχει τεράστια νομικά προβλήματα. Και ο πιο άσχετος νομικός θα σας το πει αμέσως.
Αλλά έτσι που το διατυμπανίζουν ως μέτρο αυστηρότητας, κάθε φορά που ένας μπαχαλάκιας θα συλλαμβάνεται, οι κυβερνητικοί θα βρίσκονται μπροστά στην αδυσώπητη ερώτηση, «γιατί δε διαγράφεται από φοιτητής;». Και θα απαντούν με δικαιολογίες και νομικούρες, που τότε θα μοιάζουν καταγέλαστες. Είπα, ελάλησα, αμαρτίαν ουκ έχω…
