Ο Σαμαράς είναι «εν αναμονή». Τον περιμένουμε να φτιάξει κόμμα. Η Καρυστιανού επίσης «εν αναμονή». Μετεωρίζεται μεταξύ του «φτιάχνω» και «δεν φτιάχνω», οπότε εμείς «αναμένουμε». Ο Τσίπρας είναι διπλός. Και «εν αναμονή» και «σε δόσεις». Που σημαίνει ότι και κόμμα ετοιμάζει, και μας στέλνει κατά ριπάς τσούρμα με συμβούλους, που παριστάνουν την μαγιά του «εν αναμονή» κόμματος. Αυτό το συγκεκριμένο «σε δόσεις», το λες και κινέζικο μαρτύριο της σταγόνας.
Και ο Καραμανλής είναι «εν αναμονή», αλλά για άλλους λόγους. Σε κάθε εκδήλωση ή παρουσίαση ή διάλεξη ή εγκαίνια, του στήνουν μια καρέκλα και όλοι αναρωτιούνται: «τον αναμένουμε, αλλά θα ‘ρθει ή δεν θα ‘ρθει;». Μυστηριωδώς πως, το αν κάθε φορά «έρχεται» ή «δεν έρχεται», επιδρά ψυχολογικά τόσο στα σχέδια των υπολοίπων «εν αναμονή», αλλά και όσων διαθέτουν ήδη κόμμα.
Τι τα θέτε, ζούμε στην εποχή της αλληλοσύνδεσης και της επιδραστικότητας, αλλά πρωτίστως στην εποχή του «δήθεν». Αυτοδιορισμένοι δήθεν σωτήρες, ιστορικά ξεπουπουλιασμένοι οι περισσότεροι, αλληλογρονθοκοπούνται και αλληλοσυμπληρώνονται καθημερινά σε επίπεδο συμβολισμών, διαρροών και κουτσομπολιών, αναμένοντας από έναν αδιάφορο έως χαβαλέ λαό να τους καλέσει, για να επιτελέσουν μια σωτηριολογική αποστολή που μόνο αυτοί επιφυλάσσουν στον εαυτό τους.
Μάλιστα αναγνώστες μου, γεμίσαμε αρχηγούς και «εν αναμονή» αρχηγούς, σ’ έναν τόπο που ένας στους δύο πολίτες προτιμά το χάος από οποιαδήποτε κυβέρνηση. Προφανώς και από οποιονδήποτε αρχηγό. Άπαντες σπεύδουν να σώσουν έναν λαό ο οποίος δεν δείχνει την παραμικρή διάθεση να σωθεί. Ειδικά από κείνους που παλιότερα αποπειράθηκαν να τον ξανασώσουν και τον χαντάκωσαν άσχημα.
Βεβαίως, εδώ και πολλούς μήνες, όλο υπονοούν και διαρρέουν και αναγγέλλουν, αλλά τίποτα δεν κάνουν. Πότε θα τα φτιάξουν τα ρημάδια τους να τελειώνουμε; Για να προσαρμόσουν και τους πίνακες τους οι δημοσκόποι, που τώρα στην πρόθεση ψήφου θα μετράνε καμιά τριανταριά κόμματα. Πάντως αυτό το σούρσιμο και η διαρκής αναβολή, δεν είναι για καλό τους. Στην παράλια Κρήτη (διότι στην ορεινή κάνουμε άλλα) έχουμε μια παροιμία που λέει, «καράβι που αργεί, σκ@τά φέρνει».
