Μέχρι εμείς οι Έλληνες να λύσουμε το Μεσανατολικό (οι μισοί με την Χαμάς κι άλλοι μισοί με τον Νετανιάχου) ή το θέμα της πλατείας Συντάγματος (οι μισοί με τον Μητσοτάκη κι οι άλλοι μισοί με τα τσαντίρια), θα μας έχει πάρει ο διάολος ως φυλή και έθνος. Μετά, και ως κράτος. Καθότι τα κράτη χρειάζονται κατοίκους, όμως χρόνο έρχονται στον κόσμο όλο και λιγότεροι Έλληνες. Το 2024 για πρώτη φορά πέσαμε κάτω από τις 70.000 γεννήσεις, συγκεκριμένα 69.675. Για να αντιληφθούμε την κατάσταση, το 2014 είχαμε 92.148 γεννήσεις, ενώ το 2004 είχαμε 105.655. Μιλάμε για μείωση 34% μέσα σε μια εικοσαετία.
Αν χάσουμε άλλο τόσο ποσοστό την επόμενη εικοσαετία (που το βλέπω εύκολο έτσι που πάμε), το 2045 θα φτάσουμε στις 46.000 παιδιά τον χρόνο. Όταν οι σημερινοί εικοσάρηδες θα είναι σαραντάρηδες, δηλαδή στην πιο παραγωγική τους ηλικία, ο κάθε ένας τους θα πρέπει με τις εισφορές του να συντηρεί δύο και κάτι συνταξιούχους. Πολύ ωραία προοπτική. Ενδεχομένως τότε να είναι ο καιρός να κάνουμε ντου στους Τούρκους και να τους πάρουμε την Πόλη. Το 2045 εμείς θα είμαστε 9,06 εκατομμύρια και οι Τούρκοι 89,6. Ιδανική αναλογία για να κάνουμε τα εθνικά μας όνειρα πραγματικότητα.
Το εκπληκτικό είναι ότι στην σημερινή Ελλάδα, ούτε έχουμε συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να κάνουμε περισσότερα παιδιά, ούτε έχουμε αντιληφθεί ότι είμαστε μια κοινωνία που γερνά ραγδαία. Ούτε το πρώτο καταπολεμούμε, ούτε στο δεύτερο προσαρμοζόμαστε. Προσλαμβάνουμε δασκάλους και καθηγητές λες και οι μαθητικοί πληθυσμοί ξεχειλίζουν και δεν κοιτάμε να ενισχύσουμε σχολές και ειδικότητες που έχουν να κάνουν με την φροντίδα ηλικιωμένων. Χτίζουμε παιδικές χαρές και ξεχνάμε να οικοδομήσουμε κανένα γηροκομείο ή κέντρο αποκατάστασης για σπασμένα ισχία.
Μου έλεγε πρόσφατα καθηγητής ψυχολογίας, ότι εννιά στους δέκα σπουδαστές των σχολών που διδάσκει, θέλουν να κάνουν μεταπτυχιακά σε ειδικότητες που αφορούν παιδιά. Άρα απευθύνονται σε μια αγορά υπηρεσιών που φθίνει ραγδαία, ενώ αφήνουν μια άλλη που χρόνο με τον χρόνο γιγαντώνεται. Καταλαβαίνω ότι φαντάζει πιο γοητευτική μια μελλοντική καριέρα ανάμεσα σε παιδάκια παρά σε καταθλιπτικούς γέροντες, πλην σε λίγο καιρό τα δεκάχρονα με διάσπαση προσοχής ή προβλήματα ομιλίας θα είναι δυσεύρετα, ενώ οι εβδομηνταπεντάρηδες με έναρξη άνοιας θα ψάχνουν θεραπευτή και δεν θα βρίσκουν.
Διάβαζα σ’ ένα ωραίο ρεπορτάζ (Καθημερινή, Δήμητρα Μανιφάβα) ότι πριν 15 χρόνια ο τζίρος των Jumbo από παιδικά και βρεφικά είδη ήταν στο 56% του συνολικού, ενώ σήμερα έχει πέσει κάτω από το 30%. Λογικό, αφού οι παιδικοί πληθυσμοί φθίνουν. Διαβάζω ότι στην Κίνα, με τα τραγικά αποτελέσματα της ‘’πολιτικής του ενός παιδιού’’ της εικοσαετίας 1990-2010, σήμερα οι παιδότοποι μετατρέπονται σε ΚΑΠΗ. Διαβάζω ότι τα ρούχα για ηλικιωμένους (χωρίς κουμπιά), τα χωριά ηλικιωμένων ή οι κρουαζιέρες ηλικιωμένων, κάνουν θραύση στις ανεπτυγμένες χώρες που αντιμετωπίζουν αντίστοιχο με μας δημογραφικό πρόβλημα.
(Κι ενώ αυτά αγγέλλονται, το 2045, μια μόνο αφρικανική χώρα, η Νιγηρία, από την οποία μας χωρίζει μια Σαχάρα και μια ευκολοδιάβατη θάλασσα, θα έχει πληθυσμό 336 εκατομμύρια, το 30% των οποίων θα είναι κάτω των 25 ετών. Την ίδια χρονιά, όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έχει 445 εκατομμύρια ανθρώπους.)
Όπερ, εμείς οι Έλληνες ξεχάσαμε και να γεννάμε αλλά και ως κωλοπετσωμένοι έμποροι να προσαρμοζόμαστε στην αγορά. Πλήρης παρακμή. Κατά λοιπά, θέλουμε να φάμε τον Τούρκο και να παίξουμε ρόλο ηγέτιδας δύναμης στην ανατολική Μεσόγειο. Εύχομαι να τα καταφέρουμε, αν στο μεταξύ έχουμε λύσει το μέγα πρόβλημα της πλατείας Συντάγματος… κι αν υπάρχει κανένας να κυκλοφορεί σ’ αυτή την πλατεία…
